Έκπληξη
Εκεί που καθόμουν σ’ ένα café, σε μια πλατεία, δίπλα σε σταθμό του ηλεκτρικού, πολύ κοντά στο Μουσείο, αντιλήφτηκα μια παρουσία, να επιθυμεί να διακόψει τη συζήτηση που είχα με μια ξαδέλφη μου. Κυριακή ήτανε.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, ήταν ο αναρχικός, που μου είχε δώσει συνέντευξη, πριν μερικές εβδομάδες.
- Να ‘μαι κι εγώ, τον άκουσα να μιλά.
Έστρεψα προς τα πίσω, σαφώς και η εξαδέλφη μου, ξαφνιασμένη επίσης, μες τη τόση ζέστη, του πρωινού, επιτέλους καλοκαίρι.
- Να ‘μαι και πάλι, επανέλαβε, λιγότερο χαμογελαστός.
Κάθισε στο τραπεζάκι μας, ρωτώντας:
- Μπορώ;
(τώρα πούκατσες;)
- Μισό, μιλώ.
Σηκώνομαι. Παίρνω την ξαδέλφη μου, ελάχιστα μέτρα πιο μακριά, ενημερώνοντας τη, πως η στιγμή δεν είναι κατάλληλη πλέον, για περαιτέρω συζήτηση. Χωρίς να κοιτώ τον αναρχικό, προσθέτω: θα σου πω μια άλλη φορά. Ο τύπος, δεν ξέρω γιατί βρίσκεται εδώ. Μα δεν είναι άτομο για συναναστροφές. Θα σου εξηγήσω αργότερα, όσο γίνεται. αποχαιρετιζόμαστε. Επιστρέφω στη θέση μου. τι θέλει τώρα, αυτός ο –μπιπ- μαλάκας; Ρωτώ από μέσα μου (σαν τους άλλους μπιπ, στην τηλεόραση, που ηδονίζονται, που θα ‘ρθει, ΤΩΡΑ, το τέλος του κόσμου. Είχα ακούσει μια ανόητη που είχε τηλεφωνήσει σε τηλεοπτικό πλατό, αναφέροντας πως θεωρεί σωστό που δεν έφερε παιδιά, στον κόσμο. Αφού …ζούμε… τα σημεία των καιρών! ΑΝΤΕ κοπέλα μου, παραιτήσου λοιπόν, απ’ τη δουλειά σου. Γέμισε μια μικρή βαλίτσα, και πήγαινε να ζήσεις στο βουνό. Μόνη σου. Εσύ κι η τρέλα σου).
Κοιτώ γύρω. Δεν έχω όρεξη να συνομιλήσω με τον αναρχικό.
Τελειώνω το φραπέ μου.
- Θα κεράσεις; Αυθαδιάζει, χαμογελώντας.
- Έχεις χρήματα; Προσπαθώ να τον κάνω να φύγει.
- Αφού θα κεράσεις.
- Γιατί να κεράσω;
- Για τα νέα που θα μάθεις.
- Για ποιο λόγο;
- Ως Blogger, πρέπει να είσαι ενημερωμένος.
- Εγώ;
- Όσοι διαβάζουν το site σου.
- Και γιατί να θέλουν την άποψη ενός άνεργου αναρχικού;
Εκείνος καμία αντίδραση.
- Γιατί αν μπορούσες να συνεργαστείς, με συναδέλφους, σε μια επιχείρηση, θα συνεργαζόσουν και με την Κοινωνία, προσθέτω.
- Προσωποποιείς. Μας ακούνε.
- Ποιος;
- Εκείνος εκεί, στο αυτοκίνητο. Ο χαφιές που παρακολουθεί με το μηχάνημα, που ηχογραφεί.
- Παρεξηγείς εύκολα.
- Νομίζεις. Ζεις απλά, Blogger, στον κόσμο σου.
- Αφού δεν συνεργάζεσαι με την Κοινωνία.
- Με τους χαφιέδες;
- Εσείς καταστρέφετε. Σκάψατε τον λάκκο σας.
