Ελεύθερος

Αφήνω τον ήχο του σαξόφωνου
Ν’ αγγίξει την ψυχή μου.
Μια καρδιά που πάλλεται,
Άλλες φορές αρμονικά,
άλλες φορές αρμονικά,
άλλες φορές γρήγορα.

Κι όταν το συναισθανθώ,
θα πετάξω σε έναν άλλο κόσμο.
Ειρήνη. Πανέμορφα τοπία
Η νύχτα με τ’ αστέρια της που τρεμοπαίζουν
Θησαυρός για τα μάτια μου θα γίνουν.

Ας μείνω για λίγο μόνος,
ελεύθερος.
Παρέα μόνο, με όσα νοιώθω και βλέπω
με τους οφθαλμούς της ψυχής μου.
Ανοίγω και τα κλείνω στην καρδιά μου,
που άλλοτε πονάει,
άλλοτε, γελάει.
Παρευρισκόμενη στο ίδιο σημείο.

Μοναχική μου συντροφιά.
Γιατί ξέρω καρδιά μου
Πως θα είσαι παντοτινά δικιά μου.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997





------------------------------------






Απόψε

Απόψε όλος ο κόσμος σου ανήκει.
Απόψε σε ζητώ,
Απόψε έλα να με πάρεις,
στα μονοπάτια της ψυχής μου να καλπάσεις.
Άγγιξε με, νοιώσε με,
Άκουσε με, πρόσεξε με.

Έλα,
Έλα να με βρεις.
Μαζί σου, θέλω,
στη γραμμή
που χωρίζει τους δρόμους μας να σε αναζητήσω.
Πάρε με, κοίταξε με
Για λίγο.

Απόψε γινόμαστε ένα.
Εγώ κι εσύ.
Τους φόβους σου σαν σβήσω,
θα με ζητάς.
Κι άλλο.
Έλα.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997





---------------------------------------




Μουσική

Αρέσκομαι να χαλαρώνω τις νύχτες,
να ονειροπολώ.
Παρέα με μουσική, την αγαπημένη μου.

Το μόνο που έχω να κάνω
Είναι ν’ αφεθώ. Τα υπόλοιπα τα αφήνω σ΄ εκείνη.
Το ράδιο να παίζει χαμηλά
Οι νότες ξεχύνονται, ελευθερώνονται
Αγκαλιάζουν κάθε σπιθαμή του κορμιού μου.

Μηνύματα που περιμένουν απάντηση
είναι τα τραγούδια.
Ξέρουν να μεταδίδουν την πείρα τους.
Κρύβουν μυστικά που γυρεύουν να ανακαλύψεις.

Η νύχτα ξανά παρούσα.
Το φεγγάρι γέμισε στον ουρανό
Μυστηριώδες. Αποπνέει μια προσμονή.
Αισθάνομαι την ένταση.
Αφουγκράζομαι την καρδιά μου να χτυπά πάλι δυνατά.

Η μουσική, ξέρει πώς να σαγηνεύει
μαγεύοντας τις αισθήσεις.
Είναι όμορφα τώρα, ηρεμώ.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997


---------------------------------------


Νοσταλγώ

Ευχήθηκα κάτι σήμερα.
Μια βόλτα, νύχτα, στην πόλη.
Περπατώ επαναφέροντας την μορφή σου εμπρός μου.

Τόσο ανέγγιχτη από καθετί
Σε θυμάμαι ακόμη.
Καθρεπτίζεσαι στις βιτρίνες
Στα φώτα των αμαξιών που προσπερνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Νομίζω, ότι αν σηκώσω το χέρι,
να σταματήσω κάποιο από αυτά,
θα σε δω στο εσωτερικό του.
Θα με κοιτάξεις, θα ρωτήσεις που ήμουν
Το λόγο της ξαφνικής εξαφάνισης μου.

Κι εγώ, θα απαντήσω,
ενόσω θα βυθίζομαι στα ανθρώπινα μάτια σου,
ότι μου έλειψες. Και πάρε με από εδώ.

