Το σ’ αγαπώ

«Το σ’ αγαπώ το περίμενες, μια βραδιά, δυνατή, Νοέμβρης θάτανε. Η ατμόσφαιρα, άκρως ρομαντική. Μια εσύ τραγούδαγες, τα Ελληνικά που αγαπάμε, μια εγώ, μια μαζί, και χαμογελούσαμε. Έπλενα τα πιάτα, κι εσύ ερχόσουν και με αγκάλιαζες. Με πείραζες. Μες το αυτί μου, μια μελωδία: αγάπη μου. Τι χαρωπό που είναι το σπίτι. Τι σθένος έχει τούτη η ευγνωμοσύνη. Άραγε δύναται κανείς να μας χαλάσει τη διάθεση; Έβγαλες το λοιπόν, το καλώδιο του τηλεφώνου από την πρίζα. Σε παρατηρώ, στην πολυθρόνα, γερμένη, ν’ απολαμβάνεις τη μελωδία: έλα για λίγο, μόνο για λίγο. Ξεκουράζονται καθοδικά, τα βλέφαρα. Μια αύρα αγάπης, σε τυλίγει. Κάθομαι κοντά σου. Γρήγορα θέλω να κρατώ την παλάμη. «όλη μου η ζωή, στα χέρια σου, κλεισμένη». Μια από τις πιο σημαντικές στιγμές, τις πιο απλές, του προσωπικού μας χώρου και αιώνα. «καρδιά μου», ναι, όντως, «σ’ ανταμώνω». Παίρνουμε ανάσα. Το σ’ αγαπώ στο φύλαγα στα πέταλα κάθε λουλουδιού. Στις φτερούγες κάθε περιστεριού, σε κάθε σκέψη ρομαντική, να διαφεύγει ο νους, κοιτώντας έξω, από το τζάμι του αστικού λεωφορείου. Διέσχισα κάθε πεζόδρομο, να συναντήσω ανθρώπους: ναι, με πλούτισαν μέσα μου, μόνο που τους κοιτούσα. Διέσχισα με τον νου, τα μονοπάτια που μας χαρακτηρίζουν ως Έλληνες. Πόσο σ’ αγαπώ, γλυκιά και αέναη, όπως είσαι, ευτυχώς κανείς δεν ξέρει. Μες τη μελαγχολία της βραδιάς. Κοίτα πως καταφέραμε να βρεθούμε σε ένα από αυτά τα μονοπάτια. Ευτυχώς μιλούσες Ελληνικά. Μεγάλη που ‘ναι η ανάγκη σου να ‘ρθεις να με αγκαλιάσεις. Κουρνιάζεις, σα να κουρνιάζει όλο το τώρα. Γλυκά, σιγανά, ψιθυρίζω, σ’ αγαπώ.
Πως συνδυάζεται δεν ξέρω, το παλιό, καλό, Ελληνικό ρεπερτόριο, παρακολουθώντας με σβηστό τον ήχο, σπασμωδικές σκηνές από παραστάσεις μπαλέτου. Μα είναι υπέροχες οι αγκαλιές κάθε ζευγαριού. Πως την αγκαλιάζει στον αέρα. Τη φιλά. Ναι! Κι εκείνη πετά θαρρείς, στον αέρα. Εγώ κρατούσα για σένα, το σ’ αγαπώ. Κάθε λεπτό είναι ένα αγαπώ από μένα. Συ μου χαϊδεύεις το πρόσωπο με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Σταλάζει από τα χειλάκια σου, αγάπη μου, αγάπη μου. Κάθε που μου αγγίζεις τη παλάμη, μου ‘ρχεται να κλάψω από συγκίνηση. «Θα μας πάρει η νύχτα», μας κάνει παρέα η Μελίνα. Που θα μας πάει, αγάπη μου; Θεέ μου, ναι! Ζω μέσα σε κάθε τραγούδι. Μόνο τότε, ζω. Λύνομαι σ’ εκατομμύρια κομμάτια, το σύμπαν, τ’ αστέρια με υποδέχονται. Η αγάπη με εξουθενώνει. Τόση αγάπη. Αγάπη. Αγάπη.
Αγάπη μου.
Μου χαμογελάς, κι εγώ θαυμάζω, μόνο εσένα.
Είσαι η ζωή η ίδια. Η συμπόνια σου πανανθρώπινη.
Σε διαλύει η αγάπη. Χάνομαι στα μάτια σου. Συ είσαι η ηρωίδα μου. Απλή. Ανθρώπινη. Τωρινή. Σε εξερευνώ με το βλέμμα. Πως ποτίζεις με ζωτικότητα, κάθε τι. Ησυχάζεις τώρα. Με ακούς που σφυρίζω έναν σκοπό αγαπητό. Μας μαγνητίζει στην αγάπη, η ποιοτική μουσική. Ώ ναι.
Πως φωτίζεται το πρόσωπο που ‘ναι δικό σου, όταν το αγαπάς. Μοναδική είσαι καρδιά μου.
Να που σφραγίζω απαλά, τώρα, κι εγώ, τα βλέφαρα. Αφήνουμε τους στίχους να συζητούν το θέλω μας. χαλαρώνουμε. Πετώ με το νου. Γαληνεύω. Αγαπώ όλη την ανθρωπότητα. Είναι μια βραδινή πτήση πάνω από την πόλη. Είναι μια μυστική πτήση, η αγάπη. Η αγάπη δεν πρέπει να περηφανεύεται. Αφήνεται στα στοργικά χέρια του στιχουργού, που τη σέβονται. Γιατί έτσι αποδέχονται την ανθρωπότητα.
«Εσύ κι εγώ», ναι γλυκιά, πλάσμα μου, να της αγάπης το μυστικό.
Να φεύγαμε. Ναι. Στον τόπο της αγάπης. Να καλλιεργήσουμε ότι περιμένει να καλλιεργηθεί. Μη ρίχνεις τα διαμάντια στα γουρούνια. Κράτα τα για όλα τα πρόσωπα που με τη σκέψη φροντίζεις. Η μάνα η κουρασμένη απ’ τις δουλειές. Η αλλοδαπή οικιακή βοηθός, του γείτονα. Η συμπαθητική κοπέλα που έρχεται στο ψιλικατζίδικο να ψωνίσει. Η έγκυος που περιμένει παιδί. Το όνειρο κάποιας να είναι ανεξάρτητη, μα αγαπά τους γονείς της. Η γυναικεία φιγούρα που πουλά χαρτομάντιλα στο φανάρι. Μόνο οι ρομαντικές ψυχές, αγαπούν το συνάνθρωπο.
Ήρθε η στιγμή να σ’ αγκαλιάσω, πλάσμα μου, που αποτελεί τη μοναδική στιγμή την προσωπική μας ανθρώπινη ιστορία, που αξίζει να μιλήσεις σ’ αυτή τη ζωή.
Ευτυχώς που υπάρχεις κι εσύ. Σ’ αγαπώ.
Η μουσική με φροντίζει, εμένα.

Γεράσιμος Μηνάς 2007