Η ταινία Lost in translation ή Ελληνιστί, Χαμένοι στη μετάφραση, είναι μια παραγωγή, που δείχνει την ανάγκη του ανθρώπου να επικοινωνήσουν, μεταξύ τους. Με απλότητα, ειλικρίνεια. Τι ωραίο -προσωπικά θα μιλήσω- να βλέπω μια γυναίκα που μου κάνει κλικ, κι αμέσως, το πρόσωπο μου να ηρεμεί. Επειδή, τούτο σημαίνει αγάπη. Ανθρωπιά. Σεβασμό.

Την ταινία μπορείς να τη βλέπεις, μια δυο φορές το χρόνο, ή όποτε έχεις ανάγκη να τη δεις. Απλά, όχι σε τακτά χρονικά διαστήματα, γιατί χάνεις όλη αυτή την οικειότητα που αρχίζει να σχηματίζεται ανάμεσα στους πρωταγωνιστές της. Χάνεις την ατμόσφαιρα της ταινίας, η οποία έχει πολύ ωραία μουσική.

Το μόνο μεμπτό, είναι η έμμεση διαφήμιση που γίνεται, όπως με το Ουίσκι Campari ή την Σαμπάνια Κρύσταλ. Μέσα στους διαλόγους, συμβαίνει αυτό. Άλλο βέβαια, αν εξαιρέσει κανείς, τις επιγραφές στα κτίρια, αλλά αυτό πρέπει να είναι το περιβάλλον της πόλης, όπου γυρίστηκε η ταινία.
Πιστεύω, πως στο τέλος της ταινίας, αυτό που της λέει, εκείνος, στο αυτί -έτσι κι αλλιώς μουρμούριζε, δεν άκουγα καλά, όσο κι αν δυνάμωσα τον ήχο- πρέπει να είναι, όχι ότι θα ξαναβρεθούν μεταξύ τους. Πιθανότερο, της δίνει συμβουλή να stay on track, να μείνει και να προχωρήσει στη ζωή. Να βρει τι της αρέσει να κάνει.
Αν πιστεύετε ότι της λέει κάτι άλλο, αφήστε μήνυμα.