Ποιοι καίνε τα δάση, και γιατί

Είναι πραγματικά υπέροχο, υπερ-αισιόδοξη η αίσθηση, πως γύρω μας υπάρχουν σκεπτόμενοι άνθρωποι, με συνείδηση και γνώση για πράγματα και θάματα πολιτικής φύσεως, Ξυπνάμε φαίνεται σιγά σιγά. Άλλο αν οι οριστικές αποφάσεις, τελικά, θα τις παίρνουν οι ισχυροί καρεκλοκένταυροι, στην Ε.Ε.
Έως τότε, αυτοί οι λίγοι που ονομάζονται ενεργοί πολίτες, οι οποίοι βγαίνουν και διαδηλώνουν για το περιβάλλον, ακούγοντας τους να μιλάνε, με τόση ευφυΐα, πραγματικά, χαίρεσαι. Επειδή δεν είναι όλοι, δούλοι. Εννοούν τι σημαίνει, δημοκρατία.
Αποσπασματικά ακούω, πως οι αναρχικοί συνδέονται με το αστυνομικό σώμα. Για να βγαίνει ο άλλος στο γυαλί, και δημοσίως να υπερασπίζεται μια τέτοια γνώμη, ούτε ένας, ούτε δύο, ούτε τρεις, τότε αρχίζω κι εγώ να το πιστεύω. Σαφώς υπάρχουν κοινά σημεία, μεταξύ της ηλιθιότητας, επίσης, βλακεία νου, σε αναρχικούς και αστυνομικούς. Εκεί λοιπόν που απορούσαν, πολίτες, γιατί σταμάτησαν οι βανδαλισμοί στην Αθήνα, κάποιοι αναρχικοί –λένε- ρίξανε μπογιά στο καζίνο. Αμέσως κινητοποιήθηκαν τα τζιμάνια του Πολύδωρα, να συλλάβουν φαίνεται, τα άτομα που δεν συμφώνησαν με το πρόγραμμα, πως θα καεί, πότε, και που, η Ελλάδα. Για να το λένε, δημοσίως, στο γυαλί, έτσι θα είναι. Διαφορετικά, γιατί κανείς δεν προστατεύει τα δάση, οι φωστήρες, δηλαδή, της τήρησης της τάξεως. Οι οποίοι, υπηρετούν το κεφάλαιο, γι’ αυτό και έτρεξαν αμέσως να προστατεύσουν το καζίνο. Άλλο αν μάθαμε, ξανά από την τηλεόραση, πως μετά τη φωτιά στην Πάρνηθα, άρχισαν να διαπλατύνουν τον δρόμο που οδηγεί ως το καζίνο. Εν τω μεταξύ, παίρνουν τηλέφωνο σε δημάρχους, απειλώντας τους, συμφέροντα και οικοπεδοφάγοι.
Εδώ θα είμαστε να μάθουμε για άλλη μια φορά –όσοι έχουν ευφυΐα να ενημερώνονται- πότε και που, θα χτίσουν τις βίλες τους, οι όποιοι πλούσιοι. Είναι τόσο μαύρη η ψυχή, ατόμων της πλουτοκρατίας, ώστε να ενδιαφερθούν, μετά την οικοδόμηση της νέας κατοικίας, στα καμένα, αν πίσω από τον ψηλό τοίχο, βρίσκονται καμένα δέντρα. Αφού η θέα θα κοιτά την Αθήνα. Τα ντουβάρια, δηλαδή. Φαίνεται πως οι αρρώστιες που θα ξεσπάσουν –φαίνεται- θα βρουν στον τοίχο, και θα στρίψουν αριστερά δεξιά. Τα δάση που λειτουργούσαν ως φίλτρο της ρύπανσης, θα πω σε κάθε πόλη, αναζωογονώντας τον αέρα, με την έλλειψη τους πλέον, θα προκαλέσουν ξεσπάσματα σε αρρώστιες. Θα υποφέρουν όσοι έχουν αλλεργίες, άσθμα, θα πάθει, κόσμος, καρκίνο. Αλίμονο αν αφήσουν επ’ αόριστον, την πυροσβεστική, χωρίς άτομα. Επειδή αυτές οι φωτιές, ποιος μου λέει εμένα, πως και το Φθινόπωρο, δεν θα συνεχιστούν. Οπότε μην απορήσετε αν όλα αυτά τα κρούσματα, να καίνε οικόπεδα και πολύ μικρές εκτάσεις, πρασίνου, μες την πόλη, αν πολλαπλασιαστούν. Συνέπεια ενός Κράτους που λειτουργεί, μόνο, προληπτικά-κατασταλτικά, με ανόητες υποψίες. Εναντίον και δημοσιογράφων που λένε δημοσίως, τη γνώμη τους. Άλλο αν δεν βγαίνουν να το καταγγείλουν. Από τη ένταση της φωνής τους, το συμπεραίνεις. Δεν έχει γίνει κιμάς, ολονών, το μυαλό.
