Υπέρ και κατά

Ο άνθρωπος ορίζεται από τα υπέρ και τα κατά του.
Όμως δεν είναι αυτή η αρχή, που επιθυμώ:
:Τι συμβαίνει, όταν π.χ. ένα από τα αδέλφια σου, που κάποια στιγμή, στην εργένικη ζωή σας, που είχατε κοινά ενδιαφέροντα, αποφασίζει πλέον, να σας υποδείξει, τι είναι, ζωή. Παρατηρεί που εσύ δεν έθαψες το ταλέντο σου, οπότε συνάπτει συμμαχία με έναν γονιό που ολοένα παραπονιέται για τον ακατάλληλο για σένα… εθισμό. Φυσικά δεν αναφέρει καν τι παρήγες ως τώρα, ούτε βέβαια θα μπει στον κόπο. Είναι αυτό που λένε, έχε ένα χόμπυ, αρκεί να τρως από τα έτοιμα. Μη χάνεις κόπο, και χαλάς φαιά ουσία. Ήμαρτον.
Συζητώντας με γυναίκες, έτυχα δυστυχώς δέκτης, απίστευτων φράσεων που μου είπαν, για να με μειώσουν. Αλήθεια οι ατάκες σας είναι το κάτι άλλο: το 1996, μία Δώρα που αγάπησα, μου είπε μες τα μούτρα μου, οι δυό μας, σπίτι της: ήθελες απλά να πιαστείς από κάπου. Η αδελφή μου, πριν λίγες ημέρες (Δεκέμβρης 2007), μου είπε: σε δέχομαι όπως είσαι, αλλά πήγαινε να μιλάς καθημερινά, με ψυχολόγο! Την καταλαβαίνω. Ο γάμος της προέκυψε από συμφέρον, και η θλίψη που βγάζει πάντα, στο τηλέφωνο, προς όποιον της τηλεφωνεί, αφήνει πειστήρια, πως εκτελεί μηχανικά, τα συζυγικά της καθήκοντα. Γιατί όπως και να το κάνουμε, αποτελεί υποχρέωση και των δύο, να παρέχουν, θέλουν δεν θέλουν, τούτη την υπηρεσία. Γιατί χωρίς φίκι φίκι, τι σόϊ σκατά ενήλικος, είσαι. Σωστά;
Λέω σκληρά λόγια; Ας γελάσω.
Το προηγούμενο που ανέφερα, είναι το μόνο στο οποίο συμβιβάζεστε, οι γυναίκες, στο γάμο, το οποίο, στολίζετε ως ένδειξη ωριμότητας. Για χ ψ σταθερότητα.
Έχοντας επομένως, γκρεμισμένα τα όνειρα τους, αυτά τα θηλυκά, γιατί η ασφαλής κατά τα άλλα, ζωή τους, δεν είχε το χαρακτήρα που περίμεναν. Πιθανόν, δημιουργία χαρακτήρα, από υπερβολική αυτοπροστασία, προς τον εαυτό τους και μόνο. Όταν κανείς πλέον δεν τις καταλαβαίνει. Πιθανόν αποτέλεσμα, της αντίδρασης τους, λόγω των πολλών εμπειριών με σχέσεις διάφορες και αδιάφορες. Γιατί τι σόι σκατά ενήλικες είμαστε, αν δεν δοκιμάσουμε στη ζωή. Η στιγμή που χρειάζονται άλλο ένα άτομο για να επιβεβαιώσει το τυπικό της παρουσίας του συνόλου ατόμων, στην οικογένεια. Έτσι, για την επιβεβαίωση και μόνο. Όπου το κρίμα τελικά, δεν είναι, ποιος και ποιος, ξεστομίζει αβίαστα, την κριτική, απλά η υποκρισία του: σε δέχομαι όπως είσαι, με ένα, αλλά, στο τέλος. Κι εγώ τη δέχομαι την αδελφή μου όπως είναι, αλλά… δεν με κατάλαβε και ποτέ της, αφού πάντοτε, όσο τη θυμάμαι, συζητούσε τα προσωπικά της, μόνο με τις φίλες της. (Είναι δυνατόν να συζητούσε ποτέ, με τον ανέραστο αδελφό της, για θέματα σχέσεων; Ήμαρτον τέτοια ταπείνωση, μπας και μάθει τίποτα από το αγαθό: περιμένω. Τούτο δεν αναφέρεται στις ζωηρές κοπέλες, που τις αγγίζει όποιος νάναι). Πες ότι με αποδέχεσαι όπως είμαι, αλλά μη θέλεις να εξουσιάσεις τι ταλέντα πρέπει να έχω. Άλλο, δέχομαι π.χ. την ομορφιά της ανθρώπινης παρουσίας, και άλλο, να έχω ικανότητα να μπω στο μυαλό σου. Πολλή τηλεπάθεια έχει πέσει από συμβουλάτορες, με πτυχία και μη. Καλή ανάρρωση, σας εύχομαι.