- Ενώ εσύ είσαι ο τέλειος, ειρωνεύεται. Που γράφεις για ατομικές βόμβες, στο Blog σου, και άλλες φαντασίες, δεν προκαλείς; Να δούμε πως θα αντιδρούσες, αν σου λέγανε, πως τοποθετήσανε κοριό στο αυτοκίνητο σου, επειδή γράφεις όσα γράφεις, όπως κάνουν σ’ εμάς, τους περισσότερους. Αλλά μη νοιάζεσαι, σιγά σιγά, θα έχουν την τύχη εκείνων στα πολιτικά αυτοκίνητα.
- Άμα λες, βαράω, ο άλλος δεν πρέπει να αμυνθεί.
- Ά ρε κακομοίρη, και sorry για το θάρρος. Που ζεις στην κοσμάρα σου, όπως οι περισσότεροι.
- Εγώ εκδηλώνω το θυμό μου, γράφοντας, απέναντι στην αδικία. Ενώ εσείς καταστρέφετε χωρίς λόγο. Μάλλον γιατί είστε άνεργοι. Αλλά γιατί να βρείτε δουλειά, αφού σας φταίνε όλα.
- Πολύ επιθετικός είσαι, σήμερα, μιλά σοβαρός. Εαυτούλης θα έλεγα. Καλοπερασάκιας. Αλήθεια, βλέπεις ειδήσεις; Ή πας κι εσύ στα μπουζούκια, έχοντας τα, όλα, γραμμένα.
- Φυσικά και βλέπω ειδήσεις.
- Τότε θα ‘πρεπε να μάθεις ορισμένα πράγματα.
- Γιατί είστε άνεργοι; Τι σας ωθεί να καταστρέφετε; Γιατί,
- Άμα βάζεις κοριό, για να εντοπίζεις τον άλλο, φτιάχνεις ως Κράτος, τους χαρακτήρες που δεν μπορούν να ελέγξουν τον άλλο, με διακόπτει. Έπειτα, γιατί απορούν, επειδή κάποιοι, κηρύσσουν τον πόλεμο, στους μπάτσους;
- Για τρομοκράτες, μιλάς;
- Ποιος μίλησε για τρομοκράτες.
- Επειδή, συγκεκριμένοι από αυτούς, το είπαν αυτό;
- Δημοκρατία έχουμε, χαμογελά. Και οι πολίτες ξέρουν να βαράνε.
- Είσαι σίγουρος που θέλεις να πεις, περισσότερα; Ακούει και ο χαφιές, απέναντι, που μου είπες.
- Αυτόν τον κάνουμε μαύρο, όποτε θέλουμε. Αυτόν ή….
- Νομίζεις ότι οι αστυνομικοί, σας φοβούνται; Για τόσο κορόιδα, τους έχετε;
- Τότε γιατί δεν μπαίνουν στα Εξάρχεια;
- Είσαι σίγουρος; Ρωτώ τώρα, εγώ. Υπάρχει και η παρακολούθηση από αέρος.
- Blogger, blogger, κάτι τέτοιο, δε δείχνει φόβο;
- Δεν ξέρω τι λες, ή λέτε, ή κάνετε, εσείς. Αλήθεια, τι λέτε για κείνο που σας αποκάλεσε, θρασύδειλους;
- Ο καθένας θα πάρει πίσω, τα λόγια του, με τον ανάλογο τρόπο. Εξάλλου, σου είχα πει, την προηγούμενη φορά, πως δεν τα ξέρεις όλα.
- Μήπως θα μου πεις, τελικά, πως σας χρηματοδοτεί καμιά ξένη δύναμη, για να τα σπάτε στην Αθήνα; Ή να καίτε τα δάση, που μου φαίνεται και πιο πιστευτό.
- Ήθελα να ‘ξερα, ποιοι διαδίδουν αυτές τις μαλακίες.
