Άνθρωποι, είμαστε,
Δεν ξέρεις τι ξημερώνει.

Από ποιον να το ακούσεις, ώπ, στάσου ένα λεπτό, τούτο χρειάζεται ανάλυση.
Από ποιον να το ακούσεις. Πολύ λίγους, πιστεύω. Σε αντίθεση με άλλους που χρεώνονται με καταναλωτικά και ταξιδιωτικά δάνεια, γιατί λέει, είναι νέοι, οι ..προνοητικοί.. συνήθως ονομάζονται, απαισιόδοξοι, σύμφωνα με τη γνώμη των πολλών. Αυτό σημαίνει Κοινωνία. Συζητάμε τι συμβαίνει. Οι καλομαθημένοι, εξακολουθούν να πιστεύουν πως η ζωή τους είναι τακτοποιημένη. Μέχρι ο Θεός ν’ αρχίσει –σε μερικούς- να γελάει. Τοκ τοκ, ξυπνάς ένα πρωί, παθαίνεις ένα ατύχημα. Πτωχεύει η επιχείρηση που εργάζεσαι, ή παθαίνει ανεπανόρθωτες ζημιές από ένα σεισμό. Ή συγχωνεύεται η εταιρεία, σε μια πολυεθνική, χάνοντας υπάλληλοι, τη δουλειά τους. Ή μπορεί η γυναίκα σου να γεννήσει δίδυμα. Ανεβαίνουν δραματικά, τα έξοδα. Κόβεται το χαμόγελο. Εκεί που λες, έχω μετακομίσει στο μελλοντικό κληρονομημένο σπίτι, ο αδελφός ή η αδελφή σου, σε πετάει έξω, γιατί τελευταία στιγμή, τα έκανε τάτσι μίτσι κότσι, με τους γονείς. Η περίφημη υποκρισία, μιας καλοσύνης, από το ένα παιδί που ξέρει το συμφέρον του, έτσι για να δείχνει στους γύρω του, πως είναι λογικό –τα είπαμε σε προηγούμενο άρθρο, και μη μου πείτε, πως δεν έχετε ζήσει κάτι παρόμοιο. Και πες ότι τσακώθηκες, εκεί που είχες δικό σου σπίτι, γκαβάτσα, άντε τώρα να βρεις χρήματα για ενοίκιο. Κοίτα να δεις πόσα στραβά μπορεί να τύχουν.
Μέχρι ένα σημείο, έχουν δίκιο να σε βαπτίζουν απαισιόδοξο. Ίσως παράλληλα να βαριέσαι που ξημερώνει. Ποιος ξέρει. Γούστα είναι αυτά –εδώ χαμογελάμε. Αν δεν μπορείς να νιώσεις τη χαρά να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους, ιδιαίτερα συνομήλικους σου. Κοιτάς το μέλλον ως ένα χωροχρόνο όπου θα σου συμβεί το κακό, οπωσδήποτε. Δεν ξέρω, έτσι σου μάθανε να φέρεσαι. Τώρα ποιος. Εγώ θα πω η θρησκεία που έχει καταστρέψει την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου. Συλλογίζεσαι: θα ξυπνήσω μία ημέρα, με την είδηση, των γονιών μου να πεθαίνουν, έπειτα από το αναποδογύρισμα του υπεραστικού λεωφορείου για χ ψ αιτία. Ή ότι πέφτεις σε κακό γείτονα, που καίει διαμερίσματα γειτόνων, γιατί δεν αντέχει άλλο –εδώ κι αν είναι, που χαμογελάμε. Κι αν ανατιναχτεί το φαγάδικο στο ισόγειο; Κι αν ο ήλιος αποφασίσει να έρθει από δυτικά; Φτού να πάρει. Μα τις χίλιες ημέρες χωρίς αγάπη, λες να τύχει κάτι τέτοιο; χοχοχο.
Σύμφωνα με τα προηγούμενα λεγόμενα, θέλω να εξηγήσω, πως είναι όντως, ελάχιστοι εκείνοι, που στηρίζουν το βίο τους, τελικά, στο φόβο. Είναι η εποχή της θρασύτητας, που καιρός για φόβο. Βουρ κι ότι συμβεί. Όχι ότι δεν λείπουν οι εξαιρέσεις, αξιόλογων ψυχών. Μα φοβούνται κι αυτοί να εξωτερικεύσουν ευαισθησία. Βλέπεις η αλήθεια ονομάζεται γκρίνια. Άμα βαριέται κανείς να σκέφτεται, εγώ νίπτω τας χείρας μου. Δεν ξέρω βέβαια, αν θα τα πάρετε μαζί σας, τα φράγκα που έχετε. Ήμαρτον. Τέλος πάντων. Το παν είναι να μην εξαρτάσαι από τα υλικά αγαθά. Λίγα και εύχρηστα. Εκτός κι αν “κυλήσεις”, μες την απογοήτευση μιας ιδέας, τρώγοντας σε το άγχος, πως ο μπαμπάκας σου, δεν σου αφήσει κάτι, αν δεν φέρεσαι όπως θέλει. Αυτός είναι ο χαρακτήρας της Ελληνικής οικογένειας. Όπως υπάρχει ο μαμάκιας, υφίσταται το αντίστοιχο, στη γυναίκα, η οποία τάδε νέα γυναίκα, λαβαίνει οδηγίες από τη μάνα της, πώς να έχει σούζα το μελλοντικό σύζυγο. Μη μου πείτε πως δεν σας έτυχε κάτι τέτοιο, γιατί θα πάω να φουντάρω. (σιγά μη φουντάρω. Χεχε. Εγώ αγαπώ τη ζωή. Την άθληση. Τώρα για το τι κατεβάζει ο νους μου στο χαρτί, μιας και δεν πρόκειται να εκδοθούν ποτέ, δεν τους δίνω σημασία).
Το αισιόδοξο άτομο χαρακτηρίζεται από αυτοπεποίθηση, κυνικότητα δηλαδή, τελικά. Έχοντας σίγουρο το κάθε αύριο (ασώψονται τα φράγκα).
Αλήθεια πως;
Ενόσω δεν πιστεύεις στον Θεό;
Μιας και ο Θεός προστατεύει τον άνθρωπο από κακουχίες.

