Συνέντευξη μ’ έναν αναρχικό

Τις προάλλες που περπατούσα στην πλατεία εξαρχείων, με σταμάτησε ένας τύπος, ζητώντας μου, ταυτότητα. Του λέω, εσείς ποιος είστε; Αστυνομικός; Δώσμου την ταυτότητα σου, αγριεύει. Είναι απαραίτητο; Ρωτάω. Όχι πολλά λόγια, απαντά απότομα. Αν δε δω τα δικά σας διαπιστευτήρια, όπως γνωρίζω από το Σύνταγμα, δεν είμαι υποχρεωμένος να πράξω οτιδήποτε. Δημόσιος χώρος, είναι, προσθέτω, και θα πηγαίνω όπου θέλω. Μαγκιές; Γελάει αυτός. Καλεί έναν άλλο, νεαρός φαινόταν στην ηλικία. Τι λέει αυτός, ρε; Μου φαίνεται θα τις αρπάξει, χαμογελάνε.
- Αναρχικοί είστε; Ρωτώ με θάρρος.
- Γιατί; Σε θεωρήσαμε δικηγόρο μας;
- Δεν ξέρω για δικηγόρο. Σίγουρα, εσείς δε μου φαίνεστε για εισπράκτορες. Θέλετε κάτι άλλο; Έχω και δουλειές.
- Μπα! Αποκρίνεται. Δε κατάλαβες. Λέγε ποιος είσαι, γιατί πάτησες ξένο έδαφος!
- Εγώ νόμιζα ότι έχουμε δημοκρατία.
- Πάει αυτή, καταργήθηκε.
- Ναι; Χαμογελώ. Από πότε; Λοιπόν, γειά σας.
- Ρε ….. (μας έκοψε το όνομα, η πολυεθνική δεδομένων), πολύ έξυπνα μιλάει αυτός, συνεννοούνται μεταξύ τους. Σου φαίνεται για δημοσιογράφος; Ο άλλος σηκώνει τους ώμους. Γράφεις κάπου, ρε; Ρωτά.
- Έχω ένα Blog, αν θέλετε ν’ ακουστεί η σημερινή άποψη σας.
- Πως, ρε, βέβαια! Που βολεύεσαι;
- Όπου να ‘ναι, μιλώ.
Καθόμαστε στο πρώτο παγκάκι που βρίσκουμε. Ο νεαρός στέκεται όρθιος, κρατώντας, τσίλιες.
- Ας ξεκινήσουμε, παίρνω το λόγο.
- Έχεις μαγνητόφωνο;
- Όχι.
- Θα τα θυμάσαι;
- Έχω γερή μνήμη.
- Δε πιστεύω να ‘σαι μπάτσος. Μήπως, ρε, έχεις κοριό;
- Σου φαίνομαι για μπάτσος, όταν με έλεγξες;
- Όχι τόσο, αλλά δε ξέρεις καμιά φορά.
- Γιατί; Εσείς ποιους ελέγχετε;
- Ναρκομανείς. Τσιράκια, ενοχλητικούς κάθε είδους.
- Όπως;
- Αυτούς που φυσάνε από ρούχα.
- Σας ενοχλούνε, ε;
- Ποιους, εννοείς; Ρωτά.
- Ότι είστε.
- Τι εννοείς, ότι είμαστε; Σα να θυμώνει.
- Ξέρω γω. Αιώνιοι φοιτητές. Άνεργοι. Μετανάστες. Δε ξέρω.
- Τι λέει αυτός, ρε; Απευθύνεται στον τσιλιαδόρο. Του μοιάζουμε για ζητιάνοι;
- Σίγουρα όχι, αποκρίνομαι. Φαντάζομαι αυτοί δεν είναι βίαιοι.
- Από ποιους νομίζεις πως παίρνεις συνέντευξη;
- Από αναρχικούς;
- Ποιους θεωρείς, εσύ, αναρχικούς; Με περιπαίζει.
- Αυτούς που καίνε αυτοκίνητα, σπάνε βιτρίνες, ρημάζουν ότι βρούν.
- Δημοκρατία έχουμε, χαμογελά.
- Αντί να καταλύετε τη δημοκρατία, με τη βία, γιατί δε γράφετε, κάπου;
- Με τα λόγια δεν αλλάζει ο κόσμος.
- Δηλαδή εσείς, τι πάτε ν’ αλλάξετε; Το ίδιο σας το δικαίωμα, όπως όλων, να κυκλοφορούμε ελεύθεροι;
- Δε ξέρεις που ζεις, φαίνεται! Κάθε γωνιά, και μπάτσος. Πήξαμε στην ανούσια παρακολούθηση. Ποιος παράγει τη βία, νομίζεις;
- Κι εσείς γιατί δίνετε σημασία; Εκτός βέβαια, αν δε σας αρέσει η ηρεμία. Αλλιώς γιατί τα βάζετε με την αστυνομία;
- Γιατί βαριόμαστε.