- Τότε πως καταφέρνετε να ζείτε;
- Εσύ, πως λες; Ο καθένας παίρνει σήμερα, αυτό που θέλει, με διάφορα μέσα. Ή εκβιάζοντας συναισθήματα. Εξάλλου υπάρχει τόσο χρήμα εκεί έξω. Έτσι διαφημίζουν. Τι περιμένουν; Πως δε θα πάμε να το πάρουμε; Μου φαίνεται τελικά, πως ζεις όντως, στη κοσμάρα σου. Όπως και οι υπόλοιποι blogger, που κυκλοφορείτε έξω, πιστεύοντας πως δεν παρακολουθείστε. Αλλά είπαμε, ο κάθε μπάτσος θα φάει της χρονιάς του. Κι ας λέει ο Πολύδωρας ότι θέλει. Σκατά ευνοούμενη Δημοκρατία!! Για τους λίγους. Παπαριές, υπουργού.
- Μου φαίνεται πως άκουσα, πως έγινε ζήτημα τιμής, να σας πιάσουν.
- Θα μας κλάσουν τα αρχίδια. Εμείς δικαιολογούμε το μισθό τους. Εξάλλου, οι περισσότεροι μπάτσοι, είναι μαλάκες. Θα είδες τα βίντεο, χαμογελά. Εμένα μου άρεσαν εκείνα με τις λεσβίες αστυνομικίνες, στο θάλαμο. Και το άλλο βίντεο game, είχε πλάκα, με το όπλο, που “σκοτώνοντας” μεταξύ τους. Ααααα –κάθεται πιο άνετα- δε θα ήταν ωραία, να είχε αληθινές σφαίρες, αυτό το όπλο. Το φαντάζεσαι;
- Όχι. Δεν είμαι τύπος που επιθυμώ να φαντάζομαι, τέτοια πράγματα. Εκτός κι αν εσείς δε ζείτε, σε κάποια γειτονιά. Ή σας αρέσει να καταστρέφετε τη γειτονιά, των Εξαρχείων, όπου χτυπάνε ενέσεις στα γεννητικά τους όργανα.
- Δεν είναι γκέτο. Ιδέα τους είναι, ειρωνεύεται. Γιατί, μας κατηγορούν, ότι δεν αφήνουμε τους μπάτσους, να μπουν; Αυτοί δεν έρχονται; Φοβούνται τα αντίποινα. Αλλά δικτατορία έχουμε, εκτός κι αν δεν το ξέρεις κι αυτό. Είδες που χτυπήσανε εκείνον, τον πολίτη, που σε μια διαδήλωση, βιντεοσκοπούσε, πρόσωπα αστυνομικών.
- Από πότε σε ενδιαφέρει για τους πολίτες; Τα νεύρα τους, σπάτε. Περιουσίες. Κατά τ’ άλλα, υπάρχει ελευθερία στα Εξάρχεια, ε; Σας είναι εύκολο να χαλάτε ότι βρίσκετε. Για ποιο λόγο;
- Για να μην έχουν πολλά χρήματα, ορισμένοι.
- Δηλαδή άμα κάψεις εσύ, την χ ψ τράπεζα, θα φτάσει η φλόγα ως το θησαυροφυλάκιο; Σοβαρολογείς; Χαμένη ενέργεια καταναλώνετε. Πρόσεχε, μας ακούνε, του κάνω.
- Ψυχολόγοι υπάρχουν παντού. Αυτιά που ακούνε.
- Εγώ τώρα, γιατί πιστεύω, ότι χάνω το χρόνο μου;
- Τι στον κόρακα ειδήσεις βλέπεις, ήθελα να ‘ξερα.
- Τόση ώρα προσπαθώ να καταλάβω τι θέλεις εδώ. Χάλασες το κέφι, με την ξαδέλφη μου, κυριακή πρωί.
- Ήρθα, αν θες να ξέρεις! –σα να θυμώνει- για να κάνεις ένα σχόλιο στο Blog σου, για τη βία της αστυνομίας, στα τμήματα.
- Τη δικιά σας βία, την ξεχνάτε. Αλλά τι λέω τώρα. Είστε και ποτέ, ήρεμοι; Μάλλον μόνο όταν φεύγετε για διακοπές. Αλλά διακοπές, κάνετε, συνέχεια, χαμογελώ. Δεν ξέρω ποιος σου είπε ότι με ενδιαφέρει η άποψη σου.