Άλλοι κρατάνε σε αρχείο, ότι συμβαίνει. Άλλοι καταγράφουν την επικαιρότητα, έτσι, για τα πρακτικά. Άλλοι διαδηλώνουν για την προστασία του περιβάλλοντος. Τώρα, γιατί δεν φτιάχνουν ποτέ, το δημόσιο δασολόγιο, το καταλαβαίνει και το πιο μικρό παιδί, μέσω της κακής συμπεριφοράς, του εργοδότη, στον πατέρα του. Συζητούνται αυτά, στο σπίτι. Η μαφία του κεφαλαίου, όπως έχω ξαναπεί, διοικεί την Ελλάδα. Γι’ αυτό φυλάσσεται καλά, το πράσινο σε περιοχές όπου μένουν, μεγαλόμισθοι και πλούσιοι. Δεν είδα φωτιές, εκεί. Δεν εύχομαι κάτι τέτοιο. Εξηγώ, που αναλώνονται οι δυνάμεις που υποτίθεται, φυλάσσουν τις περιουσίες, εκείνων που θα πάνε αύριο στις κάλπες να ψηφίσουν. Που; Σε συστήματα τραμπουκισμού, εξού και η ηλιθιότητα της ΕΛ.ΑΣ. Όπου κανείς δεν τους σέβεται, και κανείς δεν τους υπολογίζει.
Μόνο οι πυροσβέστες αξίζουν να θεωρούνται, αξιοπρεπείς, οικογενειάρχες, να πατούν το χώμα της Ελλάδας, υπηρετώντας το καθήκον της ύπαρξης της έννοιας, ζωή. Το σπίτι του άλλου, στο χωριό, που αποτελεί κύρια κατοικία του, αποτελεί επίσης, ζωή. Για αποζημιώσεις, μην αυταπατάστε. Ως να πάνε τα χαρτιά, στην Ε.Ε. και εάν! εγκριθούν, -ποιοι θα τα φάνε όταν έρθουν τα χρήματα, εδώ- καλοχαιρέτα μου, δυστυχώς.
Θέλει καρδιά να αγαπάς τη ζωή, τη φύση, να μην είσαι τενεκές. Όπως όλοι αυτοί, εγχώριοι και ξένοι, που με σχέδιο, υπολογίζουν: ας κάψουμε συγχρόνως, Ελλάδα και Κύπρο. Ώστε να πλήξουμε τον τουρισμό, να αυξήσουμε τα βοσκοτόπια, να ανοίξουμε το χώρο να εισβάλλουμε –άραγε, εκείνοι οι 200 χιλιάδες στρατιώτες, που θα χρησιμοποιούσε η Τουρκία, για να κυνηγήσει τους κούρδους, μέσα στο Ιράκ, δίπλα στα σύνορα, μήπως προετοιμάζονται για κάτι άλλο; Γιατί, ξεσπάνε φωτιές, δίπλα και μέσα, στα στρατόπεδα μας;
Σχόλια, απλή αναφορά στην επικαιρότητα. Έτσι για ν’ ανατρέχουν οι μεταγενέστεροι, ως μεγαλύτεροι σε ηλικία ή τα παιδιά μας, που θα αγκομαχούμε χωρίς οξυγόνο. Εν τω μεταξύ αυξήθηκαν κάθετα, τα επίπεδα ρύπανσης, στην Αθήνα. Φαίνεται, για να μην υπάρχει πολιτικό κόστος, όταν αυξάνεται η ρύπανση, αυξάνονται και τα όρια. Μην αναστατώνεται το σύστημα.
Αλλά δεν ιδρώνει το αυτί, κανενός.
