Οι θήκες του Πολιτισμού
Και οι κλίκες της τέχνης.

Τι είναι οι θήκες του Πολιτισμού, απορείς.
Τώρα μόλις, το εξηγώ ως ράφια σε κάποια εταιρεία, ως ισολογισμοί που καταφέρνουν να παράγουν χρήματα. Γι’ αυτό και ως Βουλευτές, καταστρέφουν π.χ. τους τάφους των αρχαίων μας, στον Κεραμεικό, προκειμένου να φτιάξουν σταθμό Μετρό, χίλια δυο άλλα κτίρια, τριγύρω, όπως ας πούμε, εμπορικά κέντρα.
Βέβαια, άλλο πολιτισμένος, άλλο Πολιτισμός.
Και τα δύο απαιτούν χρόνο για να κατασκευαστούν. Μόνο που ο Πολιτισμός αποδεικνύεται το μοναδικό σχολείο, για να μάθεις να έχεις αρχές, αξίες. Είναι η αίσθηση της μεταφοράς των διαχρονικών στοιχείων, ανά τους αιώνες, που εκπαιδεύουν τους ανθρώπους, σήμερα, να παράγουν τον αυτοσεβασμό. Εννοείται αν οι άνθρωποι θέλουνε να αναζητήσουν κάτι έξω από ας πούμε, το σύστημα με το οποίο διατρέφονται, γεμίζοντας τον οργανισμό τους με καρκίνο. Ίσως θεωρούν τον εαυτό τους πολιτισμένο, επειδή έχουν όλα τα απαραίτητα αγαθά που τους βοηθούν να είναι τεμπέληδες, νοητικά. Αδιαφορώντας για τη φύση, επειδή εκείνη, δεν παράγει.. τίποτα, ικανό, να ισορροπήσει με τη νέα, κυρίως, γενιά, της τεχνολογίας. Όπου θεωρείς φυσικό, να στα δίνουν όλα, έτοιμα.
Ο Πολιτισμός, απαιτεί αφιέρωση. Ώστε να εκχέεται πηγαία, κάτι που είναι ικανό να ονομαστεί, διαχρονικό. Αυθόρμητο. Αληθινό. Εμπεριέχει όλα αυτά τα στοιχειά, κυρίως ομορφιά ψυχής. Ανάγκη ελεύθερης έκφρασης, με όποιο μέσο διαθέτεις. Άλλο αν δεν δίνεται βήμα σε άτομα που η αύρα τους εξωτερικεύει όσα αναφέρονται σε αυτή την παράγραφο.
Ενοχλεί την παγκοσμιοποίηση, να ακολουθείς την καρδιά σου. Παράγοντας κάτι που δεν το ξεθωριάζει ο χρόνος, κι οι περισσότεροι, αργά ή γρήγορα, θα το συναντήσουν. Χαρίζοντας του την ταυτότητα του σημαντικού. Στον παρόντα χρόνο του καθενός. Όπως η ποίηση του Νικηφόρου Βρεττάκου, στον χρόνο που ήρθε στα χέρια μου, ικανοποιώντας με πνευματικά, κατά πάντα. Βαπτίζοντας τα έργα του επίκαιρα. Αλλά ποιος μιλάει σήμερα για την ποίηση του. Κανείς.
Πολιτισμένος είναι όποιος σέβεται τους νόμους, επειδή η πολιτεία του το εμφύσησε αυτό. Αλλά ποιος εξουσιαστής, σήμερα, εξωτερικεύει μια τέτοια αύρα; Πυλώνες ενός Κράτους μιζαδόρικου, που καταστρέφει εύκολα τα λείψανα των αρχαίων. Ενόσω ειρωνεύονται εκείνους –το λαό- που στήριξαν στους πυλώνες- ανθρώπους, μια μικρή ελπίδα για το αύριο. Μόνο δυσφορία καρπώνεσαι από άτομα εξουσιαστές, που όλα τα επιθυμούν καινούρια, λαμπερά. Με ένα υπόγειο διεφθαρμένο μηχανισμό, που πολεμά όσους τολμούν να χρησιμοποιούν την καρδιά τους.
Στις θήκες του Πολιτισμού, περιμένεις να δεις, να ακούσεις, να διαβάσεις, μικρά θαύματα, απλών ανθρώπων. Συνομιλείς με την τέχνη. Έλα μου όμως, π.χ. που οι εκδότες έχουν κυλήσει στην φιλαργυρία τους, κατηφορικά, τον όρο Πολιτισμός. Θα μας πουν τώρα, οι εκδότες, αν είναι δυνατόν, τι είναι λογοτεχνία και ποίηση. Προφανώς, πάνω από 16 δεκαεξασέλιδα. Παραγόμενο προιόν, που δεν σε βάζει σε σκέψεις. Δε σε πονοκεφαλιάζει δηλαδή! Ας πούμε η αναφορά στην ατιμία της Κυβέρνησης, ή στην ξεφτίλα των Βολευτών που ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό δεν προστατεύουν, με τους ξένους πράκτορες, ανοιχτά πλέον, να κατασκοπεύουν, Κρατικά μυστικά.
