Αν υπάρχει

κάτι πιο τρυφερό, απ’ το όνομα σου, ενόσω απευθύνομαι στο όλο σου, φίλη μου –σαν ημερεμένο κομμάτι, του Τσαϊκόφσκι. Αν είναι οι παλάμες σου, κείνες που κρατούν τον κόσμο, εμένα μες τον κόσμο. Οι ονειρεμένες στιγμές, που ξεφεύγει η πνοή, να πάει να βρει τον τόπο της μουσικής, με αστραπές στον ουρανό, ξαφνικές, δυνατές, ριπές, υψηλών τόνων. Στη γη, εκεί, φυσάει ένας ήρεμος ήχος, όχι καταθλιπτικός, όμως. Είναι οι νότες, της καρδιάς, που από κτύποι, ακολουθούν το ρυθμό του κλασσικού κομματιού. Ύστερα, είχα τις άκρες των μαλλιών σου, στις παλάμες. Απλές τούφες, πολύτιμες. Κλείνω τα μάτια, την ψυχή σου ψάχνω, μες το δωμάτιο που κοιτούν τα μάτια, που θα ‘θελα να δώσω ένα δικό μου τόνο, τόνο όλης της κτίσης. Χαρούμενες πινελιές. Στιγμές ηρεμίας. Στιγμές γέλιου. Κοπή χρόνου, συζητώντας. Γεμίζει ο χώρος, φωνή.
Πάντα αγαπούσα τα Adagio. Σα λουλούδια στον κήπο, που από μόνα τους, ομιλούν. Στέλνοντας φωτεινές ελπίδες, στο νου. Χαρούμενα αν και στάσιμα, στο χώρο. Γέρνει το χρώμα τους. Θαμπώνει με τις ημέρες. Ξεθωριάζει. Ώσπου ν’ αναγεννηθεί. Με ρωτάς, γιατί να τα κλαδεύουν οι άνθρωποι. Τον πόνο μας, ο καθένας, αν είναι εύκολο. Συ τον καταθέτεις εκεί που μπορείς. Αιώνιος μένει, θαρρώ. Μυρίζουν καλοκαίρι. Πνοή κλασσικής μουσικής, να διαφεύγεις μέσα σου, σα σε σελίδες, που μόνο στα μάτια που εμπιστεύεσαι, παραχωρείς το ημερολόγιο ενός βίου, που όμως είναι έμπνευση, μαζί, και αγάπη. Για τη ζωή.
Δίνω πνοές, αφαιρώντας τις, από μένα. Κρατώ την αναπνοή μου, σου παραχωρώ, αέρα. Χαμογελάς. Ο αέρας είναι για όλους, με πειράζεις. Να σε βλέπω γεμάτη χαρά. Πνοή. Σα να ‘ναι οι τοίχοι, το πάτωμα, τραπουλόχαρτα, που ο αέρας, του τώρα, φυσά, μακριά, παρασέρνοντας σε στο όνειρο. Στα θέλω τα δικά σου. Δίνοντας σου δύναμη το σύμπαν, μαζί με την έμπνευση. Ακολουθώντας το άκουσμα, οι αυλοί, σα να μεταφέρουν το χώρο τον ίδιο, ένα βήμα ακόμη, στο όνειρο. Αν υπάρχει η κατάλληλη φράση, να σου πω τι βλέπω στο πρόσωπο. Αν μπορώ να εξηγήσω, την αύρα του βλέμματος, σα πίνακας, όπου τα χρώματα, σχηματίζουν πυραμίδα. Έτσι βγαίνεις, θαρρώ, απ’ τον πίνακα της μουσικής, σε κάθε δυνατό τόνο. Ελαφριά σα το ωραιότερο φύλλο, που μόλις ακουμπά, το εσωτερικό της παλάμη σου, μαθαίνει τι είναι ο άνθρωπος. Αμέσως, μ’ αγκάλιασες, απλά. Μείναμε έτσι, για μερικά λεπτά. Με κλειστά τα βλέφαρα. Στο πέπλο των μαλλιών σου, αφημένος. Ανασαίνοντας αρμονικά. Παύοντας ο χρόνος, ο τόπος, το τώρα της χώρας. Πόση υπομονή δείχνει ένα κλασσικό κομμάτι, προκειμένου, να σου χαριστεί, αν το εκτιμήσεις. Απ’ τον Μπάχ, στη Cvalleria Rusticana, του Mascagni. Σ’ όσα κομμάτια, αγάπησα. Δάπεδο της ονειροχώρας, που καθένας μας, χτίζει με μια φαντασία, ξεχωριστή. Αναλλοίωτη για μια στιγμή. Αν υπάρχει η στιγμή, το τώρα, όλα όσα σου εξηγώ, που πλέον ξεχάστηκαν.
Έμεινε μόνο η μουσική, η παλάμη σου στη δική μου, τα κλειστά βλέφαρα, η αναμονή για το επόμενο κλασσικό κομμάτι. Άκου, ψιθυρίζω γλυκά.

Γεράσιμος Μηνάς 2007