Θα μου πεις: έχει προστατέψει και άπιστους.
Ναι. Συμφωνώ. Μου έχει τύχει πολλές φορές.
Πιθανόν γιατί θα πικραθούν οι συγγενείς. Ή επειδή ο ..άπιστος.. μπορεί να αλλάξει. Να πλησιάσει τον Θεό. Δεν ξέρω. Φαίνεται υπάρχουν δύο τέσσερα φύλα-ανθρώπινα, είδη. Οι πιστοί, και οι άθεοι. Σκέψη της στιγμής.
Αλήθεια, μεγάλος εκβιασμός να σε βάζει ο άλλος στο κουτάκι: άνθρωποι είμαστε, δεν ξέρεις τι ξημερώνει. Δεν είναι τρόπος ζωής αυτός. Να μην κάνουμε τίποτα. Ίσως γι’ αυτό υπάρχει τόση μοναξιά. Ελαττωμένη αυτοεκτίμηση και θέληση να θέλεις να κάνεις πράγματα. Υπέρτατος λόγος για να καταλήξεις στην ανορεξία.
Ίσως ακούγονται υπερβολικές οι προηγούμενες σκέψεις μου. Εφήμερες πιθανόν.
Κρίση ανθρώπων που εκτός που αλλάζουν σα τα πουκάμισα τις σχέσεις τους, ο συναισθηματικός τους κόσμος, είναι ένας αχταρμάς από θέλω, μη, και πρέπει. Που όταν κάτι, μας πάει στραβά, τσακωνόμαστε και χωρίζουμε. Κορόιδα, δόξα το Θεό, υπάρχουν πολλά, για να πληρώνουν τα έξοδα. Πάει, έδεσαν το γάιδαρο τους οι αισιόδοξοι. Άντε να τους πεις, τώρα, να διαβάσουν κανένα βιβλίο. Είσαι τρελός;
Είναι οι ταξικές διαφορές που λέγαμε. Κι αν δεν είναι αυτός ο λόγος, οι διαφορές είναι στα συναισθήματα. Στην ανάγκη να αισθανθείς κάτι, επειδή το αισθάνονται οι γύρω. Ή να αισθανθείς ένα τίποτα, επειδή η υπέρτατη δύναμη, το επιθυμεί –χαμογελώ, εγώ ζω το τώρα. Το ίδιο επιθυμούν οι πολιτικοί, ώστε άβουλα να τους ψηφίζεις να ξεμπερδεύεις. Κοίτα να αποδεχτείς τις λαμογιές τους. Κανείς δεν τους αγγίζει. Να μπορούν τα όργανα τους, με την ξινισμένη μούρη –χιχιχι- να επιτίθενται στους απλούς πολίτες, που δεν συμβιβάστηκαν με την ιδέα του σκλάβου. Τα όργανα του Πολύδωρα, συγκεκριμένα τα ΜΑΤ. Αναρωτιέμαι, αν ο Θεός κάποια στιγμή, θα επιληφθεί, που πατούν το λαιμό του εργάτη, όποιου λέει την άποψη του στις διαδηλώσεις, να Τιμωρήσει με χ ψ τρόπο, την κακία. Εγώ πάντως δε θα πω ποτέ, ευχαριστώ, δε φοβάμαι κανένα. Κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει.
Συνήθως την πατάνε, πρώτοι οι απαισιόδοξοι, γιατί τραβάνε τελικά, το κακό, πάνω τους.

Γεράσιμος Μηνάς 2007