Απεργίες δημοσιογράφων

Οι απεργίες των δημοσιογράφων, εμένα, μου αφήνουν αρνητικά συναισθήματα. Σα να μην εφευρέθηκε, ποτέ, ας πούμε, η τηλεόραση. Αλλά ας μιλήσουμε σοβαρά. Λες και αν κάνετε απεργία, θα ιδρώσει το αυτί, εκείνων που έχουν αναλάβει το έργο της δικαιοσύνης, στην Ελλάδα, όσο αφορά τι έγινε με τα ομόλογα. Πρόσθετα: πως είναι δυνατόν, να απεργείς στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς να μη φοβάσαι την απόλυση. Εκτός κι αν πιστεύουν, πως μεταμορφώθηκαν ξαφνικά, οι δημοσιογράφοι, σε “αγγέλους” της τετάρτης εξουσίας –ή τρίτη είναι; Ξέχασα πια.
Η σημερινή ενημέρωση, μέσω των Μ.Μ.Ε. ως επί τω πλείστων, δεν έχει χαρακτήρα, επειδή όπως άκουσα πρόσφατα, δημοσιογράφοι, άλλα λένε στα παρασκήνια, άλλα εμπρός στις κάμερες. Η γνώμη τους δηλαδή, χρίει ευκόλως, οδηγία κατεύθυνσης, στις, εκ της διευθύνσεως, πεποιθήσεις, που πρόσκεινται σε κάποιο κόμμα. Δυστυχώς υπάρχουν και δημοσιογράφοι που βγαίνουν στο γυαλί, φωνάζοντας για δικαιοσύνη και πολιτική, κάθαρση, μα έχουν παρωπίδες, στο τι πρέπει να ακούγεται στον αέρα.
Το θέμα δεν είναι, ποιος ακούει. Αν επηρεάζεσαι να αλλάξεις κόμμα, ενόσω το ψήφιζες για δεκαετίες –ουτοπίες. Ούτε οι ίδιοι οι πολυμήχανοι, αυτοδιόριστοι επικεφαλείς, της πολιτικής κάθαρσης, μ’ ένα μικρόφωνο στο πέτο, και χαρτί με περίληψη της ομιλίας τους, δε καταφέρνουν να μας αποσπάσουν τη προσοχή, απ’ τα λαϊκά μας προβλήματα. Εξάλλου, πόσοι διαβάζουν εφημερίδα; Κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Σα μερικούς συγγραφείς που πουλάνε, 6, 7, 10, 16 χιλιάδες, αντίτυπα, βιβλίου τους, και κοκορεύονται οι ξεφτίλες. Σε μια πόλη των 4 και 5 εκατομμυρίων, κατοίκων, οι 10 χιλιάδες, αναγνώστες, τι ξεφτίλα ποσοστό, είναι;
Αυτή μάλλον είναι η συνείδηση του Έλληνα, ως προς να εκτιμήσει τον κόπο του άλλου, που θέλει να προσφέρει μια ιστορία, στον κόσμο. Η Εθνική μας συνείδηση, στο να θεωρούμε αναγκαίο, να ενημερωνόμαστε, σφαιρικά. Έχοντας, ή μάλλον, χρησιμοποιώντας τη νοημοσύνη μας, στο να διαβάζουμε την αλήθεια, στο βλέμμα των δημοσιογράφων. Αν είναι αληθινοί ή υποκρίνονται. Η φημισμένη μνήμη, των Ελλήνων, που αλλοιώνεται με το πέρας του χρόνου. Δε συγκρατείς στο πίσω μέρος του μυαλού σου, γεγονότα και φράσεις, του τύπου: μετά από δέκα χρόνια, κανείς δε θα θυμάται, το τάδε και το δείνα. Εναρμονίζονται μεταξύ τους, τα 2, κύρια, πολιτικά, κόμματα. Το ευχαριστώ στους Αμερικανούς, με τη κοινή συμφωνία, μεταξύ Ελλάδας και Σκοπίων, για το νέο όνομα, του τελευταίου.
Διερωτώμαι: όταν ένας δημοσιογράφος είναι στη δούλεψη ενός εκδοτικού συγκροτήματος, που παράλληλα, πιθανόν, έχει αναλάβει και δημόσια έργα, είναι δυνατόν, ως υπάλληλος, να βγεις και να πεις, κατονομάζοντας: ο τάδε εκδότης του τύπου είναι μπλεγμένος εκεί κι εκεί; εφόσον είναι ο εργοδότης σου; Γενικά, εκτός απ’ τον Λεβέντη, δε μιλάει κανείς για τους τρανούς και φοβερούς –με κενό στο κεφάλι- εκδότες του τύπου, στην Ελλάδα, ονομαστικά, για τις όποιες λαδιές τους.
Είναι δυνατόν, ο υπάλληλος, να εκφράζει ότι πιστεύει, μέσα του, δημοσίως; Πότε κάνατε απεργία, για τους συναδέλφους σας, που απολύθηκαν, απ’ το πουθενά, από ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς, σταθμούς;
Όπως και να ‘χει, σε απεργία των δημοσιογράφων, ισχύει το παλιό καλό, ρητό, όταν λείπει η γάτα, χορεύουν τα πολιτικά ποντίκια.

Γεράσιμος Μηνάς 2007