Συναισθήματα και πράγματα

Λίγο πριν την έναρξη του Grand prix, Formula 1, στο Μονακό, στην Ιταλία, κλείνοντας προσωρινά, ένα μικρό ρεπορτάζ, ο γνωστός παρουσιαστής αυτού του είδους, αγώνων, αναφέρει, πως η χτεσινή νύχτα, Σαββατόβραδο, μες τη χλιδή, εννοούσε, και τη μέθη του χρήματος, είναι κάτι που αξίζει να ζήσει, κανείς.
Εμένα μου αρκεί μία ώρα, ποδήλατο. Ένα πιάτο φαγητό, το μεσημέρι. Καφές ή τσάι με μέλι, λίγο μετά. Κατά τις εννιά το βράδυ, όταν έχω όρεξη, κοιλιακοί και βάρη. Εμένα αυτά που φτιάχνουν τη διάθεση. Με τονώνουν γενικότερα, μέσα μου. Όχι οι άψυχες Ferrari, το όλο ακριβό σούπερ μάρκετ, της χλιδής και της απρόσωπης, πλούσιας, ζωής. Εξάλλου, ελάχιστοι από τους πλούσιους, πιστεύουν πως απολαμβάνουν, να βρίσκεται ανά πάσα στιγμή, στη διάθεση τους, η εκτέλεση οποιασδήποτε επιθυμίας τους.
Αλήθεια τι πιστεύουν, ότι χαίρονται, μες τη παράλογη και μπουκωμένη από αστραφτερά χαμόγελα, υπάρξεις, και είδη προς κατανάλωση. Δίχως τη στάλα της μοναδικότητας, κάθς πρώτης, απλής εμπειρίας, των κοινών θνητών, έστω κι αν βασανιζόμαστε, τουλάχιστον απολαμβάνουμε το αποτέλεσμα του κόπου, στον επιούσιο, καταλήγοντας, στις ημέρες των περίφημων, καλοκαιρινών, διακοπών. Όσοι μπορούν, ολοένα λιγότεροι, κάθε χρονιά.
Εκ διαμέτρου αντίθετα, ο πλούσιος, αδυνατεί να εκτιμήσει τον πλούτο που διαθέτει, είτε με καταθέσεις σε τράπεζες, είτε π.χ. πίσω απ’ το τιμόνι ενός ακριβού αυτοκινήτου. Γνωστή η τρέλα ορισμένων, που γκαζώνουν τέρμα, σε γνωστές λεωφόρους, μετά τα μεσάνυχτα, παρενοχλώντας τον ύπνο των κοινών θνητών, με την ΕΛ.ΑΣ. να κάνει την πάπια.
Είναι παράλογο να πηγαίνεις διακοπές, όποτε θέλεις. Μόνο αχαριστία και αηδία σκέψης, διακρίνει, τους πλούσιους ή τουλάχιστον όσους έχουν παραπάνω Ευρώ, απ’ όσα πρέπει, φυσιολογικά, να ξοδεύει ένας άνθρωπος, με κοινή λογική. Το περιττό, που φυσικά αντικαθιστά το συναισθηματικό τους χλιδάτο, κενό, το οποίο απεχθάνομαι, ανίκανοι να ηρεμήσουν, ποτέ. Χαμένοι άνθρωποι, ως ζωές, δεκαετίες διαβίωσης, κατά τη γνώμη μου. Άλλοι να πεινάνε στον κόσμο, κι άλλοι να είναι παχύσαρκοι,σ τα κιλά και στα θέλω.
Ευτυχώς που δεν πέσανε, ποτέ, τύχες από χρήματα, στα χέρια μου, γιατί τούτο θα αλλοίωνε τα ενδιαφέροντα μου. Την επαφή με την πραγματικότητα του καθημερινού, έστω, μόχθου. Της ανάγκης να ηρεμείς και να σέβεσαι. Εκτιμώντας με ικανότητα διάκρισης, πρόσωπα που αξίζουν, που θα καλούσες στο γάμο σου, σε μια γιορτή. Πρόσωπα από αραιή έστω, επικοινωνία, μέσω ίντερνετ. Εγώ θα καλούσα ας πούμε, όταν αρραβωνιαστώ, τρία πρόσωπα που εκτιμώ, από τον κόσμο του Pathfinder: την Vasokouk, με τις δυό της κόρες, την Lisa. και την αδελφή της, που συγνώμη, δε θυμάμαι τώρα, με τι όνομα παρουσιάζεται στον κυβερνοχώρο. Θα αντλήσω μεγάλη χαρά από την παρουσία τους, σε μια σημαντική στιγμή, στη ζωή μου. Ελάχιστα πρόσωπα εκτιμώ, στον περίγυρο μου. Ετούτο δίνει αξία, παράγει ανθρώπινη, θνητή, σκέψη. Σεβασμό και εκτίμηση, στο τι είναι ζωή. Οι εκφράσεις στο πρόσωπο των απλών ανθρώπων, ντροπαλές, ήρεμες, σε αυθόρμητη χαρά, άλλες φορές προβληματισμένοι. Με την έγνοια προσώπου που νοιάζεσαι, επικοινωνώντας. Όπως προς μια συγκεκριμένη ξαδέλφη μου.
Προτιμώ καθετί ποιοτικό. Ότι ασκεί τους μύες του κορμιού και της νόησης μου. Λόγα έχω πει, αρκετά, στην πράξη περισσότερο, χωλαίνω. Απλά περιμένω να συμβεί κάτι θετικό, μόνο τοων καιρό που δραστηριοποιούμαι. Τι να κάνουμε, αυτός είναι ο θνητός μου, χωρίς προσωπείο τελειότητας, χαρακτήρας.

Γεράσιμος Μηνάς 2007