Σοφία

Ζωγραφίζω ξανά, στην παλάμη
το πρόσωπο σου
να βιώνεις παράλληλα
Τις πλευρές του είναι μου, που αγνοείς.

Πόσο γρήγορα με ωρίμασες
Φτάνει η ζωή από παντού
Κι εσύ, ημερεύεις
Τον καταρράχτη της.

Σε σκέφτομαι
Εκεί όπου, συγκεκριμένα αναπνέεις.
Μαζί σου, στις δύσκολες εκφάνσεις του παραλόγου τους.
Μ’ ένα σου νεύμα, μόνο, τους συγκρατείς.
Γι’ αυτό, σ’ αγαπώ, πιο πολύ.

Γεράσιμος Μηνάς 2000