- Ηρέμησες τώρα; ξεσπάθωσες; Δε τα βάζεις εσύ, με την Κυβέρνηση; Όλα όσα γράφεις. Ή σε φόβισαν κι εσένα, οι χαφιέδες;
- Εγώ τουλάχιστον ψάχνω για δουλειά. Απλά είπα να προσγειωθώ.
- Blogger, αφήνεις τα πιστεύω σου, πολύ εύκολα.
- Απλά θεωρώ άχρηστο να μιλάω σε τοίχο. Κανείς δεν ακούει, κανείς δεν συνομιλεί.
- Η αλήθεια είναι πάντοτε, δύσκολη.
- Όπως των αναρχικών; Υπάρχει τέτοιο πράγμα; Δεν βαρεθήκατε ακόμη;
- Το θάρρος των μπάτσων; Να χτυπάνε.
- Ποιους, τους λέει, να χτυπάνε;
- Οι πλούσιοι. Οι πολιτικοί.
- Για ποιο λόγο;
- Για ποιο λόγο –χασκογελάει. Αδαής είσαι. Χτυπάνε για να φοβάται ο λαός.
- Που προστατεύουν.
- Κατά το κατάλαβες, Blogger.
- Τη βία, ποιος τη προκαλεί; Εμένα μου φαίνεται, όλα είναι αντίδραση.
- Δηλαδή άμα δε καίμε, θα ηρεμήσουν οι μπάτσοι.
- Ο χαφιές στο αυτοκίνητο, που ακούει.
- Βέβαια! Πως θα βρει, αυτός, δουλειά; τεμπελομισθό; Γέμισε άχρηστους η Γ.Α.Δ.Α.
- Εμφύλιος λοιπόν, μιλώ. Ενδοοικογενειακός.
- Παρέδωσες τα όπλα, Blogger.
- Εμένα το “όπλο” μου, είναι τα λόγια μου. Αυτή είναι η χαρά της δημοκρατίας.
- Εμένα, μου φαίνεσαι, στερημένος ιδεαλιστής.
- Από τι;
- Από τρόπο πίεσης ν’ αλλάξουν, πράγματα.
- Προς το χειρότερο; Με τη δική σας βία;
- Η βία γεννάει βία.
- Ωμά λοιπόν, πως μόνος ένας φταίει.
- Η πλουτοκρατία φταίει, που βάζουν τους μπάτσους να φοβίζουν τους πολίτες. Όσοι δεν αρέσουν στο Κράτος, τοποθετούν κοριό στο όχημα του πολίτη, για να τον εντοπίζουν. Κάτι υπηρεσιακά, πολιτικά, αυτοκίνητα. Λευκά βαν, με τον απαραίτητο εξοπλισμό, μέσα. Τζιπ ιδίως, και άλλα αμάξια, με φιμέ τζάμια. Η περίφημη ηθική και πολιτική, απομόνωση, του Πολύδωρα. Κάποιος της παρέας μου, θέλησε να πιάσει δουλειά, και έμαθε, από γνωστό του, συγγενή, στην εταιρεία, πως κάποιος πήρε τηλέφωνο και απείλησε τον προσωπάρχη, να μην τον προσλάβει. Αυτό εννοεί ο Πολύδωρας: ολοκληρωτική εξόντωση, του πολίτη.
- Με κουράζεις, το ξέρεις; Άκου κει, πράγματα!! Εμείς οι πολίτες είμαστε, που φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε στα Εξάρχεια. Μη μας δείρετε, ληστέψετε. Αλήθεια, δεν ξέρω ποιανού τα συμφέροντα προστατεύετε, οι αναρχικοί. Τα δικά σας, μου φαίνεται. Ξάπλα, τσάμπα ζωή, κάτι να περνάει η ώρα. Αλήθεια δεν ξέρω, τι μυαλό κουβαλάτε, με το να πιστεύετε πως στη ζωή όλα γίνονται χωρίς κόπο. Αλλά από εσάς δεν περιμένω σεβασμό. Άρα γιατί εγώ να βγάλω τις αρρωστημένες σας, απόψεις; Άκου κει, θα φοβηθεί η αστυνομία, από εσάς –χασκογελάω. Ρε πάτε, καλά;! Που κάνετε πόλεμο με τα θηρία –γελώ.
