Η αίσθηση
Να κάνεις ποδήλατο.

Στην αρχή, αν είσαι ενήλικος, χρειάζεσαι λίγο χρόνο, για να θυμηθείς τις πρώιμες ώρες ενασχόλησης, μικροί, κάνοντας ποδήλατο. Κατόπιν απαιτείται χώρος ασφαλής, περισσότερο, παρά χρόνος, για βόλτες στη πόλη. Πάνω απ’ όλα ν’ αγαπάς τούτη την ασχολία. Μια άλλη μορφή γυμναστικής άσκησης, με όποιες αντοχές, στα πετάλια. Συχνότερα, μέρες με καλό καιρό, τέλη Άνοιξης. Φυσικά, καλοκαίρι.
Προετοιμάζεσαι: να ξεκινήσω με μια ανηφόρα, να σφίξουν περισσότερο οι μύες, στα πόδια, ώστε να αποκτήσω μια Α, επιθυμητή, αντοχή; Πόση ώρα χρειάζεται μια βόλτα; Μισή ώρα; 45 λεπτά; 1 ώρα1 αναλόγως την όρεξη. Ποδηλασία, απλά, έτσι, πρακτικά χαρούμενος για ένα από τα ενδιαφέροντα σου. Ένα ακανόνιστο πρόγραμμα, διαθέτοντας κόπο, στα πετάλια, για σένα, κυρίως. Τη χαρά που σου προσφέρει, αυτή η διασκέδαση. Άλλοι κάνουν περιπάτους, μόνοι ή με παρέα άλλα άτομα, ή τα κατοικίδια τους.
Συ πήρες το ποδήλατο.
Τι χαρά αλήθεια, να συναντώ, κάποιες ελκυστικές γυναικείες φυσιογνωμίες, μετακινούμενες εκείνες, στην ίδια διαδρομή ή αντίστροφα. Θα ‘θελα η κοπέλα μου να αγαπά τη ποδηλασία, να πηγαίνουμε μαζί, βόλτες. Κοντινές ή μακρινές. Στις διακοπές, να μεταφέρουμε τα ποδήλατα μας. Να κλείνουμε ένα δωμάτιο. Να απομακρυνόμαστε για κείνο το μπάνιο. Αλήθεια τι ωραία που ήταν η ανηφορική διαδρομή στο Αγκίστρι ως μια ειδυλλιακή παραλία, με δέντρα να κάνουν σκιά στη θάλασσα. Κρίμα που δεν είχα τη φωτογραφική μηχανή, για ένα στιγμιότυπο.
Πίσω στη πόλη, η εύκολη και γρήγορη μετακίνηση, με το ποδήλατο. Για ψώνια. Ξαναβγαίνεις να χαρείς το κάθε τώρα, το δικαίωμα στον κόπο, ασκώντας εξίσου, τη καρδιά, αφού στις ανηφόρες, αναπνέεις εντονότερα, καταβάλλοντας όση προσπάθεια έχεις ανάγκη. Ή πιέζεις τον εαυτό σου, ως προσωπικό, ορισμένες φορές, θέλω. Μόνο οι δυνατοί άνεμοι, δυσκολεύουν τη διαδρομή.
Ο αέρας στο πρόσωπο, η αντίσταση στο θώρακα. Σε γνωστές ή ανεξερεύνητες διαδρομές. Η οργάνωση νέων. Η επανάληψη μακρινών, στην πόλη. Με μια μικρή σιγουριά, για την αντοχή στα πετάλια, όσο οξύνεις την απασχόληση. Απορείς, πως τα καταφέρνουν ορισμένοι, να διασχίζουν αποστάσεις, πήγαιν’ έλα, καθημερινά. Απ’ ότι φαίνεται, κάνουν καθιστική εργασία.
