Το τίποτα που γίνεται ζωή

Τα λόγια, ως υπάρξεις, σ’ ένα χαρτί, αποτυπωμένα.
Σαν ποίημα απ’ το όνειρο κάποιου
που βαρέθηκε τα πάντα
Κι εκείνα, τον ίδιο.
Μες τον ύπνο του, είδε τον εαυτό του.

Ακόμα κι ετούτες οι φράσεις, η ..οργάνωση των λέξεων
Δίχως στόχο.
Για τι να πρωτογράψεις, όταν πια, έχεις βιώσει το σύνολο τους;!!
Αραγμένος.. σ’ αμέτρητες επιφάνειες από βαρείς τοίχους.

Οι ιδέες. Φαντάσματα του νου
Να σου κρατούν παρέα, άλαλος
-μη πικραίνεσαι, μιλούν οι ίδιες για σένα. Φωνάζω όντας σιωπηλός
Δίχως δύναμη. Απορροφήθηκε απ’ τα ντουβάρια
Τα ιδιωτικά πρόσωπα, τους συνεπείς γύρω μου, θορύβους.
Τραχείς. Επίμονους –βασανιστικούς.

Εγκληματούν, παράλληλα στην ανία μου.
Δίχως βλέμμα, πρόσωπο, μιλιά.
Μες το τίποτα που γίνεται ζωή.

Γεράσιμος Μηνάς 1998