Σκιά, τι κάνεις;

Η σκιά μου, πια, δεν με υπακούει
Περιοδικά ακολουθεί τα βήματα μου
Αυτόματα σταματά, ξεκόβει την ύπαρξη της
Κι αντίκρυ χάνεται, παρέα μ’ άλλες, τέτοιου είδους φύσεις.

Απορώ για τις πράξεις της.
Αλήθεια, δεν ξέρω…
Πιθανόν κουράστηκε ν’ αδιαφορώ, προσπερνώντας κάθε ένα
που μπορούσε ν’ αφεθεί στο μαζί
στο είμαστε φίλοι.

Οι διαδρομές στην πόλη, είναι διάφορες ή αδιάφορες.
Πάντα για δουλειά, σπάνια για χαρά.
Βαδίζω. Καταναλώνω μερίδια χώρου εμπρός μου, με ταχύτητα, με άγχος.
Φορές, δεν θα ‘θελα να ‘μουν μεγάλος.

Αν δεν ήταν τα φανάρια,
αν δεν παρουσιάζονταν εμπόδια
Που κόβουν, ελάχιστα, τη φόρα
Τότε, θα ’ταν, σαν ν’ αγωνίζονται τόσοι,
να κόψουν το νήμα στη ζωή, η οποία, μετάλλια… τους υποσχόταν.

Αυτεξούσια η σκιά μου, αντιδρά
Υψώνει το παράστημα της.
Αξιολογεί τον χρόνο που την κάνει ορατή
Κι όλο, συχνότερα, αφαιρείται
Παρατηρώντας τους άλλους –κάθεται στον καφενέ,
Μοιράζεται το χρώμα των ματιών τους¢

Σκιά, τι κάνεις; Τι σου συμβαίνει; Τι χρειάζεσαι;
Συλλογίστηκες καλά, τον κίνδυνο
που παρόμοιες συμπεριφορές, προκαλούν;
Η μοναξιά είναι αναγκαία
(όσο κι η ύπαρξη, ελέγχου στα …πετρέλαια).

Γεράσιμος Μηνάς 1998