Για όσα

Κι οι αναμνήσεις;
Για άλλους, ένα μισοάδειο ποτήρι εμπειριών
Για άλλους, μια μισογεμάτη καρδιά

Εικόνες, ήχοι, εντυπώσεις, χαρακτήρες.
Δάκρυζες μέσα σου, χαιρόσουν έξαφνα –φανερά- μ’ εσένα.
Οι οφθαλμοί έλαμπαν σαν να πήρες το μεγαλύτερο δώρο.

Κι οι αναμνήσεις;
Φιλί, με γεύση πικρή ή γλυκερή
Κάθε τόσο ενεργεί,

γλύφει τα περασμένα. Είτε τα καλύπτει
με μια κρούστα διάφανη –όσο πάει και σκουραίνει.
Είτε τα ξύνει, τα πονά, αιμορραγούν –αστραπιαία όλο ετούτο.

Οι αναμνήσεις να ‘ναι παιδιά δικά σου, όχι ξένα
Να ‘χουν τον ήλιο σου σε κάθε βήμα. Να τ’ αγαπάς.
Κι όσα ξεχάσεις, πές, πως ορφάνεψαν στην αφήγηση

Μα γνωρίζουν την νοσταλγία που εκπέμπουν, κι αλλιώς δεν κάνουν.
Σηκώνονται, αποχαιρετούν
Με πνεύμα ήρεμο, δύναται πλέον, να αναπαυτούν.

Γεράσιμος Μηνάς 1998