Οι πνεύμονες μιας έκθεσης

Ο μαθητής, θυμάται μια έμμεση απειλή, από κάποιο άρθρο σε περιοδικό, πως αν κάποιος αφοσιωθεί στη συγγραφή, πληρώνει το τίμημα. Το τίμημα; Ποιο τίμημα; Σήμερα έχει την απάντηση: να δικαιώνεσαι μετά θάνατον. Η πατρίδα είναι μόνο ένα φάντασμα, περιφραγμένη από ένα, ελάχιστα διάφανο, σεντόνι, κατά μήκος των γνωστών και μόνο, συνόρων. Όπως να συμβιβάζεσαι πως δεν θα γνωρίσεις από πρώτο χέρι, μια ξένη πόλη –έστω. Δεν έχουν όλοι οι δρόμοι, φανοστάτη. Στην ομίχλη; Δεν τόλμησε καν να δει, την εικόνα. Να, η ευκαιρία. Να επισκεφτεί τη βουλή των ελλήνων, όπου φιλοξενούσε μια έκθεση με το τι έγραψαν τόσο καιρό, οι 300 μαριονέτες, τοπικά, της ευρωπαϊκής ένωσης. Διαφορετικά δεν σου επέτρεπαν την είσοδο: Παρά μόνο αν ήσουν ανήλικος: χωρίς δικαιώματα. Ένας χώρος, η βουλή, που ομοίαζε στον νου του απλού πολίτη, όπως ο χώρος κάτω από τη σκηνή –όπου ανεβοκατέβαζε, σκηνικά, άτομα κλπ. όπως ένα τέτοιο υπόγειο, στην λυρική σκηνή. Κάτι όντως, σημαντικό, όμως τι έμπνευση να αντλήσεις από ένα σημείο, χωρίς παράθυρα.
Ο μαθητής δεν ήξερε πως μοιάζει η ιστορία, κοιτώντας τη πρόσοψη της βουλής. Επιθυμούσε κάτι στιβαρό, όμως ο χώρος ήδη είχε γίνει, τρομερά, ρεζίλι, με την μη τήρηση, ταπεινά και σεμνά. Τόσα σκάνδαλα, τόσες εταιρείες, κρατικές και μη, ειδήσεις, προβολή των ενόχων, όλα τούτα απλά ως αναφορά. Αυτά τα πρόσωπα που ανεβοκατέβαιναν στα χαλάσματα: δεν τα παρατηρούσαν: απλά τα παραδέχονταν ως μεταφορά από τρίτους: κάτι αδαείς, χωρίς δικαιώματα ή ..προτροπή κριτικής. Προς άτομα που χόρευαν αντί να περπατούν, οπότε και η γραφή τους ήταν εξίσου τρελή. Γι’ αυτό και ο μαθητής, δεν είχε ανάγκη να πάει να διαβάσει τίτλους από βιβλία, βουλευτών. Δεν τον φόβιζε η σκόνη, μες τα χαλάσματα. Το χώμα, η λάσπη, η κινούμενη άμμος λόγω προδοσιών. Οι μαριονέτες είναι μια μορφή τέχνης, έχοντας το καλούπι του δίποδου. Άρα χωρίς φωνή, τα τούβλα-βιβλία, κει, μέσα, στην έκθεση. Τούβλα που χτίζανε εκ των έσω, μες την ομίχλη, την Ελλάδα του μέλλοντος. Μη μπορώντας να γράψουν με κεφαλαία γράμματα, αποδεχόμενοι άρα, πως τίποτα σημαντικό δεν έμεινε.
Δεν υπήρχε σοφία εκεί μέσα. Μνήμη.
Ο μαθητής έκαμε μεταβολή.
Προτίμησε τη φτωχή ελλάδα, πέρα από τα τείχη της βουλής: η οποία φυλάσσεται από τη δικαιοσύνη, και μέσα της, προφυλάσσει όλες τις ατιμίες της χώρας. Νόμιμες και μη. Ως ψηφοφορίες, ως προϊστάμενοι δεσμοφυλάκων. Αν είναι δυνατόν τέτοια άτομα να ‘ναι ικανά να γράψουν, αγνοώντας πως ήδη κατοικούν σε διαδρόμους –χωρίς κελιά- οι δολιοφθορείς της χώρας. Γιατί να σηκώσει τα μάτια, ο μαθητής; Να τους κοιτάξει.
Προσπερνά το σημείο όπου η δημοκρατία, οπλοφορεί. Στο φυλάκιο μιας εισόδου. Μακριά από ανθρωπόμορφες μαριονέτες, που φτύνουν ανοιχτά, τον λαό. Σε σχέση τουλάχιστον, μ’ εκείνους που ζηλεύουν όσους αφοσιώνονται στην τέχνη, ψυχή τε και σώματι. Επειδή η αληθινή τέχνη είναι για να χαρίζεται, δωρεάν, κι όχι να κάνεις τέχνη μόνο αν είναι να εισπράξεις ή να ζήσεις από αυτό. Αν είναι δυνατόν οι άτιμοι να μοιάσουν έστω και λίγο, στους αληθινούς λογοτέχνες.

Γεράσιμος Μηνάς 2008