Η γυναίκα, διαχρονικά

Είσαι πολύ γλυκιά κοπέλα, κι ας έκανα τόσους μήνες, να σε ξαναδώ. Στο λέω, γιατί το αξίζεις, παράλληλα γιατί κάπου πρέπει κι εγώ, να βγω στο νοητικό μπαλκόνι, να απελευθερώσω την τρυφερή ενέργεια. Σα να ‘ναι άλλη ημέρα από τη τωρινή, ξανά ερχόμενος στους διαδρόμους των γνώσεων και εμπειριών, ξεφυλλίζοντας ένα περιοδικό για το χώρο του βιβλίου. Συ να ‘ρθεις να κάτσεις πλάι μου, και από εκείνο το σημείο να μ’ αγκαλιάσει, πλησιάζοντας τα πλευρά μας, γέρνοντας τα κεφάλια, ακουμπισμένα. Από ανθρωπιά. Με μια δροσιά απογεύματος, Ανοιξιάτικου. Αν μια γυναίκα εισέρχεται ως φίλη στη καρδιά ενός άντρα, τόσο φρόνιμα. Σα γλυκό λόγος, καλωσορίσματος, σ’ ετούτα, τα χείλη σου. Ως ψυχή δίχως επίγειο πρόσωπο, απλά γιατί είσαι τόσο φωτεινή, για να περάσεις απαρατήρητη στη χημεία της διάθεσης μου. Πάντα χαρούμενος να σε ακούω, να σε συναντώ, να δίνεις πνοή σε ένα χώρο. Σα γεύση λουκουμιού, φορές, πλημμυρίζοντας η πηγή της ικανότητας προς επικοινωνία: αποδοχή.

Εσύ που βρίσκεσαι στο τώρα.

Όσες μίλησαν με τη παρουσία τους: ειρήνη.

Όπως οι θύμησες από ένα αγαπημένο μας, πρόσωπο, που μετά την αναχώρηση, ζει, απασχολώντας απροσδιόριστες ώρες, τη μνήμη μας: επιστρέφοντας με ξένες φράσεις και εικόνες: να μας θυμίσει, πως εκτιμήσαμε στ’ αλήθεια, μια ύπαρξη. Δεύτερη μαμά, για μας, που ακόμη δεν συναισθανθήκαμε, πως ήταν μητέρα του προσώπου, που, μας γέννησε. Δεν είδαμε, ποτέ, την αληθινή αντιμετώπιση ενός χαμού, από τη γυναίκα που, μας έδωσε το πρώτο γάλα. Χάνοντας αυτή, τη δική της, θρεπτική πηγή, βιταμινών και αγάπης.

Ίσως γιατί είναι στη φύση του ανθρώπου να μεγαλώνει, ξεχνώντας αρχικά να δηλώσει ευγνωμοσύνη. Προτού ψάξουμε απελπισμένα, ξένη σύνδεση, τόσο επίμονα: όπως η πρωινή υγρασία περιμένει τον ήλιο να προσφέρει όρεξη, σε όσους ταξιδεύουν με τα πλοία της γραμμής.

Είναι πια, ένας άλλος τόπος, μια διαφορετική διάσταση, ο χώρος που βρίσκεται η ψυχή ενός προσώπου, που τα καλοκαίρια, μας τηγάνιζε αυγά ή πατάτες: στα ίδια δωμάτια, παραστέκοντας μας, τα χρόνια της άγνοιας. Ενόσω τίποτα δεν αντικαθιστούσε τα δικά μας πρόσωπα. Την παρουσία τους. Ήδη εκείνη, μετά την προσωπική της συμφωνία, αφήνοντας πίσω όσο γίνεται, τακτοποιημένες τις σχέσεις των δικών της ανθρώπων, περιποιούνταν ήδη, τις αδύναμες ώρες, το ταξίδι της σε ένα αληθινά, ειρηνικό χρόνο και χώρο. Η ψυχή που ζέσταινε, εξίσου ως φιγούρα, εμάς που ήμασταν τυχεροί, να μας αγαπά. Που αποκαλούσαμε δεύτερη, μάνα μας. Φορές περιμένει στην αρχή του διαδρόμου, μήπως θυμηθούμε τη ποιότητα της αγάπης μας. Τότε που ήταν πιο απλά τα πράγματα. Τυχεροί μες την άγνοια μας, περί κακού. Τυχεροί γιατί αγαπούσαμε.

Τώρα, πότε πότε, ενόσω ξεχνάμε τις προσωπικές μας επαναστάσεις, μεγαλώνοντας, θυμόμαστε τη φιγούρα της μάνας μας, που ζει σε κάποιο χώρο, σπίτι, με όποιες νέες συνήθειες. Πιθανόν αφοσιωμένη στο μεγάλωμα ενός εγγονιού. Με όποια προβλήματα υγείας: η παρουσία τους που θεωρούμε φυσική, να ξεχνάμε το πρόσωπο, που μας έβγαλε στο φως, δηλώνοντας μας, πως ο κόσμος, είναι περιοχή αγάπης, αγκαλιάζοντας μας, αμέσως. Έστω κι αν ετούτο θα άλλαζε, γιατί η γνώση, μες τη ζωή, όχι από τα σχολεία, θα αποδείκνυε το αντίθετο. Όμως είπαμε να επιμείνουμε στην υποστολή της σημαίας, της κακίας.

Η γυναίκα, διαχρονικά, έρχεται στη σκέψη μας, κυρίως ως συμπαράσταση, απροσδιόριστες ώρες, που ο άνθρωπος, μας συγκινεί, στέλνοντας παρηγορητική ενέργεια, σε όσα άξια πρόσωπα, έχασαν, ιδιαίτερα πρόσφατα, μια δεύτερη μάνα.

Γεράσιμος Μηνάς 2008