Αναρωτιέμαι ποιες είναι οι μάρκες της λογοτεχνίας, σήμερα. Προφανέστατα, η ζωή του τάδε πολιτικού, του δείνα προσώπου της show biz. Ένα σούπερ μάρκετ, γραπτών, που δε σ’ ενοχλεί να βλέπεις βιβλία, να πωλούνται, στο πίσω ράφι, από τα ζυμαρικά. Δε σε στενοχωρεί να τα αγοράζεις. Εκεί καταντήσαμε.
Η ενασχόληση με τον Πολιτισμό, σε βγάζει από το σπίτι. Καταφέρνει να ενώνει τους ανθρώπους, χτίζοντας τους, μέσα τους, ειρηνικούς, πολιτισμένους. Προσφέροντας ευκαιρίες, κείνοι που μπορούν, σε νέα άτομα, στο χώρο που εκφράζεται ο καθένας. Όχι να λαβαίνεις από έναν μπακάλη εκδότη, το εξής σημείωμα: βρήκαμε τα γραπτά σας ενδιαφέροντα, αλλά δεν αρμόζουν στο κλίμα του εκδοτικού οίκου.
Σας ενοχλεί η αλήθεια, έ;
Έχουν δε, το θράσος, να πετάνε μια απειλή: δικαιούμαστε να καταστρέψουμε, τα χαρτιά –τελικά απ’ ότι φαίνεται- που μας έφερες, αν δεν έρθεις να τα πάρεις, την τάδε του μηνός, αν η απάντηση είναι αρνητική, για συνεργασία. Άλλο αν είτε τα Ελληνικά ταχυδρομεία, είναι άθλια, ή ο ταχυδρόμος σου, είναι τεμπέλης, πετώντας άλλα ντι άλλων, τους φακέλους. Έχουν ..δικαίωμα.. οι εκδοτικοί οίκοι, να καταστρέψουν τα πονήματα σου, που βρήκαν ενδιαφέροντα. Το μόνο που δεν μας λένε στα μούτρα, είναι: θα σου κλέψουμε τις ιδέες σου. (σκεφτείτε μόνοι σας, τι εννοώ).
Μπακάληδες εκδότες, που έχετε το θράσος να μας εξηγήσετε, τι είναι Πολιτισμός. Αλλά τι περιμένει κανείς, από το χ ψ εκδότη, που κορδώνεται στην παρουσίαση ενός λογοτεχνικού πονήματος, λες και το έγραψε ο ίδιος! Η λεγόμενη σοβαρότητα ορισμένων εκδοτικών οίκων, που παραπαίει ολοένα στις συνειδήσεις κείνων, που διακρίνουν την υποκρισία του συστήματος τους: να προστατέψουν οι εκδοτικοί οίκοι, τον χώρο του Πολιτισμού. Αλήθεια, αν υπάρχει μεγαλύτερη ηλιθιότητα από αυτή.
Μια κλίκα είστε όλοι σας, οι εκδότες. Ποθείτε, μεγαλοπιάνεστε. Βλέπετε τους νέους λογοτέχνες-ποιητές, ως εργοστάσιο συγκεκριμένων ιδεών, που εννοείται, δεν ενοχλούν. Θα φταίει φαίνεται, που το σέξ φυραίνει το μυαλό. Δεν στέκονται να ακούσουν τη φύση. Να δουν μέσα στη ψυχή τους, διακρίνοντας την ευαισθησία κείνων των ατόμων που παράγουν τέχνη. Αλήθεια.
Η λεγόμενη επιβίωση της ασχήμιας. Του εφήμερου.
Η κατευθυνόμενη διάβρωση, του λαού. Να μη ξέρεις εντέλει, πως κατέχεις εξίσου, ως πολίτης, την ανάγκη να ψαχουλέψεις τα πονήματα της ιστορίας, είτε ως έργα, ως αγώνες για τα περίφημα ατομικά δικαιώματα. Όσα ας πούμε, προστατεύουν τα εργατικά δικαιώματα.
Να θέλεις να ομορφύνεις την ποιότητα ζωής σου, κολυμπώντας στην τέχνη, στον αθλητισμό, στην κοινωνικοποίηση, στην εσωτερική ειρήνη. Με ενεργό εγκέφαλο από προσωπική επιθυμία και αυτοσεβασμό. Δημιουργώντας τα δικά σου ράφια διάκρισης, του τι είναι ωραίο, ευγενές. Διαχρονικό.
Αποκτώντας συνείδηση. Καλούς τρόπους. Όχι επειδή πρέπει, μα πηγαία. Γεμίζοντας τη μνήμη, μόνο με καθαρότητα.

Γεράσιμος Μηνάς 2007