Το λέω ακόμα

Πως μπορούν και ζουν χωρίς αγάπη,
ρώτησα, εψές, τον εαυτό μου.
Χωρίς κάποιον να αγαπούν.
Τι ζωή ρουτίνας, με τι θάρρος,
Να εξακολουθείς, απλά επιβιώνοντας;

Εψές έβρεξε δυνατά,
Κι όλα τα τριαντάφυλλα
Έγειραν απ’ τον βασανισμό τους.
Σα τη ψυχή μου
που πονά για σένα.

Τι μου έμεινε, γλυκιά ύπαρξη,
εκτός από σιωπή, από μια
παύση που πονά –πρώτα εμένα.
Σα αγάπησα την άξια διαφορετικότητα σου.
Σα μαργαριτάρι,

Ανάμεσα από τόνους υπολειμμάτων
Ανακύκλωσης συναισθημάτων,
Συμπεριφορών.
Όσα βλέπω δίπλα μου, και τα οποία
Μου προκαλούν αηδία.

Λένε, η ανθρωπιά,
βρίσκεται στον καθένα μας
θα ‘θελα να ήταν όλα καθαρότατα,
Μα έλα,
Που το σ’ αγαπώ, το λέω ακόμα.

Γεράσιμος Μηνάς 2002