Ένα ευχαριστώ στον Θεό

Ευχαριστώ που με ανέχεσαι.
Ευχαριστώ που ζω μια ακόμη, μέρα. Ευχαριστώ για τον αέρα που αναπνέω. Το καθημερινό φαγητό, την αισιοδοξία, τη χαρά, και τις στιγμές, εσωτερικής γαλήνης, και γενικής μετάνοιας. Ευχαριστώ για τις μυρουδιές της φύσης, που ποτίζουν τις αισθήσεις μου, ανά εποχή.
Ευχαριστώ για τούτο το χώρο, που στεγάζει τα όνειρα μου. Όλα τα πρόσωπα που αγαπώ, μέσα μου. Μαζί μ’ εκείνα που μου χάρισαν με την ανάμνηση τους, ένα θέλω, για να τα θυμάμαι. Την αγαπημένη μου γιαγιούλα, που στο πρόσωπο της, στο μικρό, σε σχήμα αβγού, κάδρο, με κοιτά σα να απευθύνεται κατευθείαν. Σα να μου μιλά ο Θεός, για τις όποιες συμπεριφορές μου. Προσπαθώντας να δω μπροστά, εκείνα τα ωραία που έρχονται. Που γνωρίζω πως είμαι ικανός, με φυσικότητα, να στοιχίσω μια νέα πραγματικότητα. Κείνη του κοινού βίου. Με χαρά και την όρεξη των νιάτων, ευχαριστώντας Σε, για τα απλά πράγματα. Το δικαίωμα να υπάρχεις. Μία ακόμη μέρα. Κοιτώντας γύρω σου, με απλότητα. Ευλογημένος για τ’ απαραίτητα, έστω, που οι άλλοι στερούνται, και πόσο ευτυχισμένοι θα ήταν, για τούτη τη ασφάλεια, τη ζεστασιά. Τη θαλπωρή του σπιτιού. Τις καθημερινές ανέσεις. Μία ακόμη, μέρα. Κοιτώντας μπροστά.
Επαναλαμβάνοντας αέναα, το σωστό θέλω να διακρίνεις όσα φορές, αρνείσαι. Συγχωρώντας όσα χρειάζεσαι να συμβιβαστείς, μαζί τους. Μακριά όμως, απ’ όλα όσα, απεχθάνεσαι, που φορές, ξανάπεφτες στα ίδια λάθη. Το φως ήρθε, για να τα γιατρέψει. Σα “μυρουδιά” βαφής, από σπίτι που ανακαινίζεται ή πρώτη φορά, κατοικείται. Οι υποχρεώσεις προς τον εαυτό σου, από σένα ορμώμενος, για σένα καταλήγοντας. Στα προσωπικά στοιχήματα, που σ’ ολοκληρώνουν.
Ευχαριστώ για την έμπνευση. Τις καρπαζιές που με ταπεινώνουν. Τα φιλικά πρόσωπα που φωλιάζει ένα φιλικό βλέμμα, στο πρόσωπο. Ευχαριστώ για τα πράγματα που θα πάρουν το δρόμο τους, και εάν. Για την επόμενη μέρα, που ο πόλεμος δεν έφτασε ως εδώ. Με μια ευχή, να φύγει απ’ τη γη, που πονά. Γιατί να ‘ναι πολυτέλεια, να υπάρχεις;
Ευχαριστώ για το υγιές θάρρος, που ποτίζει όλο μου το είναι. Για όλες τις φορές, Κύριε, που με φύλαξες, από κινητά ή ακίνητα, νύχια. Ευχαριστώ για τις φορές, που σε φωνάζω, Πατέρα. Εκείνες οι αναμνήσεις, που αγάπησα. Η τρυφερότητα μιας γυναίκας, που περιμένω. Ευχαριστώ για όλες όσες, απλά, γνώρισα (όσες απόρριψα, ζητώ συγνώμη, ιδιαίτερα σ’ εκείνες που θέλησαν να με γνωρίσουν. Ερασμία, αν το διαβάζεις αυτό, σ’ ένα ευαίσθητο διήγημα, έχω δώσει στην ηρωίδα, το όνομα σου).
Ευχαριστώ που διακρίνω απαλά απαλά, καθαρότερα, λόγω μη πείρας, μεν, πόσο απλά τελικά, αν θέλεις, πλησιάζεις, εκείνο που έχεις ανάγκη. Ευχαριστώ για όταν μπαίνω σε άλλη διάσταση, κυριεύοντας με η έμπνευση, δυνατά. Ευχαριστώ για το αυτονόητο που θεωρώ, της υγείας, που δυστυχώς δεν είναι αγαθό, προς αφθονία. Ευχαριστώ για τα μειονεκτήματα μου.
Που δε γνωρίζω το αύριο. Τι θα κρατήσω τελικά. Τι θ’ απορρίψω. Ευχαριστώ για το ευχαριστώ, προς Εσένα. Που κανείς, κακός, δεν είναι ικανός, να Σε αγγίξει. Ευχαριστώ για τους ανθρώπους, τους καλούς, γύρω μας. Όσοι νοιάζονται, βοηθούν, ενεργοί πολίτες για να καθαρίζουν τη μόλυνση, όπως στον Κηφισό. Ευχαριστώ για τις παρουσίες των συγγραφέων, των ποιητών, όλων των ταλαντούχων, σε τέχνες ή επαγγέλματα. Μία ακόμη μέρα. Ο γλυκός λόγος. Ο αισιόδοξος.
Να είσαι καλά. Η αγκαλιά της γιαγιάς. Το νοιάξιμο της μάνας. Το απλό βλέμμα της αδελφής. Ο πατέρας που αξίζει περισσότερη εκτίμηση.

Γεράσιμος Μηνάς 2007