Φεύγουμε
Δεν αντιστέκομαι –γιατί, άλλωστε.
Είναι που είμαστε μαζί
Κι αυτό, μου φτάνει.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997




------------------------------------





Γλυκιά ανάμνηση

Στο λιμάνι, δεμένο
το πλοίο των αναμνήσεων μου.
Το βλέμμα απλωμένο στο πέλαγος.

Ζητά να φέρει πίσω, εικόνες και ήχους,
Αγκαλιές κάτω από τ’ αστέρια
Βολτάροντας, πιασμένοι απ’ το χέρι, την αυγή, στην παραλία.

Αναρρόφηση όλων στο παρελθόν
Σε πλημμύρα που σπάει πάνω μου
Χτυπώντας με –δίχως προειδοποίηση.
Με πονάει. Με ξυπνάει.

Που να είσαι; Άραγε θυμάσαι;
Όσα μου πρόσφερες, μη ρωτώντας με.
Δίχως ανταλλάγματα.
Ήξερες.

Κι αν με συναντήσεις κάπου, απρόοπτα
Εξηγήσεις δεν θα ‘χω να σου δώσω.
Όλα έγιναν γρήγορα. Αυθόρμητα.
Σε μια διαδρομή τόσο ανεξίτηλα γραμμένη στον χρόνο.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997





------------------------------





Για πάντα ΝΕΑ

Σαν χάδι τ’ αεράκι
στα ξανθά της μαλλιά
-αφημένα στους ώμους.
Πλημμυρίζουν, απ’ το φως του ήλιου
Χτένια σ’ ανταύγειες χρυσού.

Τα βλέφαρα χαλαρά σφραγισμένα
στο αγγελικό πρόσωπο.
Τα χέρια αγκαλιάζουν
ένα μπουκέτο φρέσκα κόκκινα τριαντάφυλλα,
πλασμένα, μόνο για κείνη.

Την κοιτώ
Μοιάζει, τόσο γαλήνια
τόσο, γεμάτη απ’ τα όμορφα αισθήματα
Από παραστάσεις, ενώ έγειραν και ξεχάστηκαν

Σε μια γυάλα
Δημιουργημένη από σπάνιο υλικό
Που στριφογυρνά ασταμάτητα.
Χωρίς τελειωμό.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997







------------------------






ΟΤΑΝ ΤΟ ΘΕΛΗΣΕΙΣ

Τι να σημαίνει
Ένα δάκρυ στ’ όμορφο πρόσωπο σου;
Μια μπούκλα από τα μαλλιά
ενώ την παρασέρνει ο άνεμος.

Νομίζω, πως γνωρίζω
Κι ας φαίνονται συνηθισμένες στιγμές.
Δεν είναι.
Επειδή μου ανήκεις. Αποτελείς πια, μέρος της ζωής μου.

Σε ένα σύνολο από τόσους
Που προσπαθούν να κρατηθούν από κάτι.
Δεν αναγνωρίζω το πρόσωπο του.
Μόνο οι ίδιοι το επιβεβαιώνουν.

Οπότε, εξήγησε μου
την αιτία της επισκέψεως σου,
στην ψυχή, την καρδιά, το σώμα μου.

Μίλα! Τι περιμένεις;
Θέλω να σ’ ακούσω να το προφέρεις,
Ότι μ’ έχεις ακόμη ανάγκη.
Τις ώρες, ενόσω καθόμουνα στο πιάνο,
κι έπαιζα το κομμάτι π’ αγαπάς.
Σα να ‘χε κάτι από σένα.

Έξω ψιλοβρέχει, κάνει ψύχρα
Μα η αγκαλιά μου είναι προθερμασμένη.
Θα βρίσκομαι εδώ. Μη παραιτούμενος.
Για όταν το θελήσεις.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997




------------------------





ΤΡΙΚΥΜΙΑ

Ελαφρύ αεράκι
που φουσκώνει τα πανιά των ελπίδων μου, γίνομαι
Και ταξιδεύω.

Μ’ ένα πλοίο σ’ απόπλου το βράδυ
Δίχως καθορισμένη πορεία στην αρχή
Μα με το χαμόγελο στα χείλη.

Η φύση να ξεσπά.
Ταράζει τον ωκεανό, τον αναδεύει
-απειλητικά.