- Είναι δηλαδή, εικονική, η αντιπαράθεση με την αστυνομία;
Χασμουριέται. Φέρε έναν καφέ, λέει, στον νεαρό τσιλιαδόρο. Ο άλλος τσακίζεται.
- Λοιπόν;
- Τι λοιπόν; Γκρινιάζει. Κάνε σωστά τη δουλειά σου.
- Η αλήθεια κάνει σωστά τη δουλειά της, εσείς τι κάνετε, ήθελα να ‘ξερα.
- Προσπαθούμε να ζούμε ελεύθεροι.
- Καίγοντας ας πούμε, το τόπο εργασίας, του άλλου, π.χ. μια τράπεζα!
- Έχουν λεφτά αυτοί. Δε χάνονται.
- Οι υπάλληλοι;
- Αυτοί που τις φυλάνε.
- Άρα τα βάζετε με την εξουσία.
- Προσπαθούμε. Χασμουριέται ξανά.
- Το θεωρείτε δημοκρατία, αυτό;
- Όχι, πως σου ‘ρθε; Απλά δε συμφωνούμε με την αστυνομοκρατούμενη δημοκρατία, όπως την εννοούν εκείνοι.
- Άμα κάποιος καίει, κάποιος πρέπει να προστατεύει.
- Απ’ τα γραφεία τους, με 600 και 700, ευρώ.
- Αφού είναι στα γραφεία τους, τότε τι σας ενοχλούν;
- Γέμισε ασφαλίτες η πόλη, κι εσύ ζεις στην κοσμάρα σου.
- Αφού τους προκαλείτε. Δε βρίσκατε δουλειά, και γίνατε αναρχικοί; Ή θεωρείτε δουλειά, την “αστυνόμευση”, όπως βλέπω, από εσάς, των εξαρχείων;
- Απλά δε θέλουμε να μας ενοχλούν.
- Δεν έχετε μανάδες, εσείς; Ποιοι σας ζουν;
- Μόνοι μας! Έφερες τον καφέ, μιλά στον άλλο. Πως το ‘παθες;
- Έτσι απλά, ζείτε τον εαυτό σας, μιλώ τώρα, εγώ.
- Ενήλικοι είμαστε.
- Απλά δε ξέρετε τι να κάνετε με αυτό, φαντάζομαι.
- Ξέρουμε.
- Αλήθεια;
- Βέβαια, ειρωνεύεται. Ζούμε το σήμερα.
- Αναπαράγοντας τη βία που μισείτε. Λάθος λέω. Κάποιος που μισεί την εισερχόμενη βία, δε πετά μολότωφ, από πανεπιστημιακά άσυλα. Δε πετά πέτρες στο συνάνθρωπο.
- Τα ωραιοποιείς, Blogger. Εμείς απλά, εκφραζόμαστε.
- Κάνετε τέχνη, με τη βία, ε;
Γελάει.
- Έχεις χιούμορ. Τι θέλεις να μάθεις;
- Κάνετε αγγαρεία, όταν τσακώνεστε με την αστυνομία;
- Απλά διατηρούμε την αδρεναλίνη μας.
- Για ποιο λόγο;
- Είσαι αδαής, μου φαίνεται. Δεν ακούς για τις συναντήσεις, που κλείνουμε ραντεβού, για ξύλο;
- Νόμιζα, πως μόνο οργανωμένοι οπαδοί, τα κάνουν αυτά. Οι πιο θερμόαιμοι, φαντάζομαι.
- Βαθιά μεσάνυχτα έχεις. Όλα συνδεδεμένα, είναι.
- Αφού τσακώνεστε μεταξύ σας, γιατί σπάτε περιουσίες ανθρώπων, που δε σας αφορούν;
- Γιατί μας τη σπάει, ο πλούτος τους, στη ζωή μας.
- Ποια ζωή σας; Εσείς διαλύετε το χώρο που ζείτε.
- Όχι τα Εξάρχεια.
- Προς τι, τότε, οι συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, εδώ γύρω;
- Εμείς απλά, βλέπουμε τους άλλους, που τους αφήνουν να κρύβουν το πρόσωπο τους, και να πλακώνονται, οπότε δικαιούμαστε να κάνουμε ότι θέλουμε.
- Άλλοι δηλαδή, οι κουκουλοφόροι. Με μπερδεύεις.
- Δε πιστεύεις, αλήθεια, πως θα τα έλεγα, όλα.
- Αν θέλεις να ακουστεί η άποψη σας, ειρηνικά.
- Κοίτα να δεις. Πετάξου ρε, να μου φέρεις ένα μπουκαλάκι νερό. Τώρα, ναι! Κοίτα ρε, ένα άτομο! Ο άλλος τσακίζεται. Τι λέγαμε; Στρέφει σ’ εμένα. Εμείς τη πλάκα μας, κάνουμε. Τι άντρες είμαστε, αν δεν είμαστε και λίγο άγριοι; Όπως οι μπάτσοι, π.χ. που διακόπτουνε διαδηλώσεις, σε δημόσιο χώρο, με τη βία.