Προσωπικά, αποδέχομαι την παρουσία, π.χ. μιας παχιάς, νέας, γυναίκας, αλλά δεν θα κάνω σχέση μαζί της, γιατί έχω άλλη ιδέα περί κομψότητας, με ψίγματα από εκείνο που σκεφτόμαστε οι περισσότεροι: να έχουμε πλάι μας, ένα ταίρι που θα αγαπάμε και το εξωτερικό του παρουσιαστικό. Έστω κι αν έχει ελάχιστα παραπανίσια κιλά. Αρκεί να είναι ελάχιστα, λέω εγώ. Μένω λοιπόν, συναναστρεφόμενος με μια παχιά κοπέλα, σε απλές καλημέρες και φιλικούς χαιρετισμούς. Ναι, μπορώ να τη συμπαθήσω. Ως εκεί όμως. Το τι θα προκύψει, ας πούμε σε ένα εργασιακό περιβάλλον, που αρχίζεις να εμβαθύνεις σε συζητήσεις, αν προχωρήσει σε φλερτ ή σε κάτι βαθύτερο, εξαρτάται από το τι λείπει, κάθε φορά, στον καθένα. Αν θα αφεθεί να του πακετάρουν –χωρίς μελλοντικές προοπτικές- κατευθείαν, τώρα, ότι λείπει από αυτή τη μία ζωή, του άντρα ή της γυναίκας. Θα μου πεις, η ζωή δεν ξέρεις πως τα φέρνει. Έχω πάψει εδώ και καιρό να περιμένω καλοθελητές, κοινώς άτομα, που θα μου γνωρίσουν κάποια, γιατί θα με πασάρουν μόνο αν με φτιάξουν όπως θέλουνε. Κι εγώ δεν προδίδω τα πιστεύω μου. Ή τις κλίσεις μου, γιατί απλά με πετάξανε εδώ πέρα, στη γη, και πρέπει να ζήσω, αναπνέοντας με υποκατάστατα, όπως όλα αυτά τα χρόνια που γράφω. Οπότε κρατήστε τις θεωρίες για τον εαυτό σας, μιας και είστε τέλειοι και πλέον τακτοποιηθήκατε. Εξάλλου καθένας μας επιλέγει τι χαραμάδες αφήνει, να εισέλθει η ιδέα της φιλίας ως παρέα, στα του βίου. Καθένας προσέχει να μη πληγωθεί με όποια στάνταρ πιστεύει πως ταιριάζουν σε ότι αποκαλεί, βίο, καθημερινότητα. Κανείς δεν υποχρεώνει κανένα, να αγαπήσει ή να αγαπηθεί. Απλά έχεις κάποια όνειρα που ο χρόνος θα έρθει να σκεπάσει με σκόνη και υγρασία –εκείνη τη μαύρη μούχλα των τοίχων.