Πωλούνται συσκευές που φιλτράρουν, καθαρίζοντας τον αέρα, μες το σπίτι. Όσοι έχουν χρήματα, αγοράζουν. Είπαμε όμως, οι αρρώστιες δεν κάνουν διακρίσεις. Ούτε μεταξύ καλών και κακών. Μεταξύ ταλαντούχων και όσων επιπλέουν, στις τέχνες, ιδίως.
Δυστυχώς, έχω κουραστεί να ακούω για φωτιές στην Ελλάδα, έχοντας ξεπεράσει τις 3 χιλιάδες, πλέον. Θλίβεται η ψυχή μου, αφού ανέκαθεν αγαπούσα τη ψυχή μου. Δεν μπορώ όμως να βλέπω άλλο, καμένα. Δεν θα μπω στο τριπάκι που πάνε να τοποθετήσουν, τους πολίτες, να ‘ναι, δούλοι, μοιρολάτρες. Όχι, δεν θα τους κάνω το χατίρι. Αν τύχει να δω το δήμο να κόβει ένα δέντρο, και μπορώ μέσω τρίτου, να παραπονεθώ, θα το κάνω.
Όσοι είναι κοινωνικοί και έχουν ελεύθερο χρόνο, ας ενεργοποιηθούν, ας μπουν στους κόλπους του εθελοντισμού. Έχω δει εθελοντές που κρατούν σκοπιά, δίπλα σε προηγούμενες φωτιές ή αλλού, προληπτικά, και κυριολεχτικά, ντρέπομαι για τον εαυτό μου. Εκεί που λείπουν οι τραμπούκοι, του ανάξιου Πολύδωρα, φυτρώνουν άξιοι, οικογενειάρχες, ευφυή άτομα-πολίτες, που αγαπούν, δεν είναι τενεκέδες. Πανάξιοι όσοι υπερασπίζονται τη ζωή και τα δάση, με πρώτους τους πυροσβέστες, που αντί ορισμένοι πολίτες, να τους δέρνουνε, προτιμότερο να συμπαραστέκονται στο άυπνο, τόσες ημέρες, δράμα τους. Εγώ δεν πείστηκα πως θα αλλάξει κάτι, ως προς τη πυρόσβεση, με ένα αεροπλανάκι και δύο, επίσης ρώσικα, πυροσβεστικά ελικόπτερα.
Γιατί κανείς δεν κυνηγά τους πραγματικούς εμπρηστές, σε μια χώρα που τη διοικεί η μαφία, δεν χρειάζεται εξήγηση.
Το θέμα είναι πως κάνει πλέον, πάρα πολύ θόρυβο, στην πόλη, με όλους αυτούς τους τενεκέδες, άντρες και γυναίκες, και κακομαθημένα παιδιά.

Τελική προσθήκη, 27 Αυγούστου 2007: Επαρκή φαντασία, να έχεις, να οραματίζεσαι τι συμβαίνει.
Σημερινό πρωτοσέλιδο εφημερίδας: βρέθηκαν φωτοβολίδες με αλεξίπτωτο, ώστε να καεί κάποιο δάσος. Δηλαδή, πόσο μυαλό πρέπει να έχει ο τάδε υπεύθυνος, του Κράτους, ενόσω έχει πληροφορίες, για υψηλό κίνδυνο, να μπουν φωτιές, να βγάλει ένα απαγορευτικό, να μην πετάνε τα μονοκινητήρια αεροπλάνα. Εκείνα τα μικρά. Όπου φαντάζομαι, ένας θα πετάει το αεροπλάνο, και άλλος ένας, θα πετάει εμπρηστικούς μηχανισμούς, από αέρους, σε δάση. Δηλαδή, πόσο μυαλό χρειάζεται να προβλέπεις καταστάσεις. Αλλά τι λέμε τώρα, ενόσω όλες οι θέσεις μέσα στο δάσος, όπου παρακολουθούνται τα δάση, δεν επανδρώνονται με άτομα. Αλλά τι λέμε τώρα, τουριστική χώρα η Ελλάδα, δεν έχουμε ναυαγοσώστες.