- Ακόμη και τα θηρία, έχουν την αχίλλειο πτέρνα τους.
- Με κουράζεις. Πήγαινε καλύτερα –τον προτρέπω.
- Φοβάσαι, μου φαίνεται. Δε μιλάς ανοιχτά. Επειδή ηχογραφεί ο χαφιές.
- Κι εμένα τι μ’ ενδιαφέρει; Εγώ είμαι εντάξει.
- Φοβισμένο ανθρωπάκι, πρόσεχε.
- Τι πράγμα; Πήγαινες, νομίζω.
- Τους ύπουλους χαφιέδες. Συνήθως μπάτσους ταξιτζήδες. Δεν εγκαταλείπουν εύκολα. Παρομοίως η βία ορισμένων.
- Μου φαίνεται τελικά, πως οι κακοί αστυνομικοί και οι αναρχικοί, είστε το ίδιο πράγμα. Αλήθεια, ποιοι είστε εσείς, οι γνωστοί άγνωστοι; Που με τις πράξεις βίας, δηλώνετε εχθροί του Πολιτισμού της Ελλάδας.
- Εχθροί μας είναι.
- Όποιοι πάνε κόντρα στην παράνομη δράση σας, τον διακόπτω. Ή είστε τα καλά παιδιά, που κανείς δε σας φρόντισε.
- Πρόσεχε μη γίνεις εσύ, εχθρός μας.
- Εμένα βαλθήκαν να με φάνε, όταν άρχισαν να βγαίνουν τα πρώτα άρθρα μου, στον τύπο. Προτού σοβαρέψει η κρίση και ο λόγος μου. Απλά μου δημιουργούσαν προβλήματα, κάτι μαλάκες από την Κρήτη. Έχει πήξει η Ελλάδα από παρόμοιους μαλάκες.
- Έτσι μπράβο! Θύμωσε λίγο. Μόνο έτσι θα καταλάβεις πως είναι να ‘σαι ζωντανός. Ελεύθερος άνθρωπος!
- Μέχρι να σας κλείσουν σε κάποιο κελί, αφότου σας ξυλοφορτώσουν.
- Μπα. Μας χρειάζονται. Θυμάσαι που σου ‘χα πει, πως αποτελούμε πολιτικό μέσο, ας πούμε, για να βάζουν κάμερες στα κτίρια, ώστε να παρακολουθούν ανυποψίαστους πολίτες.
- Τι θα ‘λεγες για τους ειδικούς, που λύνουν προβλήματα;
- Οι ψυχολόγοι της Γ.Α.Δ.Α. που δίνουν οδηγίες στους μπάτσους, πώς να φερθούν σε συγκεκριμένους πολίτες;
- Όπως θες πέστο.
- Λοιπόν –παίρνει ύφος. Είτε θα πηδήξουμε την ίδια τη ψυχολόγο, να πει τον Ανέστη, Παναγιώτη. Είτε τη γυναίκα του ψυχολόγου, στον κατάλληλο χρόνο και τόπο. Δε θα πάνε διακοπές; Θα τους την έχουμε στημένη. Υπάρχει και δικαιοσύνη.
- Ώστε κάποιος σας χρησιμοποιεί, έ –κουμπώνομαι τώρα, με αυτά που ακούω. Προσπαθώ να αλλάξω θέμα συζήτησης.
- Ξέχασες επίσης –μιλά- πως δεν στα λέω όλα. Παντού υπάρχουν χαφιέδες. Πιόνια για διάφορους σκοπούς. Άτομα που χρηματίζονται να φέρονται ποικιλοτρόπως. Βγάλε συμπεράσματα.
- Ποιος σας είπε, ότι θέλω.
- Αισθάνεσαι ελεύθερος, blogger; Σίγουρα, όταν δεν γράφεις στο ίντερνετ.
- Και που ξέρω εγώ, πως δεν είσαι, εσύ, χαφιές του παρακράτους; Διαφορετικά, πως θα με έβρισκες;
- Με προσβάλλεις, blogger. Σκέψου, πριν μιλήσεις.
- Βαρέθηκα να σκέπτομαι. Δεν αλλάζει τίποτα, τελικά.
