Καμίλ Κλωντέλ

Κλείνω τους οφθαλμούς μου, σαν αγγίζω κάθε σχισμή
στο πρόσωπο σου, με τις δύο μου παλάμες μαζί
Για να δω μέσα από σένα

Ως την ψυχή σου.
Τι όμορφη, άγγελε μου.
Κρατώ στη μνήμη μου τα χαρακτηριστικά σου.

Ενθυμούμενος, ενώ εσύ λείπεις
το βάθος στο βλέμμα σου. Ένας κόσμος πίσω από έναν άλλο¢
Τα φιλήδονα χείλη, τα μαλλιά.
Σφραγίζουν την εικόνα σου, μικρή μου Κλωντέλ.

Τα χέρια σου ψαχουλεύουν την αγάπη, όταν επιλέγουν
την μορφή του γλυπτού, που αναθέτεις στην κυριότητα του πηλού,
του μαρμάρου, του γρανίτη
Επιθυμώντας, να ‘χει την ικανότητα ν’ αντέξει στον χρόνο

Ν’ αντέξει, όσα δεν μπόρεσες εσύ να υπομένεις.
Από μόνο του, ενέπνεε ζωντάνια –κομμάτι κομμάτι από σένα.
Στην δουλεύει με αρχαιότερα.. μέτρα, κι ήθελα ν’ αντέξεις για μένα
Επειδή σ’ αγάπησα. Περισσότερο κι απ’ τους δύο.

Γεράσιμος Μηνάς 1998