η φωτογραφία εννοεί: πως μόνο όταν προσφέρεις, η ζωή σου δίνει


Όταν δεν το περιμένεις,Παίρνεις εκείνο που θέλεις;

Για να μπορέσεις να ανήκεις, στην επικαλούμενη Κοινωνία, πρέπει να έχεις μέσα σου, την ανάγκη να ανοίγεσαι, να μιλάς, και να εμπιστεύεσαι, εκεί που κρίνεις, πως ο άλλος, από την πρώτη ή επόμενες εντυπώσεις σου, πως μπορεί και έχει όρεξη να ανταλλάξει μια άποψη. Επειδή κατανοείτε και οι δύο, ή περισσότεροι στην παρέα, πως ο άνθρωπος μέσα από τη συζήτηση, μαθαίνει, εξελίσσεται, εφευρίσκει.
Έτσι, θα υπάρξουν άτομα που θα συμπαθήσεις, άλλους λιγότερο, άλλους περισσότερο. Άτομα που θες να θυμάσαι τη γιορτή τους. Να καλείς ή να αισθάνεσαι άνετα, στην παρέα. Μες την παρέα, ή επικοινωνώντας με εκπρόσωπο αντίθετου σου φύλου, θα καταφέρει να αναπτυχθεί μια α αλληλοεκτίμηση. Αν είσαι τυχερός, θα γνωρίσεις ένα πρόσωπο που σε ενδιαφέρει πραγματικά, δικαιολογημένα λοιπόν, στη συνέχεια, θα αναγνωρίσεις την έννοια, αγάπη. Αν βέβαια θες να σε αγαπήσουν, και όχι να κάθεσαι σε μια άκρη, για να μην πληγωθείς. Αν κι εδώ τίθεται το θέμα: αν οι γονείς σου δεν ήταν ικανοί να προσφέρουν τρυφερότητα σ' εσένα, αργότερα μεγαλώνοντας, να τους το αρνηθείς. Μ' εκείνη την αίσθηση τελικά, να έχεις μαζέψει μέσα σου, να νομίζεις ίσως περισσότερο απ' όσο είναι αλήθεια, τόσα αποθέματα προσφοράς αγάπης, ξεκινώντας να δίνεις με την πρώτη ευκαιρία. Άλλο αν δεν εκτιμάται η καλοπροαίρετη προσφορά. Γενικά έχω την εντύπωση, πως οι περισσότεροι, θέλουμε απλά, να μας αφήνουν ήσυχους.
Μάλλον επειδή δεν έχουμε πειστεί, πως αξίζουμε την αγάπη. Άρα, πως θα διακρίνουμε το πρόσωπο που μας σκέφτεται, τρυφερά;
Δεν θέλω να σκεφτώ, πόσοι είναι εκείνοι, που έχουν απογοητευτεί, επειδή πάντοτε έδιναν, αλλά κανείς δεν έπαιρνε, ή κυριαρχούσε σε ένα μέτρο, η εκμετάλευση. Τι κάνεις τότε; Εγκαταλείπεις για λίγο καιρό. Μαθαίνεις τον εαυτό σου, μαθαίνεις εκ νέου, σαν νέος άνθρωπος σε ανάπτυξη, τις μεθόδους επικοινωνίας. Αρχίζεις να δείχνεις έλεος, ώστε και η ζωή να σου δείξει έλεος και να πάψεις να είσαι μόνος σου. Τουλάχιστον να έχεις τα απαραίτητα. Τίποτα πιο σημαντικό από αυτό. Υπάρχει και η θύμηση όσων δικών σου έχουν φύγει. Ολοκλήρωσαν όμως εκείνοι, τον δικό τους κύκλο, βίου.
Τότε, οι σχέσεις που δημιουργούμε, είναι πιο ουσιαστικές και κρατάνε περισσότερο. Ή και για πάντα, αν ρίξουμε τον εγωισμό μας, μαθαίνοντας να παραδεχόμαστε, λάθη, και άγαρμπες κινήσεις. Κυρίως οφείλουμε να είμαστε ο εαυτός μας. Να ενεργοποιηθούμε, σε τι σημείο βρισκόμαστε, πλέον. Έχουμε μία σχέση. Για ποιο λόγο; Για να μην είμαστε μόνοι; Προς θεού, όχι. Τώρα είναι που ξεκινάμε να μαθαίνουμε τις ικανότητες μας. Τι είναι ο καθένας, στη σχέση. Ο ρόλος του καθενός, όπως είναι όλα σοφά τακτοποιημένα, στη φύση. Ωριμάζουμε, αν παραδεχτούμε τα προηγούμενα. Αν δείξουμε στους άλλους, ποιοι είμαστε. Υπερασπιζόμενοι την ανανέωση της διαδρομής μας, στον χρόνο. Σταθεροί και βέβαιοι, ότι αξίζουμε, άρα δεν θα αφήσουμε κανέναν να μας κλονίσει. Εξάλλου, τι μπορούν να μας κάνουν.
Απλά, αν μας αρνηθούν, περισσότερο οι δικοί μας άνθρωποι, θα φταίει, όπως ανέφερα και στην αρχή, που ποτέ δεν μας δήλωσαν, όχι τόσο στην πράξη, παρά με λόγια, πως μας αγαπούν.
Συμφωνώ, πως παρεξηγείται σήμερα, το: σ' αγαπώ, κυρίως όταν δείχνουμε στον άλλο, πως τον σεβόμαστε. Μένοντας σοβαροί και σταθεροί, στα πιστεύω μας. Δεν θα μας εκτιμήσουν όλοι. Κυρίως εκείνοι που θα παρεξηγήσουν στην δουλειά, το φιλότιμο μας ή που θέλουμε να είμαστε καλοί άνθρωποι. Όχι είρωνες. Όχι αγαπώντας το προκλητικό, όπως το εννοεί ο καθένας. Ναι, παρεξηγείται ακόμη κι ο σεβασμός. Πότε; Αν έχει προηγηθεί, ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, κλίμα, απλά, να συνυπάρξουμε, με μια α ασάφεια, στην επικοινωνία. Αν εκτιμάμε ο ένας τον άλλο, ή απλά συνυπάρχουμε, δείχνοντας στον άλλο, μόνο τα στοιχεία που θα τον προκαλέσουν να μας εκτιμήσει.
Κάπως, με κάποιο τρόπο, πρέπει να μπαίνουμε στην διαδικασία να απομακρύνονται, σιγά σιγά, τα αδύνατα σημεία του χαρακτήρα, όχι μόνο του δικού μας, επίσης και του άλλου μέλους, στην επικοινωνία.
Προσωπικά, πάντοτε έδειχνα τι είμαι, γι' αυτό και πιστεύουν πως είμαι αιρετικός και κάθετος, οπότε δεν έμπαιναν καν, οι περισσότεροι, στη διαδικασία, να συζητήσουν. Να δημιουργήσουν έναν υγιή αντίλογο.
Κάποια στιγμή, όμως, πρέπει να είσαι σταθερός και κάθετος, στη ζωή σου, για να ξεχωρίζουν τα πρόσωπα, με τα ίδια χούγια. Για να μην χάνεις και χρόνο και ενέργεια.
Το παν είναι, να είσαι ήρεμος, να συνεχίζεις τη ζωή σου. Δεν ξέρω αν ισχύει εκείνο που λέει: όταν δεν περιμένεις κάτι, σου 'ρχεται, όταν δηλαδή, δεν το κυνηγάς. Μπορεί να ισχύει, μπορεί και όχι.

Γεράσιμος Μηνάς 2006