Πολύτιμο Διαμάντι

Τα βήματα μου, αργά,
σ’ έναν δρόμο στρωμένο με ξερά φύλλα.
Το βλέμμα χαμηλωμένο
μα η ψυχή μου φτερουγίζει,
ελευθερώνεται, περιπλανιέται ψηλά στον γκρίζο ουρανό.

Το δωμάτιο μου, όπως κι ο κόσμος,
σφίγγει ασφυκτικά γύρω μου.
Μελαγχολώ και η μοναξιά με πληγώνει.

Η ζωή κυλά και χάνεται γρήγορα.
Το ποτάμι της φουσκώνει από καρδιές
Που το αίμα τους,
επιπλέει μέσα σε μοναχικά τριαντάφυλλα.

Τα χέρια μου, εκλαμβάνονται ως προέκταση μιας ανάγκης
Ότι επιθυμεί η καρδιά,
η αγνή μου ψυχή.
Μα, όταν πλησιάσω κοντά, τον άνθρωπο
Αλλάζω, μεταμορφώνομαι.

Το πνεύμα μου φωτίζει την παρέα,
εκτοξεύεται άνετα, στέλνοντας ελπίδες κι όνειρα.
Όπως ένα πέπλο που καλύπτει έναν διάφανο κόσμο.

Γεράσιμος Μηνάς 1995-1997