Ως θηλυκό, ελευθερώνει τα στοιχεία της
και με κυνηγούν.
Το στερέωμα ένας πίνακας
Ζωγραφιά από νότες μπερδεμένες.
Μια ορχήστρα η καταιγίδα.
Με μένα, να παίζω, για σε, το σαξόφωνο μου.
Έρχομαι. Φτάνω.
Κανένα εμπόδιο δεν με καθυστερεί.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997




-----------------------------------------






ΧΑΡΗ Σ’ ΕΣΕΝΑ

Περνώ το κατώφλι του σπιτιού,
με το χαμόγελο, ζωγραφισμένο
φανερά, στο πρόσωπο μου.

Επειδή, μου μετάγγισες ζωή.
Αυτό το κάτι, που αποκλειστικά η ίδια
Γνωρίζεις να χαρίζεις, απλόχερα.

Είμαι ευτυχισμένος. Στο είπα;
Θα το κατάλαβες μάλλον.
Σκόρπιες εικόνες η πορεία μου στο χρόνο,
Κι όμως, βρέθηκες εσύ και μπήκαν σε σειρά.

Πιστεύω, και αποτελεί αλήθεια,
πως σου χρωστάω πολλά.
Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό που είσαι.
Για το φως στην άκρη του τούνελ,
το οποίο αντίκρισα, ύστερα από καιρό
Κεντρίζοντας δυνατά.
Ήταν το δικό σου. Ήσουν εκεί.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997



------------------------------




ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

Λένε, πως,
τα μάτια
είναι ο καθρέπτης της ψυχής.

Σου μιλάνε
Δεν χρησιμοποιούν άσκοπα λόγια.
Φράσεις που τα χείλη, πάμπολλες φορές, ακριβαίνουν.

Αν σου πω,
ότι βλέπω συνεχώς εμπρός μου
τα δικά σου, θα το πιστέψεις;

Όπου κι αν γυρίσω,
θα τα δω να με κοιτούνε.
Με περιεργάζονται.
Προσπαθώντας ν’ ανακαλύψουν περισσότερα για μένα.

Άσε με να χαθώ μέσα τους
Μια μικρή χάρη είναι
Ώστε να ξαναγεννηθώ.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997




----------------------------------




Νυχτερινή Διαδρομή

Ξεκινώ, με μόνη αποσκευή τη θύμηση σου.
Τ’ όνομα σου, χαραγμένο στον δρόμο.
Τα δέντρα, σκύβουν και με αγκαλιάζουν
Τ’ αστέρια, λάμπουν στο πέρασμα μου.
Ένα φεγγάρι γιομίζει από λουλούδια.

Πλησιάζω στη μέση ενός ταξιδιού
Με τη μορφή σου, απ’ άκρη σ’ άκρη, μιας διαδρομής,
μελωδικά πλαισιωμένης
Σαν από ταινία στο σινεμά.
Και συνεχίζω.

Θα είμαι όλο πιο κοντά.
Να με περιμένεις.
Με λίγο κρασί, μπροστά στο τζάκι,
Στην φλόγα, που ποτέ δεν θα σβήσει.
Τώρα δα, μες τη νύχτα, σου χτυπώ την πόρτα.
Νάμαι. Μ’ ένα μπουκέτο αγάπη.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997


----------------------------


ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Μου αρέσει, απλά, να σε κοιτάζω.
Να μου χαμογελάς
Να σ’ αγγίζω απαλά –όπως η αίσθηση αφής στο δέρμα του κορμιού σου-
Με την άκρη των δαχτύλων μου.

Μου φτάνει
Είμαστε μαζί.
Οι καρδιές μας είναι ενωμένες.
Το ξέρεις. Το ίδιο, αισθάνομαι.

Είσαι τα πάντα για μένα
Πολυτιμότερη από τα’ ακριβότερα κοσμήματα ανά τον κόσμο.
Δεν θα σ’ αφήσω να σπάσεις.
Βρίσκεσαι στην αγκαλιά μου
Για ετούτο, να είσαι σίγουρη.

Αρκεί ένα σου βλέμμα
ένα σου χάδι,
μία σου κίνηση
Η οποία μου προμηθεύει την ώθηση
Να πετώ, ξανά. Τρισευτυχισμένος. Σ’ αγαπώ.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997