Ότι αγγίζει το φως

το προορίζει να υπάρχει, να φαίνεται
Όχι ίδιο, μα διαφορετικό –κάθε φορά, νέο.
Του προσφέρει δύναμη, πρόφαση ν’ ανήκει κάπου.
Ότι αγγίζει το φως, ανήκει σ’ εσένα
Όπως ένα χαμόγελο, στιγμές χαράς
στιγμές ζωής
Όπως ένα άγγιγμα. Εγώ κι εσύ.

Θυμήθηκα πως έλαμπες σήμερα
κι εκείνος ο χώρος, ο χρόνος που κρατούσες
που ευωδίαζες
Πλέον έχει διευρυνθεί, απόκτησε άλλο πρόσωπο.
Πρωινού δροσιά το βλέμμα το δικό σου
Κι ύστερα, ο κόσμος επιβιώνει
όσο είσαι μαζί του.

Ότι αγγίζει το φως, το μεταμορφώνει.
Μια αχτίδα εδώ, μία εκεί
Σε κάθε μικρό, ασήμαντο, σημαντικό
Όπως οι αναμνήσεις. Παιδί, νεότητα, το τέλος.
Θυμήθηκα πως έλαμπες σήμερα.
Τι είχα; Υπήρχα πουθενά;
Ένα κομμάτι παρατημένο, εδώ, άλλο παραπέρα.
Συνέχεια με τη σκέψη σου' Αγαπώ.

Γεράσιμος Μηνάς 1998