Θυμάσαι τις βόλτες στην Αίγινα. Άλλους ποδηλάτες που συνάντησες. Εκείνη τη γνωστή φιγούρα, που κάνει τζόκιγκ. Αναγνωρίζετε ο ένας τον άλλο. Θυμάσαι τις ώρες που παρακολουθούσες τους αγώνες ποδηλασίας, στο Eurosport. Απορείς, πως ανεβαίνουν, συνεχώς, αυτοί οι αθλητές, ανηφόρες σε μεγάλες κλίσεις, φορές. Πιέζοντας το είναι τους, εμπρός. Λίγο ακόμη. Λίγο ακόμη. χιλιόμετρα και χιλιόμετρα. 100, 150, 200. Πως αντέχουν; Κάθε μέρα, θαρρείς. Η χαρά της κατηφόρας, σε άδειο δρόμο, όμως. Η επικινδυνότητα μιας βρεγμένης διαδρομής. Η δημοφιλής περιήγηση των αθλητών, στα τοπία της Γαλλίας. Αφυδάτωση. Ανεφοδιασμοί. Απρόοπτα. Αν δεν έγραφα, θα ‘θελα να γίνω αθλητής ποδηλασίας. Αν είχα δηλαδή, αντοχή στα πετάλια.
Φορές σκέφτηκα να γραφτώ σε κάποιο από τους ποδηλατικούς συλλόγους, που διοργανώνουν εκδρομές με το “τροχοφόρο” του, ο καθένας, γύρω στην πόλη, ή δίπλα στις ωραίες λίμνες, στην επαρχία.
Δυστυχώς η κίνηση στη πόλη, βαίνει φορές, ενοχλητική για τους ποδηλάτες, εν μέσω αγενών οδηγών, ιδιαίτερα εκείνων που οδηγούν φορτηγά, οι οποίοι όχι μόνο δε σου αφήνουν χώρο, δεξιά, αλλά κλείνουν κιόλας, τη πρόσβαση. Τις προάλλες, ένας –μπίπ- ταξιτζής, δε φτάνει που πέρασε κόκκινο φανάρι –για τα αυτοκίνητα- με τέρμα γκάζια, πήγε επίτηδες, να με κλείσει, για να περάσει. Ευτυχώς, έχω γερά αντανακλαστικά. Το ποδήλατο χρειάζεται φροντίδα. Με κανονικό σέρβις, στο μαγαζί πιθανόν, που αγοράστηκε, ή από μόνος σου. Τα απλά, όπως να φουσκώνεις τα λάστιχα ή ότι άλλο νομίζεις, πως θα σε βοηθήσει να ‘χεις ασφάλεια, στο δρόμο. Τα μάτια ανοιχτά, σεβασμός στα σήματα κυκλοφορίας. Δώστε προτεραιότητα στα αυτοκίνητα. Θα υπάρξουν και ευγενικοί οδηγοί, που γνωρίζουν την ευθύνη να μετακινούν τον όγκο από σίδερα, πάνω σε τέσσερις τροχούς.
Έχω παρατηρήσει πως τους ποδηλάτες, που η εμφάνιση τους κάνει “μπάμ” ότι είναι αθλητές, τους σέβονται αμέσως. Ούτε που τους κορνάρουν, αν προχωρούν ακόμη και στη μέση του οδοστρώματος. Δεν ξέρω βέβαια, αν είναι Έλληνες, κι όχι αλλοδαποί, οι ποδηλάτες, γιατί οι εγχώριοι πρωταθλητές, του χώρου, απ’ ότι φαίνεται, δεν έχουν πειθαρχία. Ντροπιάζοντας μας, μη παίρνοντας μέρος στους ξένους αγώνες. Δεν ξέρω τι φταίει. Το πιθανότερο: το συνήθειο του Έλληνα να ξενυχτάει, να μην οργανώνεται. Να μη θέτει προτεραιότητες. Ελπίζω να αλλάξει κάποια στιγμή, η κατάσταση.
Επίσης, όταν οργανώνεται ο ποδηλατικός γύρος, στο κέντρο της Αθήνας, οι αστυνομικοί να μην παρενοχλούν με φραστικά υπονοούμενα, τις αθλήτριες, ποδηλάτισσες.

Γεράσιμος Μηνάς 2007