- Αυτό θα είναι το βάραθρο σου.
- Δεν ξέρω, ποιο θα είναι, των γνωστών αγνώστων.
- Κανένα! Είδες εσύ, να τους συλλαμβάνουν;
- Γιατί απευθύνεσαι σε τρίτο πρόσωπο;
- Για να μπερδέψω το χαφιέ –ψιθυρίζει.
- Ά, είναι κι αυτός. Σε διασκεδάζει να τα βάζεις μαζί τους, έ;
- Κάποτε θα το φάει το κεφάλι του, ο τεμπέλης.
- Τουλάχιστον αυτός πληρώνεται απ’ το Κράτος. Εσείς δεν ξέρω. Ή κάνετε ανταρτοπόλεμο, πόλης; Λένε, θα φτιάξουν ειδικό σώμα, στην ΕΛ.ΑΣ. για να σας αντιμετωπίσουν. Αλλά αφού κάνετε όλο αυτό το κακό, μες τη πόλη, δε θα μπορούσα ποτέ, να πειστώ, πως το κάνετε, επειδή αρκετοί νέοι και νέες, δε βρίσκουν, δουλειά. Δεν είδα να χτυπήσετε κανέναν εργοδότη.
- Δε θα γίνουμε τρομοκράτες.
- Συμφωνώ. Εκείνοι άνοιξαν πόλεμο, με την ΕΛ.ΑΣ. Φορές σκέπτομαι, μήπως οι αναρχικοί είναι οι σφαίρες των τρομοκρατών.
- Μόνο οι σφεντόνες, -χαμογελά.
- Σε εξιτάρει να γίνεις, τρομοκράτης; Ρωτώ.
- Δεν ξέρω ποιος τους χρηματοδοτεί. Εγώ θέλω την ελευθερία μου.
Οξύμωρο, σκέπτομαι.
- Θα πάει μακριά η βαλίτσα; Σηκώνομαι να φωνάξω τη σερβιτόρα, να πληρώσω.
- Κάθισε! Δεν είμαστε παιχνιδάκια να μας κάνουν ότι θέλουν.
- Καταρχήν, καλή τύχη, με το μονόδρομο που διαλέξατε, εύχομαι, που καταλήγει σε γκρεμό. Έτσι κι αλλιώς, είστε εκτός πραγματικότητας. Σας έφαγε το άγχος της παρακολούθησης, από χαφιέδες. Ξύπνα και μύρισε τη ζωή, μήπως ηρεμήσεις λίγο. Αν και μου φαίνεται πως για το σινάφι σας, είναι αργά.
- Εμείς δεν τα παρατάμε. Είδες; Δεν κέρασες; Έχεις και τρόπους, λες.
- Θα βαρεθείς, κάποτε. Πίστεψε με. Λοιπόν γειά σου και μη με ξαναενοχλήσεις. Εμένα η ψυχή μου είναι εύφορο δάσος, που κοιτά με αγάπη, τα πάντα.
Απομακρύνομαι.
Αφήνω πίσω μου ένα κεφάλαιο αντιπαράθεσης.
Ίσως φταίει το καλοκαίρι. Η πολύ ζέστη. Η ευχαρίστηση που αντλώ από άλλες ασχολίες, όπως το ποδήλατο. Ή να πιστεύω μετά από μέρες, που με εγκαταλείπει η έμπνευση, πως ποτέ δεν ασχολήθηκα με το γράψιμο. Δεν είχα ταλέντο. Διαφορετικά, αν υπήρξε ποτέ, τάλαντο απ’ τον Θεό, σ’ εμένα, κι αυτό είναι η αληθοφάνεια στην έκφραση, θα ‘πρεπε τόσα χρόνια, να ‘χε βρει το δρόμο του στα βιβλιοπωλεία –αφού οι Έλληνες μισούν τη τεχνολογία, ώστε να χρησιμοποιούν το ίντερνετ.
Θα μου πει, κάποιος, έπρεπε να το παλέψεις, να αποκτήσεις πείσμα στη ζωή, να γίνουν πραγματικότητα, τα κοινά με τους άλλους, τα προσωπικά. Διαφορετικά κάνεις το χατίρι εκείνων που ξεκίνησαν τον πόλεμο, μαζί σου, με τα υβριστικά στις εφημερίδες.
