Οι καρπαζοεισπράκτορες
των ολυμπιακών ακινήτων.

Τέλη Άνοιξης, ως οπαδός της ποδηλασίας, επισκέφτηκα το ολυμπιακό ποδηλατοδρόμιο, στις παράπλευρες εγκαταστάσεις, όπου βρίσκεται το κυρίως στάδιο.
Όλα καλά στα κάγκελα, στην είσοδο, από την λεωφόρο. Ανοιχτά. Σταματώ στον σεκιουριτά. Σκέφτομαι θα χρειάζεται. Ευγενικός αυτός. Του εξηγώ πως θέλω να δω το ποδηλατοδρόμιο. Ελεύθερα, μου απαντά. Πλησιάζω το υπέροχο κτίριο, με την καταπληκτική οροφή. Πρώτη φορά εκεί. Κατεβαίνω κάτω. Βρίσκω έναν υπάλληλο. Θέλω να δω την πίστα, του λέω. Μου αποκρίνεται: μόνο η Εθνική ομάδα –του αγωνίσματος- προπονείται εδώ. Αρπάζω την πρώτη απογοήτευση. Κατά τ’ άλλα, είναι δημόσιες οι εγκαταστάσεις. Άντε λέω, πάω να δω τις υπόλοιπες εγκαταστάσεις. Να όμως που οι γέφυρες που ενώνουν τα υπόλοιπα κτίρια με άλλα αγωνίσματα, παρατηρώ να είναι κλειστές οι δίοδοι αυτές, με καγκελόπορτες. Ποιος κάνει το γύρο τώρα, σκέφτομαι στη συνέχεια. Ήθελα να δω κι εκείνο το τοξωτό τούνελ, όπου απ’ ότι φαίνεται, χρησιμοποιείται μόνο, για διαφημίσεις. Δεν λέω, καθαρά ήταν γύρω, μα η κακή εντύπωση παρέμεινε. Γιατί δεν μπορούσα να δω από κοντά, αγαπημένους μου χώρους. Ως οπαδός περαιτέρω, της άθλησης. Δηλαδή αν ήθελα να μπω στο ολυμπιακό στάδιο, να τρέξω έναν γύρο, έτσι, να δω πόσο αντέχω, πάλι θα έτρωγα πόρτα.
Ένα δείγμα της σημερινής απόρροιας, μιας γενικότερης τρομολαγνικής σκέψης, ορισμένων ιθυνόντων. Τώρα θυμάμαι, πως όταν εργαζόμουν κι εγώ, μου αφαίρεσαν ορισμένα χρήματα από το μισθό, για να κατασκευαστούν τα ολυμπιακά έργα. Αναλόγως το ποσό του μισθού, ανά φορά. Με τούτη τη σκέψη, εννοώ το αυτονόητο: πως οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις θα επέστρεφαν κάποτε, προς χρήση, από τους πολίτες. Και τον πιο μικρό ή αδαή από αγωνιστικό ιδεώδες. Τόσο καιρό σκεφτόμουν την επίσκεψη μου σ’ εκείνους τους χώρους, με δέος, κι ένα μικρό φόβο, μήπως δεν επιτρέπουν την πρόσβαση σε οποιονδήποτε πολίτη. Φαίνεται τελικά, πως μόνο απέξω από τις εγκαταστάσεις επιτρέπεται –εκτός ημερών αγώνων- να μπαίνεις. Στο πάρκινγκ δηλαδή. Φαίνεται, σε κάποιους πλούσιους θα ανήκουν οι εγκαταστάσεις, σκέφτηκα τότε. Χρησιμοποιώντας τον ιδρώτα όλων μας που πληρώσαμε αυτά τα έργα, ως χώρους για να γυρίζονται διαφημίσεις. Δεν εξηγείται διαφορετικά.
Αφού οι χώροι αυτοί ανήκουν σε εταιρείες, μένοντας αχρησιμοποίητες οι εγκαταστάσεις, αναρωτιέμαι τι τους χρειάζεστε τους υπάλληλους στα γραφεία, ανά χώρο και συγκεκριμένο άθλημα.
Αν όλοι εσείς οι υπουργοί που κόπτεστε για την παιδεία, των νεοελλήνων, τη συνέχιση εκείνου του ισχυρού πνεύματος, μετά τους ολυμπιακούς αγώνες, τα νέα παιδιά να προτιμήσουν τον αθλητισμό, από τα ναρκωτικά ας πούμε ή άλλους εθισμούς, γιατί αγνοείτε ή ξεχνάτε επίτηδες, 1) πως οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις αποτελούν δημόσιο χώρο, στα μέσα και τα έξω τους, προς λειτουργία σε λογικές ώρες, και ως χώρους αναψυχής, 2) Νους υγιής εν σώματι υγιή. 3) Πάψτε να είστε, επίσης, τρομολάγνοι –εκτός του να αποδεικνύετε, επίσης, πως έχετε πουλήσει τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις, για να γεμίσετε τα δημόσια ταμεία. Ήμαρτον. Αφήστε μας να επισκεπτόμαστε τους υπέροχους αυτούς, χώρους. Για ποιο λόγο πηγαινοέρχονται, τότε, τα αστικά λεωφορεία;
Μη μας κάνετε να γινόμαστε, μες το νου μας, καρπαζοεισπράκτορες, απέναντι στη δική σας, Κρατική ασυδοσία. Που αντί να κρατάτε, τους νέους, μακριά από ουσίες και κακές παρέες, δίνοντας τους χώρους να αθλούν εξίσου, το πνεύμα, με τους μύες, τους κλείνετε στα μούτρα, τη δημόσια δικαιωματικά, ελεύθερη χρήση και είσοδο, στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις.
Αλλά θα μου πεις τώρα: εδώ κλείσατε με κάγκελα, την ελεύθερη πρόσβαση των κατοίκων της Αττικής, στις δημόσιες παραλίες, πουλώντας την άμμο, την παραλία, ακόμη και τη θάλασσα, σε ιδιώτες νυχτερινών κέντρων και καφέ, θα κωλόνατε στη φραγή, των πολιτών, ως προς τη πρόσβαση τους, στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις;
Αλήθεια, ναι, είναι αλήθεια, πως οι Έλληνες ψηφοφόροι ούτε ξέρουν τι πράττουν, εμπρός στην κάλπη. Αγνοούν τι συμβαίνει στην χώρα, δεν θέλουν να ξέρουν. Τους απασχολούν οι χαζές παρέες, οι εφήμερες σχέσεις, τα ξενυχτάδικα. Που χρόνος να πάνε να αθληθούν.
Θα μου πεις: τι πας ν’ αλλάξεις τώρα.
Ο μπενάκης κι ο βγαινάκης.
Φυσικό επακόλουθο ενός λαού, που δεν αγαπάει να γυμνάζεται, ή να ενδιαφέρεται για τα κοινά, π.χ. την προστασία του περιβάλλοντος, στους πνεύμονες πρασίνου, ανά πόλη, κάποια στιγμή, αυτοί οι άνθρωποι, να ξαφνιαστούν όταν η συμφορά χτυπήσει την πόρτα. Βάλτε λίγο το μυαλό σας να καταλάβετε ορισμένα πράγματα, πως είναι συνδεδεμένα.
Είναι πολλά τα υλικά αγαθά εκεί έξω. Μα ελάχιστο το χρήμα.
Τι κρίμα να μην μπορείτε να αισθανθείτε την χαρά που αντλεί κάποιος, που γυμνάζεται. Δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Γεράσιμος Μηνάς 2007