Δε θα γίνουμε,
Ποτέ,
ίσοι.

Συνεχίσω να τα μη μασάω τα λόγια μου:
Θέλω να μην διαβάζουν, γραπτά μου, όπως και αν σας ακούγεται, άνθρωποι που παίρνουν μισθό, πάνω από 1000 Ευρώ, γιατί με χ ψ συστήματα, αποταμίευσης, καταφέρνουν να εκπληρώνουν τα όνειρα τους, σχεδόν αμέσως. Ταξιδεύοντας. Έχοντας στη διάθεση τους, σε σχετική αφθονία, απαραίτητα και μη, αγαθά, ακριβώς τη στιγμή που το επιθυμούν. Αυτά τα άτομα επιλέγονται αμεσότερα, για δημιουργία οικογένειας, αφήνοντας εμάς τους υπόλοιπους, των 500 Ευρώ, στη μοίρα.. μας.
Θα με ρωτήσεις, αν ζηλεύω.
Εγώ;
Σε αυτή την εποχή που δίνεται βήμα, στα Μ.Μ.Ε., σε εφήμερους και ανάξιους, καλλιτέχνες, άτομα αμφιβόλου ηθικής και υπόστασης, πρόσωπα, περαιτέρω, στη ζωή, που τα έχουν όλα, χάρη στο μισθό τους και μόνο, ενώ δεν αξίζουν τέτοια ευλογία, εγώ που ως γνωστό, αντιδρώ με την αδικία, γιατί να θέλω κάποια μορφή, επικοινωνίας, μαζί τους; Δεν πα να ‘ναι οι καλύτεροι αθλητές, καλύτεροι στον τομέα τους. Δε μ’ ενδιαφέρει. Μακριά μου, θέλω, να μείνουν. Δεν θέλω να ξέρω, καν, ότι υπάρχουν. Όσοι πληρώνονται πάνω από 1000 Ευρώ, μισθό, το μήνα. Όπως εκείνες οι 29χρονες, τριαντάρες, και άνω, που πάνε σε γραφείο συνοικεσίων, και αφήνουν κάτι αγγελίες, του τύπου: απίστευτη ομορφιά, μισθός 3000, 4000, και άνω, Ευρώ, το μήνα, κι ακόμη δε βρήκαν άντρα, να παντρευτούν. Πείτε ότι θέλετε, δε μου αλλάζετε γνώμη. Πάντοτε μισούσα όσους διαφημίζουν το πλούτο τους. Πόσο δε αν μάθω, για την οικονομική ευμάρεια, κάποιου, δε πα να ‘ναι, γείτονας, εγώ θα πάψω να λέω, ακόμη και καλημέρα.
Ποτέ μου δε πληρώθηκα πάνω από 500 Ευρώ, το μήνα, ίσως γιατί έτσι μου ήταν γραφτό. Μόνο έτσι, καταλαβαίνω τα βάσανα του απλού λαού, στις βαθμίδες των οποίων, ανήκω, κι ούτε θέλω, πια, ν’ αλλάξω, να ζήσω άνετα. Πως άραγε, αφού μόνο ως εργάτης μπορώ να εργαστώ. Κι ούτε είμαι τόσο ανόητος, ώστε να πιστέψω πως οι κόποι μου, στο γράψιμο θα αμειφθούν, κάποτε, καταλήγοντας προς έκδοση. Είναι πολύ απλά και αληθινά όσα γράφω, για να πουλήσουν. Σκέψεις που δεν θέλουν, ούτε μπαίνουν στο κόπο να ψάξουν περισσότερο στο νου τους, ανάξια άτομα, με παχυλούς μισθούς. Που δεν εκτιμούν την αξία της ζωής, την ιστορία μας. Τι δεν αγγίζουμε, ποιες διαχρονικές έννοιες δεν θίγουμε. Όλους εμάς τους απλούς μεροκαματιάρηδες, που μας βρίζουν οι πολιτικοί, αποκαλώντας τη γνώμη μας, λαϊκισμό, όπως έβριζε ο Σαρκοζί τους φτωχούς Γάλλους, κυρίως. Που όπως κάθε Κυβέρνηση, δεν παραχωρεί το δικαίωμα, στα απαραίτητα, όπως η διεύθυνση κατοικίας, μια εργασία, φαγητό. Μικροχαρές για σένα και τα παιδιά σου, που ο εργοδότης, σε βάζει να δουλεύεις υπερωρίες, τρώγοντας σου 200 Ευρώ, απ’ το μισθό, χωρίς λόγο. Όπως κάνουν ορισμένα σούπερ μάρκετ. Που πήγε η δωρεάν παιδεία, η ικανότητα πρόσβασης στη γνώση, που πλέον ονομάζεται, Μ.Μ.Ε., δηλαδή κατευθυνόμενη καταχώρηση, αληθείας γεγονότων, ως ειδήσεις ή ενημέρωση μέσω ντοκιμαντέρ. Πολλά τα μέσα, ελάχιστη η αλήθεια. Τηλεόραση: δωρεάν γνώση, χωρίς ποιότητα ή ικανότητα, επιλογής. Τι και πότε, παρακολουθείς, κάτι, που θα πιστέψεις, πως αξίζει. Ένα μηδέν, κόμμα κάτι, δηλαδή, τοις εκατό. Αηδιάζοντας με το πρόγραμμα τους, να δίνουν τηλεοπτικό χρόνο, σε ατάλαντους και ανάξιους, θάβοντας ποιοτικές σύγχρονες μορφές, καθένας στη τέχνη του. Που ούτε γνωρίζουμε ποιοι είναι και αν υπάρχουν. Ποια η γνώμη τους για την μορφή που πήρε η σημερινή έννοια, της Κοινωνίας.
Που βρίσκονται, να δώσουν λίγη ελπίδα, στον κόσμο;
Να στρέψουν τη νεολαία, στα χνάρια τους;
Αλήθεια, πλέον, πιστεύεις, πως οι απλές ψυχές, που αφοσιώνονται πλήρως, σε κάτι άξιο, θα γίνονταν ποτέ, ίσοι, με εκείνους που δεν εκτιμούν πως ευλογήθηκαν για την αθεΐα τους; Επειδή τελικά, αυτό είναι το ..ηθικό.. δίδαγμα που δέχομαι καθημερινά, ως αίσθηση: Οι φελλοί, οι ανάξιοι λόγου, να απολαμβάνουν το δικαίωμα να υπάρχεις. Όχι ότι έχουν αξιοπρέπεια. Που λέει ο λόγος.

Γεράσιμος Μηνάς 2007