Κάηκε

- Τι κάηκε;
- Κάηκε.
- Το μυαλό σου;
- Το δάσος.
- Ας κάηκε!
- Πάντοτε προτιμούσες το σκοτάδι.
- Μη με τυραννάς με βαρετά πράγματα.
- Δε βαριέσαι να κάνεις επαναλήψεις;
- Όλα πουλιούνται και αγοράζονται σήμερα. Εξάλλου εγώ θα ζήσω για πάντα.
- Όχι όσο θα γίνονται σεισμοί.
- Μια φορά κάθε πενήντα χρόνια. Οι άνθρωποι θα έχουν ανάγκη πάντα, μία πόλη.
- Κάπου να είναι μαζεμένοι, έ;
- Βέβαια! Ρίχνοντας στην αποχέτευση, παρομοίως τα όνειρα,, τις απογοητεύσεις τους.
- Πάντοτε εκμεταλλευτής.
- Ελκυστική όμως, δεν είμαι;
- Είσαι μια πόλη όπως όλες οι άλλες. Μόνο που γκριζάρεις, γερνάς πιο γρήγορα. Οι άνθρωποι όμως, βρίσκουν εσωτερική ευτυχία, μόνο πλάι σε κάποια όαση πρασίνου. Εκεί πάει τα παιδιά, κάνει μια στάση. Αντλεί γαλήνη, δροσιά. Η χαρά να ακούς το ποτάμι να κυλάει. Να οσφραίνεσαι τη φύση. Θεέ μου, τι πλήρωση.
- Δεν το ‘μαθες; Οι κυνικοί διοικούν καθετί.
- Αναρωτιέμαι τι διοικούν. Τον ήλιο που ανατέλλει; Το άγνωστο πετούμενο, που θα το συναντήσεις, μόνο δίπλα σε κάποιο δέντρο. Στα πόδια κάποιου περαστικού.
- Είδες που η πόλη θα εκτιμάται πάντα.
- Γιατί το λες αυτό;
- Για τα πόδια των περαστικών που ανέφερες.
- Μια φυσική κίνηση. Για το μόνο που συμφωνώ μαζί σου, της πολυπλοκότητας των πολιτιστικών δρώμενων, μόνο στις πόλεις. Όπου απλά όμως, σου ανήκουν συγκεκριμένα τετραγωνικά, χώρου, ανά διαμέρισμα. Αναρωτιέμαι όμως, ποιος ζήτησε από τη γη, άδεια, για να χάσει τους ελεύθερους χώρους της. Όπου η πανίδα και η χλωρίδα, ελεύθερη θα μετακινούνταν σύμφωνα με την ισορροπία της φύσης. Είναι ικανή ξέρεις.
- Τι θες; Να χτίσει ο κόσμος στους βράχους; Που βρισκόμαστε; Στην παλαιολιθική εποχή;
- Ακόμη και τα βράχια είναι όμορφα. Μια πόλη είναι όντως χρήσιμη, για πολλούς και διάφορους λόγους: να ζούμε υγιεινά, πιότερο. Η πόλη όμως, δεν είναι ζωή.
- Ξεχνάς τα καλούδια που μ’ ενεργοποιούν ως πόλη.
- Μόνη σου το είπες. Σε γενικό ή τοπικό μπλάκαουτ, νεκρώνεσαι. Κατά τ’ άλλα, μόνο δυστυχισμένους κάνεις τους ανθρώπους. Εξαρτημένους από τις ανέσεις. Εκνευρίζονται σε κάθε μπλάκαουτ. Στεγνοί συναισθηματικά. Φοβισμένοι.
- Μιλάς για την εγκληματικότητα;
- Να πλησιάσει ο ένας τον άλλο, εντέλει. Ο φόβος της σεξουαλικής παρενόχλησης, όχι τόσο μην απορριφθείς.
- Εγώ;
- Η φύση εν τέλει, μην απορριφθεί από μόνη της. Επειδή αν λειώσουν εκτενέστατα οι πάγοι στους πόλους, υπεραρκετοί γύρω μου δεν καταλαβαίνουν, πως θα απελευθερωθεί στους ωκεανούς, και στον υδροφόρο ορίζοντα, η ραδιενέργεια που καθόταν σε φέτες, ακόμη και στον παγετώνα, λόγω των ατομικών δοκιμών, στην ατμόσφαιρα. Ανόητος ο άνθρωπος.
- Επιβιώνει όμως. Χάρη σ’ εμένα.
- Τη ζωή πρέπει να την αγαπήσει κανείς. Όχι την πόλη.
- Μεγαλώνει κάποιος με ασφάλεια, εκτός πόλης;
- Σωστά. Ποια πόλη τελευταία, κάηκε, να βγει το πράσινο.
- Περίεργα λόγια μιλάς.
- Μεις που δεν αγαπάμε ούτε τ’ αρχαία μας, κάτω από τις πολυκατοικίες, που τα διέλυσαν εντελώς. Άρα γιατί να κοιτάξουμε στη φύση, αφού βρίσκεται εκτός πόλης; Δεν έχουμε εισιτήρια ούτε για να πάμε να δούμε δέντρα. Επειδή η φύση, μας θυμίζει πως έχουμε ψυχή, όρεξη να νοιαζόμαστε. Εγώ συναντώ ελάχιστους που χαμογελούν, στην πόλη. Δυστυχισμένοι, φυσιολογικά, όσων τα μάτια δεν κοιτούν ένα δέντρο, καθημερινά. Δεν βρίσκεται μια ανάλογη σκιά, να καταλάβουν πως η πόλη δεν αιωρείται. Πατά σε γη. Γη, πέτρα, υφίσταται από κάτω. Δεν μιλάς, έ;
- Τι θέλεις να ακούσεις; Δεν θέλεις να ακούσεις. Δεν πας καλύτερα να ζήσεις σε κάποιο χωριό; Να δω πόσα χρήματα θα βγάλεις. Πόσες γνώμες θα σε κάνουν καλύτερο.
- Η ανάγκη για απλότητα, συναντάται παντού, το ίδιο. Στην πόλη σκληραίνει κανείς, ευκολότερα. Τόσο ώστε να μην παρατηρεί ούτε το πράσινο στις πλατείες. Τα απλά βλέμματα, που συμπαθείς. Δεν επισκέπτονται καν, μια πλατεία. Που, όρεξη. Άρα δεν τους νοιάζει κι αν καεί το πράσινο, τα δάση, τελικά. Κι αν συμπαθούν την όψη, συμπαθητικών ζώων, αγνοούν όμως, πως μυρίζει το χώμα, με καύσωνα, πως, μετά τη βροχή. Να μη θέλεις να ανάψεις φωτιά για ατομικό κάμπινγκ, στην εξοχή. Εκεί που θα πας.
- Σ’ εμένα μιλάς;
Όχι πόλη. Στους κατοίκους σου, που ακόμη απορώ, ξεκινώντας ως κακοί γείτονες, πως, όλοι τους, δεν αλληλοσκοτώθηκαν. Και μη μου πεις, δεν είναι όλοι, κακοί. Γίνονται, όταν λείπουν χρήματα. Επομένως δεν ηρεμούν, έστω κι αν βρεθούν σε διακοπές. Δεν μπορούν χωρίς τηλεόραση. Η γενιά του μπουζουκοτράγουδου, να σου ‘ρχεται να κάνεις εμετό μ’ αυτά τα ..τραγούδια.. και τις απονομές, πλατινένιου και χρυσού δίσκου, σε ατάλαντο ον. Ώ, θεά καλοπέραση, δε θα χορτάσεις ποτέ;

Γεράσιμος Μηνάς 2007