Φίλε

Ψάχνεις κάτι,
να συνδέσεις την ύπαρξη σου μαζί του.
Φυσάει απόψε –βγήκες προς αναζήτηση.
Το φεγγάρι μισό στον σκοτεινό ουρανό
Πού πήγαν τ’ αστέρια;

- φίλε, που πάς;
Πήρες τον πρώτο δρόμο
Που βρέθηκε στα πόδια σου.
Αρχικά, σιγανά, κατόπιν επιταχύνεις,
αλλάζεις ταχύτητα.

Ποιος σε καλεί; Έχεις ακόμα χρόνο.
Με βλέμμα σταθερό,
με σκέψη ανυπόμονη
Πάς, κι όπου σε βγάλει,
Αρκεί να βρεθείς κοντά

στο λόγο
που σε συνδέει με την ύπαρξη σου.
Τι είναι στον ορίζοντα;
Σου φάνηκε, πως κάτι τρεμόπαιξε,
περίπου ένα φως. Μια φιγούρα

Άπλωσε τη σκιά της στη γη¢
Αγκάλιασες για ελάχιστα, τις αναμνήσεις σου.
Χαμογέλασες. Ήσουν παιδάκι
Έτρεχες κι έπεφτες συχνά, πάνω στο χώμα.
Τώρα ακολουθείς –θες;- εκείνα τα ίχνη

Φαίνονται πιο γρήγορα
απ’ όσα η γλώσσα αντέχει να προτρέξει
Ν’ αφηγηθεί η ψυχή.
Εμπειρίες. Σαν ποτήρια, τροφοδοτούμενα
Κι εσύ, έβαλες στοίχημα να μην μεθύσεις.


Πήρες στραβά τη στροφή, αφαιρέθηκες.
- Αν έκλεινες τα μάτια;
Η νύχτα είναι γλυκιά συντροφιά
κι η διαδρομή με κάντρι μουσική,
ξυπνάει την ανθρωπιά σου.

Κάθε χιλιόμετρο πίσω σου
θα ξεγράφει, θα σβήνει, ότι δεν θέλησες ποτέ.
- Είπες θα φύγεις.
Πέταξες το μπλοκάκι με τις υποχρεώσεις.
Κουβάλησες παρέα, μια μπουκάλα ουίσκι –ευτυχώς.

Σταματάς προς το παρόν στην άκρη,
αφήνεις τα φώτα ανοιχτά
Ξαπλώνεις καταμεσής στην άσφαλτο
Δεν νοιάζεσαι. Αισθάνεσαι, πως τα μάτια σου
Χαιρετούν κάποιον εκεί ψηλά.

- Φίλε, εσύ είσαι;
- Είχες πει, πως, όποτε βιώνω μοναξιά, μπορώ να έρχομαι.
Όπου υπάρχει ερημιά κι ελευθερία,
χωρίς φασαρία, θα βρίσκεσαι κάπου εκεί.
Τα μάτια χαμογελούν πιο πολύ απ’ το πρόσωπο πλέον.

Γεράσιμος Μηνάς 1998