- Ήσουν κι εσύ, εκεί, εμπρός στο μνημείο του αγνώστου στρατιώτη, στο φοβερό πετροπόλεμο, με τα ΜΑΤ;
- Χάνω τέτοιο πανηγύρι; Γελά.
- Είδες ποιοι έκαψαν το φυλάκιο.
- Αυτό; CIA.
- Τι εννοείς, CIA;
- Αμερικάνοι.
- Που κολλάνε οι Αμερικάνοι;
- Δεν ξέρω. Γελάει.
- Ούτε που ξέρετε τι είναι, να μη χάνεις το χρόνο σου.
- Τα πολλά λόγια, δε φτουράνε, Blogger.
- Ούτε κι η συνεχόμενη βία. Εκτός κι αν σας πειράζει η μουσική που ακούτε.
- Απλά είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι.
- Ως πότε;
- Ως να αποκτήσει η Ελλάδα, εξουσία.
- Γιατί τώρα τι έχουμε;
- Κοινοβουλευτική αναρχία.
- Δηλαδή;
- Οι πλούσιοι κάνουν κουμάντο, οι χαρτογιακάδες υπακούουν, φτιάχνουν καταπιεστικούς νόμους, βάζουν κάμερες.
- Εγώ δε βλέπω κάμερες.
- Άμα περπατάς με τη καμπούρα σου. Έλα, πλάκα σου κάνω. Άμα δεις, ξαφνικά, τον ΟΤΕ, χωρίς λόγο, να πασπατεύει τις κολόνες, κάτι δε πάει καλά;
- Διασταυρωμένο;
- Σου φαίνομαι να μιλάω στο βρόντο;
- Όποτε φοράτε κράνη. Βάζετε κουκούλες, κι όποιον πάρει ο χάρος.
- Δικά τους κατοικίδια είμαστε. Απλά δε μας εκπαίδευσαν καλά. Να είμαστε περήφανοι για τον τόπο μας, το είναι μας.
- Σε λίγο θα μου πεις, πως είστε ένα σημερινό είδος, χίππυς.
- Καλό αυτό. Μ’ αρέσει.
- Μόνο που εκείνοι θέλανε την ειρήνη.
- Είδαμε την ειρήνη τους: διαφημίσεις, ακρίβεια, ανεργία. Πολιτική αλητεία. Προδοσίες. Παρακολουθήσεις.
- Αφού προκαλείτε.
- Όχι θα κάτσουμε στ’ αυγά μας. Για πες μου, τα θυμάσαι όλα αυτά, που είπαμε;
- Βέβαια.
- Μπράβο! Όχι σαν εκείνο τον δημοσιογράφο, που έβγαζε προς τα έξω, μόνο ότι, τους βόλευε.
- Ίσως εσύ τουλάχιστον, μιλώ, θα ‘πρεπε να αντισταθείς στη βία. Επιθυμώντας να ξεφύγεις από τη βία, φωνάζοντας τους τόπους και τους χώρους, όποιων αφήνουν ιστορική μνήμη, πίσω τους. Κάπου μόνιμα, όχι καταστρέφοντας.
- Κοίτα να δεις. Έχεις αρχίσει να με τσαντίζεις. Τα κηρύγματα σου, αλλού!
- Μου φαίνεται, πως μόνο θυμό, έχετε. Δεν ξέρετε τι είστε, τι θέλετε. Δε βλέπετε μέλλον, ούτε στις ίδιες σας τις πράξεις. Σε κανέναν. Εκείνο που αποκαλείτε: δίκιο.
- Κι όμως. Κάπου είμαστε χρήσιμοι.
- Τι εννοείς;
- Επιτελούμε, πολιτικό, έργο.
- Τι γνώμη έχεις για τον …. (μας κόψανε πάλι, το όνομα, οι νομιμόφρονες…).
- Αγγαρεία κάνε. Εμείς δε δίνουμε σημασία.
- Εσείς οι αναρχικοί, κάνετε αγγαρεία, όταν κάνετε καταστροφές;
- Εμείς εκτελούμε πολιτικό έργο.
- Μάλιστα. Έχεις κάτι τελευταίο να δηλώσεις;
- Πρώτον ευχαριστώ εσένα, Blogger, για τη δημοκρατία του λόγου. Δεύτερον, ένα μήνυμα προς αυτούς που ξέρουν: «όταν περνώ από δίπλα, μη σκύβεις το κεφάλι, στρέφοντας το αλλού, γιατί καρφώνεσαι. Παρομοίως καρφώνεσαι όταν περιμένεις, νευριασμένος, δίπλα στο καρτοτηλέφωνο, ενόσω μιλώ. Κάτσε μακριά, γιατί θα στο διαλύσω το κεφάλι. Τελευταία προειδοποίηση».


Επιστρέφοντας σπίτι, βρήκα σε μια τσέπη μου, ένα χαρτί.
Στη μια πλευρά ήταν ένα ποίημα που τιτλοφορούνταν, ύμνος των αναρχικών. Και στην άλλη πλευρά, κάτι πολύ εριστικοί, στίχοι, εναντίον των μπάτσων.

Γεράσιμος Μηνάς 2007