Τάλαντο τελικά, πιστεύω, αν το σώμα, είναι ναός του Θεού, να εννοήσεις κάποτε, πως μόνο η σωτηρία της ψυχής, αξίζει. Κατά τ’ άλλα, απλά δουλεύουμε, κοιμόμαστε, τρώμε, συνευρισκόμαστε. Κάπου τελικά, παρατάς τα παράπονα, σα να ξεχάστηκαν ήδη, τα παλιά. Όταν ο καιρός είναι ώριμος. Σα τα λουλούδια που μυρίζουν έντονα, συγκεκριμένη περίοδο. Έτσι απλά.
Αν άξιζε να μείνει κάτι από μας, τότε θα ‘πρεπε να ζούμε 200, 250, 300, χρόνια, κι όχι 80, 85 το πολύ, στην καλύτερη περίπτωση.
Εξάλλου ο άνθρωπος είναι ελεύθερος απ’ τον Θεό, να κάνει ότι θέλει. Ο Θεός βοηθά ή προστατεύει τον άνθρωπο, μόνο όταν κινδυνεύει.
Είναι πραγματικά ηλίθιο, κάποιος που δεν θέλει τον Θεό, να ζητάει να ευλογηθεί απ’ τον Θεό!
Ο δυνατός είναι πάντοτε ύπουλος, ξεπερνώντας φορές, τα εσκαμμένα, ανά περιπτώσεις, παίρνοντας πίσω όποια δικαιώματα δίνει.
Αυτός είναι ο νόμος του σύμπαντος.
Εγώ απλά ενεργοποιούμαι όταν το θέλω, όχι από ζήλια, με αντίδραση, επειδή βλέπω ζευγάρια στο δρόμο ή επειδή έχω άγχος που δεν έχω ολοκληρωμένη σχέση. Φυσικά…. Προτού επαληθευτούν κάποιοι μαλάκες, για το τέλος του κόσμου, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Που καγχάζουν πως αγαπούν τους ανθρώπους.
Γεράσιμος Μηνάς 2007
Εκεί που καθόμουν σ’ ένα café, σε μια πλατεία, δίπλα σε σταθμό του ηλεκτρικού, πολύ κοντά στο Μουσείο, αντιλήφτηκα μια παρουσία, να επιθυμεί να διακόψει τη συζήτηση που είχα με μια ξαδέλφη μου. Κυριακή ήτανε.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, ήταν ο αναρχικός, που μου είχε δώσει συνέντευξη, πριν μερικές εβδομάδες.
- Να ‘μαι κι εγώ, τον άκουσα να μιλά.
Έστρεψα προς τα πίσω, σαφώς και η εξαδέλφη μου, ξαφνιασμένη επίσης, μες τη τόση ζέστη, του πρωινού, επιτέλους καλοκαίρι.
- Να ‘μαι και πάλι, επανέλαβε, λιγότερο χαμογελαστός.
Κάθισε στο τραπεζάκι μας, ρωτώντας:
- Μπορώ;
(τώρα πούκατσες;)
- Μισό, μιλώ.
Σηκώνομαι. Παίρνω την ξαδέλφη μου, ελάχιστα μέτρα πιο μακριά, ενημερώνοντας τη, πως η στιγμή δεν είναι κατάλληλη πλέον, για περαιτέρω συζήτηση. Χωρίς να κοιτώ τον αναρχικό, προσθέτω: θα σου πω μια άλλη φορά. Ο τύπος, δεν ξέρω γιατί βρίσκεται εδώ. Μα δεν είναι άτομο για συναναστροφές. Θα σου εξηγήσω αργότερα, όσο γίνεται. αποχαιρετιζόμαστε. Επιστρέφω στη θέση μου. τι θέλει τώρα, αυτός ο –μπιπ- μαλάκας; Ρωτώ από μέσα μου (σαν τους άλλους μπιπ, στην τηλεόραση, που ηδονίζονται, που θα ‘ρθει, ΤΩΡΑ, το τέλος του κόσμου. Είχα ακούσει μια ανόητη που είχε τηλεφωνήσει σε τηλεοπτικό πλατό, αναφέροντας πως θεωρεί σωστό που δεν έφερε παιδιά, στον κόσμο. Αφού …ζούμε… τα σημεία των καιρών! ΑΝΤΕ κοπέλα μου, παραιτήσου λοιπόν, απ’ τη δουλειά σου. Γέμισε μια μικρή βαλίτσα, και πήγαινε να ζήσεις στο βουνό. Μόνη σου. Εσύ κι η τρέλα σου).
