Συνάντηση

Είπε φέτος να μη πάει διακοπές, μα γρήγορα το μετανιώνει.
Άφησε πίσω της τη δουλειά, παρέες, τα ίδια πρόσωπα.
Χώνεται στο πρώτο πλοίο της γραμμής
για όποιο λιμάνι. Αρκεί, να μπορεί να βλέπει θάλασσα.
Νοικιάζει ένα δωμάτιο με θέα το απέραντο γαλάζιο.
Βαθιά, δυνατή, ανάσα, κι ύστερα ύπνο –ηρεμεί.

Χάνεται στα βαθιά, της μνήμης της περάσματα.
Ξυπνά, σηκώνεται, τίποτε, πλέον, δεν είναι το ίδιο.
Το δωμάτιο είναι από άλλο χωροχρόνο, δανεισμένο.
Στέκει εμπρός στον καθρέπτη, τόσο νέα, πιτσιρίκα.
Περιμένει. Τι περιμένει; Το άγγιγμα του.
Έπιασε τη βούρτσα τη παλιά, τη ξύλινη. Τη χτενίζει.
Ισιώνει τα πέπλα της ομορφιάς της. Πυρόξανθες ανταύγειες
από ζωή και πόνο. Κλείνει τα μάτια της. Περιμένει

τι περιμένει; Αισθάνθηκε να κρυώνει μέσα της,
κι η ησυχία, τόσο υπερβολικά δυνατή. Θα την αντέξει;
Απλά, έγειρε: αφέθηκε.
Κάποιος έσπρωξε τη βάρκα στο νερό
Έκανε κουπί με τις παλάμες του.
Κίνηση και γαλήνη. Ήχος, σιγή. Καλοκαίρι, ψυχή.

Γεράσιμος Μηνάς 1998