Περισσότερα
τρυφερά, λόγια

Σ’ έχω στη σκέψη μου για άλλη μια φορά, και παρόλη τη σωματική, κούραση, θέλω να σε λούσω με λόγια τρυφερά, λόγια φιλίας, ακόμη κι αν δεν είχαμε το χρόνο να το διευκρινίσουμε, αυτό. Εκεί που δουλεύεις, και έρχομαι μια δυο φορές, το μήνα. Ανάμεσα σε αναρίθμητες γνώμες και δανειστικές κινούμενες εικόνες. Κει που είδα τα μάτια σου, το πρόσωπο τόσο οικείο, τελευταία. Με μια λάμψη, οικείο. Ευγενική, γυναικεία λάμψη, το πρόσωπο σου. Γιατί περιμένω να σε δω, εκεί, κάθε φορά –όλα ετούτα στα λέω ειλικρινά, γιατί το οικείο μόνο να το αγαπήσεις, μπορείς. Σ’ έχω στην σκέψη μου γι’ άλλη μια φορά, στη σφαίρα της πορείας μου ως συγγραφέας, μαγνητίζοντας μόνο ότι αξίζει ν’ ανήκει στη συγκεκριμένη αύρα, ως συγγραφέας, γιατί μόνο γράφοντας, έχει αξία για μένα, η ζωή. Η αγάπη μου για ότι θεωρείται τέχνη, ενόσω κρατώ μια προστατευτική ομπρέλα, ετούτη τη στιγμή για σένα: ως φίλη, γυναίκα, κάτι τόσο τρυφερό που ακόμα κι εγώ αδυνατώ να εκδηλώσω.
Λατρεύω τις ήσυχες στιγμές, αύρα με κάτι αόριστο, μια αόριστη έλλειψη, που όμως ανήκει στα θεμέλια που χρησιμοποιώ, για να είμαι αυτός που είμαι. Αν σου λείπω, να κοιτώ τα μάτια σου, έστω και τόσο ντροπαλός. Είναι μια όμορφη, ζεστή, αύρα, κι απέραντα ευγενική, με την οποία σε τυλίγω, αφήνοντας σε παράλληλα, ελεύθερη.
Η χαρά να ανήκεις στις σκέψεις μου, γιατί γίνεται χαρά μεγάλη στους ουρανούς, να είναι φίλος, ένας άντρας με μια γυναίκα. Σε κοιτώ κι είναι σα να σ’ ακούω, να μου λες κάτι ζεστό, ευγενικό, μεταδίδοντας μου τη χαρά του να είσαι ανεξάρτητος. Με τα μικρά μας μειονεκτήματα, που μας πασπαλίζουν, ξεχωριστούς.
Τι είναι για σένα, η αγάπη; Μια αγκαλιά, ζεστή, τρυφερή, μόνο των δύο ανθρώπων που στέκονται τίμια, πλάι στη φύση. Αν οραματίζεσαι το ποιόν της αγάπης που περιμένεις να σου προσφερθεί. Με απέραντες δόσεις, ρομαντισμού, σαν ανοιξιάτικοι περίπατοι, σε πεδιάδες που κοιτούν στην θάλασσα. Τούτο μου θύμισε, λίγο, Ιρλανδία. Γιατί καρδιά μου, σε ζυγό αριθμό, πλημμυρίζει σταθερότητα, το ευχαριστώ. Κείνο το φιλικό πλησίασμα, που ‘χει κάτι από την απλότητα του να κοιτάς τα δέντρα, τα λουλούδια, παρατηρείς πως χαμηλώνει το φυσικό φως. Αναγκαστικά ενεργοποιείς μια λάμπα: κάπως έτσι είναι η έμπνευση. Αλλά δεν μπορώ να πάψω να βλέπω το φως που μια γυναίκα κάνει ν’ αστράφτει, στην πιο απλή της κίνηση. Να μπορούσαμε ν’ αποτελούμε ήρωες σε κάποιο μυθιστόρημα. Όμορφη, επικοινωνία, ακούγεται.
Όπως κάθε τι περιποιημένο σε έναν κόσμο όπου πολλά συμβαίνουν, ελάχιστα όμως φωτίζεται η αξία. Το δώρο μιας γνωριμίας, απλής. Με φιλική διάθεση κι έναν σπόρο αναμονής, μήπως μπουν οι καταστάσεις στον αυτόματο πιλότο, που λίγο ή πολύ, αποκαλούμε εκπλήρωση μοίρας. Όπως και να ‘σαι, η παρουσία σου είναι επιθυμητή. Μήπως αν το βλέμμα “βαφτεί” τρυφερό, μου χαρίσεις ένα χαμόγελο; Μόνο για μένα, πάραυτα. Σε μια άγνοια που εξακολουθεί, για το τι είναι γυναικεία, πρακτικά, τρυφερότητα. Τι είναι αυτό που ωριμάζει ως θέρμη κινήσεων, μιας γυναίκας προς έναν άντρα. Συ που με καταλαβαίνεις, παρατηρείς την προσεκτική αύρα, τούτης της ομιλίας. Ενόσω σ’ έχω στη σκέψη μου για άλλη μια φορά, επειδή συνήθως φεύγουμε μακριά από κείνο που τελικά, μας ταιριάζει. Αν αναρωτιέσαι, πρακτικά, πως εκφράζει την τρυφερότητα του ένας συγγραφέας. Εγώ. Μία όμως θα λάμψει μες την αγκαλιά μου.
Η μούσα μου. ο σκοπός της ζωής, ως ρεαλιστική ηθοποιός στο θεατρικό, ενός βίου, σε ζυγό αριθμό. Η στιγμή που παρασύρεται η αύρα της έμπνευσης. Η στιγμή που η αύρα ακούγεται απλά ή δυνατά. Με τι να αντικαταστήσουμε τις ώρες ησυχίας, στο σπίτι. Δίνοντας αξία στο πρόσωπο που απασχολεί τη σκέψη.
Προχτές που γύριζα από μια δουλειά, είδα έναν τυφλό να τον καθοδηγεί ένας σκύλος. Ο ίδιος έχω τα μάτια μου. Συλλογίζομαι την αυτόματη μηχανική λειτουργία του ανοσοποιητικού μας συστήματος, είτε κάνουμε κακό οι ίδιοι σ’ εμάς, είτε δεν το φωτίζουμε όσο πρέπει.

Γεράσιμος Μηνάς 2007