Οι διαστάσεις μας

Ενήλικος. Ο σκελετός μας, που αναπτύσσεται έως μια ορισμένη ηλικία. Χωρισμένοι, στ’ αλήθεια, σε δύο φύλα, που μαθαίνουν να ζουν ελεύθεροι, στο χώρο μόνο, γιατί αν αγαπιούνται αληθινά, έχουν ανάγκη το ένα πρόσωπο το άλλο –κι άσε τους ψυχολόγους να λένε, μην αγκιστρώνεσαι.
Στο χώρο μόνο, ελεύθεροι, γιατί ο χρόνος, εντεταλμένος, φθίνει τις επιλογές μας, μεγαλώνοντας περισσότερο. Να βρεις ένα πρόσωπο, ως παρέα, ικανό να προσαρμόζεται στο χώρο, γιατί έτσι είναι φυσικό. Να μπορείς να ζεις σ’ ένα διαμέρισμα, με τις διαστάσεις του, χωρίς να σε πνίγει. Το ταβάνι στο ύψος του. Τα κενά τους τοίχους, λειτουργώντας ως δίοδοι. Παράθυρα. Χρώματα που διαλέγουμε στις μεγάλες επιφάνειες. Οι πόρτες που τη μια θέλουμε να κλείνουν, άλλοτε να μην υπάρχουν καθόλου. Μπάνιο. Απομόνωση. Ιδιωτικός χώρος. Χώρος νοσοκομείου, προσπαθώντας να αναρρώσεις. Σ’ ένα τόσο τυπικό, μέρος, όπου απλά θέλεις να μείνεις μόνος. Αν οι επισκέψεις στους ασθενείς, δίπλα, δίνουν ένα τόνο, που σπάει το ψυχρό λευκό, ενός δικού σου προσώπου. Τα ελάχιστα τετραγωνικά, που πιάνεις στο κρεβάτι. Ρυθμισμένοι οι χώροι, να είναι λειτουργικοί, στο κτίριο. Ανήκοντας σ’ ένα οικοδομικό τετράγωνο, σε συγκεκριμένες διαστάσεις, να μη σου φαίνεται κουραστική η απόσταση, να το αφήνεις πίσω σου. Όλα εκείνα τα ψυχρά οικοδομικά, υλικά, που καταπάτησαν το φυσικό περιβάλλον. Το σκελετό κάθε είδους, χλωρίδας, που αισιοδόξησε να ενηλικιωθεί, στο ορισμένο ύψος, από τη φύση, δοσμένο. Εκεί όπου αναπτυχθεί, ζωή. Κι εκεί που ο άνθρωπος, καταβάλλει κόπο, ν’ ανεβεί, στα μεγάλα υψόμετρα, όπου το οξυγόνο είναι αραιό.
Τα “θεόρατα” βουνά, που αντιπαλεύουν την κυριαρχία του ανθρώπινου σώματος, που όρισε σε συγκεκριμένες διαστάσεις, πως και που θα κινείται, η εφευρητικότητα του. Τα σπίτια. Η κλίση των οδών, σε ανηφόρα, απότομη κατηφόρα. Κλίση στη στροφή μιας εθνικής οδού. Να χωράς να περνάς με το κινούμενο όχημα. Μ’ επιτυχία. Αναπαυμένος στο κάθισμα. Αναλογιζόμενος τα προσωπικά σου αδιέξοδα, με μια ματιά στη φυσικότητα της πρόσβασης σε φυσιολογικές έννοιες, ίσες δικαιωματικά στον καθένα. Παρομοίως ο αγώνας να σου ανήκει ένας χώρος, χώρος προσωπικός, όπου αναπτύσσεις τα κόκαλα σου, διατηρώντας τα υγιή, με άσκηση και σωστή διατροφή. “Τρώγοντας” ωφέλιμα, πνευματικά, αγαθά, κόπου-λόγου, αληθινού. Πρόχειρος ή καταξιωμένος. Σε τριβή, ανέπαφος, με το κάθε τώρα, σε ηλεκτρονικά αρχεία, συγκεκριμένων διαστάσεων, βιβλιοπαραγωγές. Με ελαφρύ ή επίσημο, “ένδυμα” ή ύφος. Στα χέρια που έμαθαν από αυτά, χάρη στη πρόνοια, τυποποιημένων μεγεθών, σε έννοιες που θα ‘πρεπε, να μένουν ασφαλείς, με τη πάροδο του χρόνου. Καταγράφοντας ιστορικά δεδομένα, στις διαστάσεις τους, όποιες επιρροές στη συνείδηση μας. Εθνικά, πολιτισμικά, περιορισμένες σκέψεις, εύκολα συμπεράσματα. Κοιτώντας τον όγκο των πραγμάτων ή εκείνων που συζητούμε, στο μέτρο του δυνατού, όποιας βαθμίδας, αντίληψης. Αποδοχής τους ή απόρριψης. Ανεργία – αντίδραση. Απροσδιόριστα ξένα θέλω. Παγκοσμιοποίηση. Όγκος διαδηλωτών, εικονικός στα Μ.Μ.Ε., πραγματικός παρόλ’ αυτά –δε φτάνει. Να φύγεις απ’ το κλειστό σου χώρο, με τις όποιες διευκολύνσεις, μαθημένος σε συγκεκριμένα τετραγωνικά, εξερευνώντας την αξία της ζωής, στα ήρεμα πλαίσια της. Κάθε τι, γύρω μας, που ως υλικό αγαθό, αποδεχόμαστε στο κατασκευασμένο του, μέγεθος. Άραγε, όμως, με ποια ιδανικά, διάθεση, να δώσουμε στα παιδιά, τη “φόρμουλα” των διαστάσεων, σε πράγματα, έννοιες. Ο σεβασμός της αποπνέουσας λέξης: γονιός. Η μοναδική του ασφάλεια, απέναντι στην αναλγησία ενός αδιάφορου, Κρατικού μηχανισμού, που απλά, επιπλώνει τους χώρους, χωρίς να του καθιστά, λειτουργικούς.
Ενήλικας. Η πρωτόγνωρη αντοχή του μυϊκού όγκου. Οργάνων που τελούν τα καθήκοντα τους, χωρίς αντίρρηση, ως τι στιγμή, μιας προσωρινής ή μιας μόνιμης, σωματικής αδυναμίας. Με όλα τα υπόλοιπα, γύρω μας, ενεργοποιημένα από την ανθρώπινη εφευριτικότητα, που ενδέχεται να μη θέλουμε να έχουμε ή να κατανοούμε.
Τίποτα δεν είναι δωρεάν, όχι μόνο τα υλικά. Απ’ ότι φαίνεται, ούτε η δημοκρατική έκφραση, όπως εκείνοι τη μεταφράζουν. Αναβαθμίζοντας τη σε αστυνομοκρατούμενη, εννοούν. Και στη σκέψη: να μη μιλάς για τα δικά τους, ..δημοκρατικά… δικαιώματα, να κλέβουν το δημόσιο χρήμα. Να μην αναφέρεις την ανικανότητα τους, περί της ..περίφημης.. Κρατικής πρόνοιας. Μόνο στα λόγια. Όπως είπε ένας δημοσιογράφος: δημοκρατία μόνο στα λόγια. Από πράξεις, μηδέν.
Προσπαθώντας περαιτέρω, να δώσεις στα παιδιά σου, να εννοήσουν: ποιοι πετυχαίνουν στη Κρατική κοινωνία. Σκεφτείτε μόνοι σας, τι εννοώ. (οι φανερές και κρυφές διαστάσεις, των τακτικών τους).

Γεράσιμος Μηνάς 2007