Το κορίτσι της γειτονιάς

Το παλιό ξύλινο πάτωμα.
Τα βήματα σου στον διάδρομο,
Τα ξύλινα παραθυρόφυλλα,
που λυγίζουν προς τα έξω. Πλέον, μόλις κλειστά.
Μ’ έναν ήλιο,, κάτω από την Ακρόπολη
Να κοιμάται σιγανά, στις χαραμάδες.

Γλυκιά φτώχεια, και τιμιότητα.
Καλή καρδιά, καθαρή συνείδηση.
Πως μεγάλωσες κόρη μου,
Και τι ειν’ τούτα τα λούσα;
Κοντόμορφες φιγούρες, ένα γύρω,
Με πόδια
που τρίβουν τα πλακόστρωτα καντούνια.

Χαμένη σε θολούς προβολείς
Η ρημάδα πολιτεία.
Με υπονόμους ανοιχτούς στα πεζοδρόμια,
Δίχως μυρουδιές λουλουδιών, κάπου,
Ζεστά, φυτεμένα.
Γιατί, φεύγεις, κοριτσάκι;
Δεν είναι κάθε μέρα, για φιλοσόφους.

Μα είναι φαίνεται, για καλή ζωή
Για γλυκό μεθύσι.

Γύρνα πίσω κοριτσάκι.
Να πάρει θέρμη το πέτρινο δωμάτιο,
Τα τίμια μεσοφόρια στην ντουλάπα.

Γεράσιμος Μηνάς 2002