Τρυφερά λόγια

Αγαπουλίτσα μου, γλυκιά μου ομορφιά, όλες τις χάρες, έχεις. Γνήσιο 100%, θηλυκό, είσαι. Μάτια γαλάζια. Που χρωματίζουν τους τοίχους του σπιτιού με την ίδια απόχρωση. Γεμίζοντας με ενέργεια, όλη η παρούσα αντανάκλαση, φωτός. Σπουργιτούλα μου. Μικρό μου αγαθό, λουλουδάκι. Έλα να σ’ αγκαλιάσω. Να σου δώσω ένα φιλί. Τέτοιο σεβασμό, ποτέ σου, δε βρήκες. Αγάπη σιντριβανιού, που ανανεώνεται. Πως, να σε ξεκουράσω;
Λίγο μασάζ. Αγαπημένη μουσική. Χρόνος ηρεμίας, λίγο να κοιμηθείς. Να κλείσεις τα ματάκια σου. Αναπαύσου, ζωή μου. Άσε με να καθαρίσω ότι μπορώ, στο σπίτι. Να φέρω μια ανθοδέσμη. Να σε ξυπνήσω μ’ ένα χειροφίλημα, κι ένα σοκολατάκι, γεύση γλυκιά, ανταγωνίζεται τη τρυφερότητα μου.
Έλα να βρούμε χρόνο, να φύγουμε απ’ την πόλη, να γίνεις ένα με τη φύση, να ελευθερώσεις τις πατουσίτσες σου, πάνω στην άμμο. Να αισθανθείς ελεύθερη, με την θαλάσσια αύρα, στοργικό ύφασμα, να καλύπτει εκείνο που μόνο εγώ δικαιούμαι να βλέπω, όταν, κλείνει η πόρτα, η κουρτίνα, ξεκινώντας η ιδιωτική μορφή, δημοκρατίας. Ζευγάρι σημαίνει, σε φροντίζω, όπως εμένα. Θέλω και σου χαρίζω όλο μου το είναι, με γλυκά λογάκια, απωθώντας τις αιτίες, τις εξωτερικές, που προκαλούν νεύρα. Αν μπορείς να βρεις άλλον, να σου δείξει, πόσο αληθινά, περισσότερο, σ’ αγαπά. Το επιθυμεί, ως προορισμό του στη γη. Ως γονίδιο, ήρωα, χαρακτήρα, από ένα ευαίσθητο ποίημα, σελίδα ερωτικού μυθιστορήματος, που προκαλούν ρίγη, τόσα συναισθήματα. Σε παίρνω αγκαλιά, σιγοτραγουδώ ένα σκοπό, ή απλά αφηνόμαστε στη συγχρονισμένη, ίσως, αναπνοή, στα σώματα μας, που ‘ναι ψυχές που αναπνέουν, αρμονικά. Μου λες, η αγάπη δεν είναι μόνο για το καλοκαίρι, ή την Άνοιξη που αναθαρρεύουμε. Κοίτά τα μάτια μου, σου απαντούν εκείνα. Ένα δώρο στο τώρα, είναι η αγνή ένωση, εναρμονισμένοι με την τάξη στο σύμπαν –ήρεμο είναι. φωτισμένο. “Αραιοκατοικημένο”, συμφωνούν όμως τα στοιχεία, μεταξύ τους, στο χώρο και το χρόνο. Τα ανόμοια, μεταξύ τους.
Μόνο η τρυφερότητα κρατά κάποιον στη ζωή, καρδούλα μου. Πληρωμένη με υπομονή, επειδή αρκείσαι στα λίγα. Εκτιμώντας τη θηλυκή σου, φύση, όπου κι αν σε δω. Στη πόλη, το δωμάτιο στις διακοπές, στο νησί. Αν είναι δυνατόν να μην αντλώ χαρά, απ’ τα μακριά σου, μαλλιά, το χαμόγελο, τα φωτεινά μάτια, τα υφάκια, το καλούπι σου, τα παιχνίδια σου τα εκφραστικά, που μας ονομάζουν, ταιριασμένους. Πού ήσουν τόσο καιρό, κούκλα μου, τι και ποιοι, καταπίεζαν το θέλω σου, να σε “βρω”. Η ευγένεια να υπάρχεις, ταπεινά, με σεβασμό προς τους πάντες εκεί έξω. Ν’ ανοίγεις τη πόρτα, να περιμένεις στην ουρά, να βοηθάς στο χώρο και το χρόνο, κι όταν η διάθεση μας, δεν είναι η κατάλληλη. Προϋποθέτει ανατροφή, ανάγκη να είσαι ήρεμος, να είσαι τρυφερό πλάσμα. Να λιώνω σα μου μιλάς, τρυφερά. Να ‘ξερες, πόσο μου λείπει. Να σ’ ευχαριστεί, να ‘σαι ευγενική, γιατί επίσης συμπεραίνεις, τη χρόνια έλλειψη μου, που ίσως λάθος, απέφευγα.
Δες πόσο τα πρόσωπα, χρωματίζονται απλά, στη πόλη, στη κούραση, στις διακοπές, ενόσω είσαι αληθινός. Πού βρισκόσουν; Γιατί άφηνες το χρόνο, που σε ταλαιπωρούσε; Να ‘μαστε μαζί, το ‘θελες, όχι να βαριόμαστε, να μη γνωρίζουμε τι θέλουμε. Μαζί σημαίνει, μαζί, στη κοινή πορεία μας προς το αύριο, καθένας στο ρόλο του, κλωστές ενώνουν τα ενδιαφέροντα μας. Πινελιές δικές σου στα γραπτά μου, φυσικό αγαπώ και αγκαλιά, προκαλώντας σου ρίγη, ασφάλειας, στις όποιες σου απασχολήσεις.
Αν είναι δυνατόν να βρεις άλλον να σ’ αγαπήσει, ως προορισμό, στη ζωή του.
Αν ήταν δυνατόν οι γυναίκες να αγαπούσαν περισσότερο, τον εαυτό τους, σεμνές, φυλάσοντας τα φυσικά τους στοιχεία, για κείνον που τα εκτιμά, με σεβασμό ως ανθρώπινα, με απαλότητα σκέψης. Ρίγη διαπερνούν τη τηλεφωνική γραμμή, ρίγη θερμαίνουν το κορμί, σα αγκαλιά από απόσταση. Φιλάκι, στο μαγουλάκι, στο λαιμό, στα χέρια, τα χειλάκια. Κοκκινίζεις σα χαμόγελο ζωής, μετά τη βροχή, τη ταλαιπωρία.
Χρόνος που αφιερώνεται, φυσικά. Χρόνος, κόπος, κανένας. Σ’ αγαπώ.
Βάλε του Αντώνη Καλογιάννη, το τραγούδι: το γλυκό μου μυστικό.

Γεράσιμος Μηνάς 2007