Πες, πως αυτό είναι το είδος της Κοινωνίας μας. Η τακτική που όλοι ακολουθούμε, θέλοντας και μη, επειδή το αβέβαιο εξιτάρει! Το καύσιμο που χρησιμοποιεί η ανθρωπότητα εδώ και αιώνες για να εφεύρει ότι του χτίζει πιο εύκολο το τώρα. Εντέλει, τα σκληρά λόγια θα ξεχαστούν. Απλώς καταγράφονται για σένα μόνο, ώστε όταν τον επόμενο χρόνο, καταπιαστείς μαζί τους, να σε διδάξουν τα λάθη σου.
Αρκεί να μην ζεις στο άγχος μιας ζωής: σε δέχομαι όπως είσαι, αρκεί να μου μοιάζεις. Ενόσω στην πρώτη μορφή της κοινωνίας, την οικογένεια, διστάζεις να συζητήσεις. Η κοινωνία που αναζητεί γελωτοποιούς για παρέα. Αν είστε της άποψης, πως ο ρόλος των συγγραφέων και ποιητών, είναι να λειτουργούν, ως παρωδία. Ή να δηλώνεται επιτυχημένο ένα άτομο, που γίνεται γνωστό, γράφοντας, παραμένοντας όμως στείρο από συγγράμματα που παρουσιάζουν όλες τις εκδοχές του τι σημαίνει πόνος. Τούτο μένει. Η χαρά ξεχνιέται κάποια στιγμή. Εμένα δεν με ξεγελάνε ας πούμε, οι παραγωγές του σύγχρονου Ελληνικού κινηματογράφου, αφού δεν νοείται εγχώρια ταινία, χωρίς γυμνό, οποία κατάντια. Δεν ξέρω αλήθεια ποιος ξεγελά ποιον, μη αναφέροντας τα υπέρ και τα κατά της υπόστασης του. Όπως έχω επαναλάβει: δεν είναι όλοι κορόιδα. Ούτε επομένως, προσωπικοί σας διασκεδαστές, όπου είναι προτιμότερο το ανούσιο χα χα, σε καθημερινή βάση, από το να ανακαλύπτει καθένας, τις κλίσεις του. Τρόποι βρίσκονται. Δεν είναι όλα, θέμα χρημάτων. Όπως το ανοιχτό πανεπιστήμιο, να δανειστείς ένα βιβλίο, να βρεις δωρεάν μαθήματα σε ότι σε ενδιαφέρει. Το ίντερνετ. Να κρατάς καθαρό το κεφάλι σου, στο τι παρακολουθείς. Να ζεις ποιοτικά, το τώρα. Αποφεύγοντας να συζητάς θέματα που γνωρίζεις πως θα τα παρεξηγήσει ένα δικό σου πρόσωπο, γιατί κι εσύ χειρίστηκες λάθος την αυθόρμητη –ή γιατί έπρεπε- συζήτηση. Κάπου εδώ, οι τύψεις ότι απλά θα επιβάρυνες τον άλλο που δεν είναι σε θέση, τώρα, να ασπαστεί τη ζωτικότητα σου, θα παραμεριστούν. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια όπως λένε. Ότι θεωρείς εσύ, ενήλικη ζωή, δεν ισχύει για όλους. Όχι, δεν προτιμώ τις γυναίκες μοντέλα ή τις ανορεξικές. Πρέπει αυτό που αγκαλιάζεις, στα δικά σου μάτια, να λέει κάτι.
