Η δίκη του αιώνα

Ότι μεταβάλλεται, μόνοι μας, αυτονόητα,
το αντιλαμβανόμαστε.
Τι, η απειρία μας διδάσκει.
Αντ’ αυτού ο καθένας τεμπελιάζει στη φοβία του.
Μάχιμος ο αντίπαλος,
Μήπως και καρπωθεί το τρόπαιο του αιώνα: είμαι όπως όλοι.

Εμπρός λοιπόν, πήγαινε κι εσύ,
με τη σειρά σου, να βιάσεις μια πόρνη.
Ξανά, όπως οι υπόλοιποι –συλλογίσου το.
Τα λάθη μου ανήκουν σε εμένα.
Κοίταξε με. Είμαι, όπως όλοι. Στην κούραση, τεμπελιάζω.
Είμαι βαρετός, όταν οι άλλοι δεν είναι ακέραιοι.

Βελτιώνομαι δίχως να το εμπιστεύομαι παντού.
Όπως, όταν απομυθοποιείς τον έρωτα,
Κι ας μην τον βίωσες ποτέ.
Όπως, όταν αποστασιοποιείσαι από υποκατάστατα αγάπης.
Απομακρύνεσαι. Απ’ την ευτυχία της ανθρωπιάς.
Ενόσω αποδέχεσαι, πως δεν ελέγχεις πλέον κανένα.

Πίστευα στην κατασκευή του σκελετού μου.
Έπρεπε ήδη να το είχα. Το δικό σου αυτονόητο.
Σαν φωτογραφική πλάκα από το παρελθόν,
Νυστάζεις, λες. Κοιμήσου λοιπόν.
Κάποτε θα με θυμηθείς.
Διόρθωση: θα σε θυμηθείς.

Γεράσιμος Μηνάς 2003