Δύο φύλα

Φορές μου είναι, σχεδόν αδύνατο, να μιλήσω για κάτι, που με συγκινεί βαθύτατα, κυρίως, οι γυναίκες. Μετά έρχεται η μουσική, όπου αρκεί να γνωρίζω τα λόγια ενός αγαπημένου μου τραγουδιού, για να εκστασιαστώ, προσπαθώντας, με όποιες φωνητικές δυνάμεις, παράλληλα, να το ερμηνεύσω.
Σήμερα 16 Μαΐου, σ’ ένα πρωινάδικο, προσπαθούσαν, να εξηγήσουν, από το πώς κοιμάται κάποιος, ποιο επομένως, το ποιόν του χαρακτήρα του. Στο τέλος, μιλούσαν για ζευγάρια. Η δική μου αγαπημένη εικόνα: εγώ ανάσκελα, εκείνη, με το κεφάλι της στο στέρνο μου, ακούγοντας τη καρδιά μου, αγκαλιάζοντας τη, κάτι που δηλώνει, για μένα, απέραντη τρυφερότητα. Και το αντίστροφο –να φανταστώ, μόνο, δύναμαι.
Πάντοτε αγαπούσα τις γυναίκες, χρειάστηκαν όμως, δυστυχώς, χρόνια, ώστε να τις δω ως ανθρώπους. Ως όλο. Πιθανόν λόγω της παραστρατημένης εικόνας, του θηλυκού γένους, μέσα από τις διαφημίσεις, το πρότυπο του μακιγιάζ ή εκείνο του προκλητικού τους, ντυσίματος, που μόνο προβλήματα, τελικά, προκαλεί. Αρχικά στις ίδιες. Που είναι κρίμα, γιατί ελάχιστα αρσενικά, διαθέτουν, μερίδιο στη διαίσθηση, να τις καταλάβουμε, πέρα απ’ όποια δική μας, επαγγελματική, πορεία-καριέρα. Λίγοι επομένως, οι ευαίσθητοι εκπρόσωποι, του δικού μου φύλου, που επιθυμούν να συγκινηθούν, πέρα από τον όποιο τύπο, γυναικείας ομορφιάς. Προνόμιο να το διακρίνεις, σ’ εκείνες. Το μέσα τους, τη ψυχή, δηλαδή. Με απέραντη τρυφερότητα προς το πρόσωπο των γυναικών. Να μαγεύεσαι από κείνες, ως όλο, ως ον, που γεννά ζωή. γεννά τόση συγκίνηση, σε λίγους από εμάς, που νοιάζονται. Φορές, τα λόγια είναι τόσο λίγα. Σα το πρόσωπο της, στη τηλεόραση, ως καληνύχτα, προτού κοιμηθείς.
Η γλυκύτητα της άγνοιας, περί των γυναικών, πιθανόν γιατί τότε, καταφέρεις να φέρεσαι διακριτικά, απέναντι τους. Να τις αγαπάς. Ως φίλες, συγγενικά πρόσωπα. Ως τη μοναδική που θα ‘χε το θάρρος, να σπάσει η ίδια, το φράγμα της προσφοράς της, με όποιες δικές της ανάγκες.
Φορές, η ίδια η καθημερινότητα, η παρουσία των πραγμάτων, λυγίζουν, εμπρός στη σεμνότητα εκείνης της μίας. Στη πίστη και τιμιότητα του βλέμματος της. Αντίκρυ της, μεις μειονεκτούμε, επειδή μόνοι μας, δε παράγουμε ζωή, απλά βοηθούμε. Απλά έχουμε στο νου, να ‘μαστε τρυφεροί, διαρκώς, στη σκέψη, έστω κι αν εκείνη, λείπει. Αναπτύσσει οικειότητα ή απλά γίνεται φίλη. Μ’ εκείνη τη σκέψη, πως η γυναίκα έχει ανάγκη, αυτή την απλή χειρονομία, της παλάμης της, πάνω στο αντρικό μπράτσο, τον ώμο του, ή ακόμη και τα μαλλιά μας. Σα ν’ αναγνωρίζει το έδαφος, ολόκληρου του αντρικού χαρακτήρα, που αισθάνεται να την ελκύει. (Φυσικά για μια τέτοια κίνηση, απαιτείται οικειότητα και από τα δύο μέρη, όσο κι αν λείπει στο ένα πρόσωπο, η αγάπη).
Υπάρχει πολύ σεβασμός, εκτίμηση, έγνοια, ανάγκη για την παρουσία της. Αγάπη απεριόριστη που σαν μελωδία που σ’ εκστασιάζει, παράλληλα σε συγκινεί. Σα να θες να βρίσκεσαι έξω, ενόσω βρέχει. Ν’ ακούς τα πουλιά να σου μιλούν για το δώρο της ζωής. Τις πολύτιμες ώρες, καθημερινά. Το αξίωμα να είσαι άνθρωπος, όχι ακατάδεκτος Θεός.
Αν είναι όλος ο κόσμος, μια κλεψύδρα από αγάπη, για κείνες. Τόσο δυνατή, σα κολόνες αρχαίου ναού, που βαστούν την κατοικία, ενός χώρου, όπου ο καθένας μας, θεωρείται ίσος προς ίσο. Ως γνήσιο αρσενικό, γνήσιο θηλυκό, μαθαίνοντας να υπομένει μία ακόμη μέρα, μες τη μοναξιά. Συρτάρια με αγάπη.

Γεράσιμος Μηνάς 2007