Νυχτερινό κάλεσμα

Τη μελαγχολία τη μετρώ ως απογοήτευση.
Γευματίζω με τον πόνο.
Έχω μέρες να δω, ξένο άνθρωπο, στα μάτια.
Σπάει το βλέμμα –αγριεύεται.
Σε μια φυλακή από ανόητα,
Άλλων, θέλω.
Τούτη η ζωή μου ανήκει.

Η μελαγχολία εμπνέεται από την
Ποίηση,
Ενόσω το δωμάτιο πυκνώνει
από χρώματα ως βιώματα
συναδέλφων στην ονειροπόληση.
Μόνο τον εαυτό μου φοβάμαι.

Θα διάλεγα μία γραμμή, μία γλώσσα.
Έγκυρα από καρδιές να στοχεύει.
Ενημερώνει.
Πέφτουν οι τόνοι.
Στρέφω το κεφάλι, πίσω μου, στο
Πλάι.
Ως μάτια ή ως σώμα γήινο, στρογγυλό.

Κάπου σε αφουγκράζομαι. Παίζω με την προσδοκία.
Η γυναίκα είναι μακριά καστανά μαλλιά
Με επιμελώς, προς αγκάλιασμα, ριχτό ντύσιμο.Η ξέχωρη αναπνοή. Και παρουσία.

Γεράσιμος Μηνάς 2003