Επιμένω, πως τα βιώματα διαμορφώνουν έναν χαρακτήρα, στον πολιτισμό της επικράτησης της ουτοπίας μόνο ενός τύπου ζωής: όπου προκύπτει βοήθεια να βρεις την ευτυχία, αν αποτελεί στ’ αλήθεια, στόχο. Στην πόλη της απάθειας. Μια παρεξηγημένη μορφή, ελευθερίας, πως ότι πράττεις, ως ενήλικας, μέσα στα όρια της νομιμότητας, είναι πάντοτε, υγιές. Τι θεωρεί κάποιος, ηθικό ή ανήθικο, γιατί τι στον κόρακα, ενήλικες είμαστε, δηλαδή μόνο σώμα. Κι αν χρησιμοποιώ, λιγότερο τελικά, από το δέκα τοις εκατό, της εγκεφαλικής λειτουργίας, θα πάθω κάτι; Το τι θεωρώ εγώ, ή εσύ, εγωιστικό, διαφέρει. Όπως το ενήλικο παιδί που περιφρονεί τον γονιό, αφήνοντας τον να μιλά, χωρίς να απαντά, όμως. Απλά αφήνει την ιδέα πως συμφωνεί με τα λεγόμενα του γονιού, έτσι για να περάσει ο σίφουνας των απόψεων, προηγούμενης γενιάς. Ενδέχεται να μην εισακουστείς, αν το τέκνο, δεν έχει ιδέα από διαχρονικές αξίες. Φταίνε τα πολλά μπάρ, τα ψώνια, κλπ.
Προτιμότερη η ασάφεια των ανθρώπινων σχέσεων, παρά να είμαστε ειλικρινείς: το πεδίο που προϋποθέτει ανοιχτή συζήτηση, επ’ ίσοις όροις. Προτιμότερη η ασάφεια παρά ν’ αρχίσουν τα πείσματα. Που, μας μειώνουν, αν εννοήσουμε φυσικά, πως έχουμε μυαλό, κι όχι μόνο, θελκτική επιδερμίδα.
Άλλο σε δέχομαι όπως είσαι, άλλο άσε τον άλλο να ζήσει όπως θέλει. Όχι στην ίδια πρόταση.
..Παράτησε ότι κάνεις γιατί στην παρέα πρέπει να φοράμε τις ίδιες μάσκες: απόφευγε να αναφέρεις πως κουράστηκες. Ή πως αποφεύγεις, ευθύνες. Διαφορετικά κάποιος θα το παίξει δάσκαλος –εκείνο το, είμαι ανώτερος, που είχα αναφέρει σε περσινό άρθρο. Δεν είναι διασκεδαστικό να σου χαλάνε την διάθεση. Πρέπει να είμαι δυνατός. Μη με λυγίζεις. Εγώ είμαι σύγχρονος άνθρωπος. Τούτο είναι υπέρ μου.
Ας πούμε τα παραδείγματα γονιών, που είναι λογικοί για τα πάντα, εκτός από το να είναι τρυφεροί, 24 ώρες το 25, με τα αγγελούδια τους. Για τα πάντα μπορείς να είσαι, μαζί τους. Αν έχεις ανθρωπιά. Αυτά είναι τα αληθινά κότσια στη ζωή. Να μη συμφωνούν όλοι με τις διαθέσεις του μπουλουκιού. Αντιμέτωπος, τόσες φορές, με αδίστακτες γυναίκες, που θυμώνουν με το παραμικρό. Ύστερα λαβαίνουν μια έκφραση ικανοποίησης: σε έβαλα στη θέση σου.
Γονίδιο φταίει, δεν ξέρω.
Καθένας εκπληρώνει τη μοίρα του, αυτό είναι πλέον, το πιστεύω μου. Εκεί, που η γνώση αντικαθιστά δυστυχώς, τη σκέψη, από τη δασκάλα τηλεόραση ή την άγνοια τι σημαίνει, παγκοσμιοποίηση.

Ακούω ήδη τον ήχο των βιβλίων, σε ράφια ανά αίθουσες στον κόσμο, να φωνάζουν: είμαι εδώ, ως κόπος ανθρώπινος, πραγματικά, πνευματικών προσωπικοτήτων. Όπως κι αν έρθουν στη ζωή. ευτυχώς άνθρωπος, λένε.
Γλυκιά ηδονή της σκέψης, που κατατροπώνει τους τσοπάνηδες των ..προβάτων.

Γεράσιμος Μηνάς 2007