Κουράστηκα να βλέπω πυρκαγιές, να σαρώνεται η Πελοπόννησος, σα κάποιο χέρι που είπε να σκάψει, να ισοπεδώσει, σαν φτυάρι. Μια φωτιά που έκαψε τις πέτρες στην αρχαία Ολυμπία. Φωτογραφίες από σημερινά πρωτοσέλιδα, εφημερίδων, που φυσικά δεν τόλμησαν να δείξουν τα κανάλια, που ένα μήνα πριν τις εκλογές, άρχισαν να δείχνουν από ποιους ελέγχονται, παίρνουν εντολές. Σταματώντας να μιλάνε για τις έως τότε, συνέπειες, προηγούμενων φωτιών. Αλλά αυτό δεν κράτησε αρκετά, ξεκινώντας οι νέες φωτιές. Βάζοντας στον νου μου, υποψίες, βλέποντας τον χάρτη με τις φωτιές, παραθαλάσσια, δυτικά, της χώρας, μήπως είναι ένα σχέδιο, να δει ο εχθρός, πιθανόν η Αλβανία, που σκέφτεται να εισβάλλει, που υπάρχουν ναρκοπέδια. Ο Πολύδωρας μίλησε για ασύμμετρη απειλή, λες και έγραφε, κακό, λογοτεχνικό, βιβλίο. Αλλά έτσι μιλάει αυτός, αλλάζει ο άνθρωπος; -χαμογελάω. Προς το παρόν. Συμμετέχοντας όμως, στο Εθνικό πένθος, 63 νεκροί, 8:08 βράδυ Δευτέρας, 27 Αυγούστου 2007. Ολόκληρα χωριά που σβήστηκαν απ’ τον χάρτη, ενόσω στα κανάλια αρχίζουν να παραδέχονται, αρμόδιοι και αναρμόδιοι, πως δεν μπορούσε να γίνει τίποτα, τελικά, ώστε να αντιμετωπιστούν όλα αυτά τα μέτωπα, της πύρινης λαίλαπας. Αρχίζω να αναρωτιέμαι, αν η ΔΕΗ θα δώσει, ξανά, ρεύμα, στα σπίτια των χωριών που δεν ονομάζονται πια, χωριά. Ούτε κι εγώ δεν ξέρω, που πήγε η ονομασία της τάδε και δείνα, περιοχής. Τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, πως θα ζήσουν. Αυτό που λέγανε, εν καιρώ ειρήνης, δραστηριοποιούνταν ο ερυθρός σταυρός, στήνονταν σκηνές, έφευγαν ως εσωτερικοί πρόσφυγες, οι άνθρωποι.
Μετά θυμήθηκα κάτι που γράφει στην Αποκάλυψη, για τη γη που κάηκε, στην αρχή, επειδή οι φωτιές είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Συνεχίζουμε όμως, ως Κράτος, ως λαός, να έχουμε παρωπίδες, ως προς την ανάγκη ενημέρωσης, μόνο τοπικά. Κι αυτή, φιλτραρισμένη. Όλοι το γνωρίζουν, αυτό. Μόνο οι αδαείς, όσοι δεν παρατηρούν γύρω τους, δεν έχουν αναπτυγμένο ένστικτο και διαίσθηση, ποιοι προκαλούν την ασφάλεια και την δημοκρατία, σ’ ετούτη τη χώρα, την πατάνε. Ως ψηφοφόροι. Τους έχει φάει το …μυαλό, το συνεχές σέξ, τα ξενύχτια, να συζητούν μεταξύ τους, ονομάζοντας ο ένας τον άλλο, μαλάκα. Στερημένες σαραντοπενηντάρες, που ντροπιάζουν ολόκληρο το γυναικείο φύλο. Άχρηστοι τεμπελοδημοσιουπάλληλοι, σε ΚΕΠ, αστυνομία, ένοπλες δυνάμεις, στη Βουλή την ίδια. Φορές απορείς, αν αναπνέουν αυτά τα άτομα.
Φορές η καλύτερη εκδίκηση, είναι όταν περιμένεις για να πεις ορισμένα πράγματα. Στον κατάλληλο χρόνο.
Σα να λέμε, το ΠΑΣΟΚ βάζει τις φωτιές, ώστε να κερδίσει τις εκλογές.
Φορές, κάποιοι γλιτώνουν το ταρακούνημα, για το λόγο ότι …..

Γεράσιμος Μηνάς 2007