Κοιτώ γύρω. Δεν έχω όρεξη να συνομιλήσω με τον αναρχικό.
Τελειώνω το φραπέ μου.
- Θα κεράσεις; Αυθαδιάζει, χαμογελώντας.
- Έχεις χρήματα; Προσπαθώ να τον κάνω να φύγει.
- Αφού θα κεράσεις.
- Γιατί να κεράσω;
- Για τα νέα που θα μάθεις.
- Για ποιο λόγο;
- Ως Blogger, πρέπει να είσαι ενημερωμένος.
- Εγώ;
- Όσοι διαβάζουν το site σου.
- Και γιατί να θέλουν την άποψη ενός άνεργου αναρχικού;
Εκείνος καμία αντίδραση.
- Γιατί αν μπορούσες να συνεργαστείς, με συναδέλφους, σε μια επιχείρηση, θα συνεργαζόσουν και με την Κοινωνία, προσθέτω.
- Προσωποποιείς. Μας ακούνε.
- Ποιος;
- Εκείνος εκεί, στο αυτοκίνητο. Ο χαφιές που παρακολουθεί με το μηχάνημα, που ηχογραφεί.
- Παρεξηγείς εύκολα.
- Νομίζεις. Ζεις απλά, Blogger, στον κόσμο σου.
- Αφού δεν συνεργάζεσαι με την Κοινωνία.
- Με τους χαφιέδες;
- Εσείς καταστρέφετε. Σκάψατε τον λάκκο σας.
- Ενώ εσύ είσαι ο τέλειος, ειρωνεύεται. Που γράφεις για ατομικές βόμβες, στο Blog σου, και άλλες φαντασίες, δεν προκαλείς; Να δούμε πως θα αντιδρούσες, αν σου λέγανε, πως τοποθετήσανε κοριό στο αυτοκίνητο σου, επειδή γράφεις όσα γράφεις, όπως κάνουν σ’ εμάς, τους περισσότερους. Αλλά μη νοιάζεσαι, σιγά σιγά, θα έχουν την τύχη εκείνων στα πολιτικά αυτοκίνητα.
- Άμα λες, βαράω, ο άλλος δεν πρέπει να αμυνθεί.
- Ά ρε κακομοίρη, και sorry για το θάρρος. Που ζεις στην κοσμάρα σου, όπως οι περισσότεροι.
- Εγώ εκδηλώνω το θυμό μου, γράφοντας, απέναντι στην αδικία. Ενώ εσείς καταστρέφετε χωρίς λόγο. Μάλλον γιατί είστε άνεργοι. Αλλά γιατί να βρείτε δουλειά, αφού σας φταίνε όλα.
- Πολύ επιθετικός είσαι, σήμερα, μιλά σοβαρός. Εαυτούλης θα έλεγα. Καλοπερασάκιας. Αλήθεια, βλέπεις ειδήσεις; Ή πας κι εσύ στα μπουζούκια, έχοντας τα, όλα, γραμμένα.
- Φυσικά και βλέπω ειδήσεις.
- Τότε θα ‘πρεπε να μάθεις ορισμένα πράγματα.
- Γιατί είστε άνεργοι; Τι σας ωθεί να καταστρέφετε; Γιατί,
- Άμα βάζεις κοριό, για να εντοπίζεις τον άλλο, φτιάχνεις ως Κράτος, τους χαρακτήρες που δεν μπορούν να ελέγξουν τον άλλο, με διακόπτει. Έπειτα, γιατί απορούν, επειδή κάποιοι, κηρύσσουν τον πόλεμο, στους μπάτσους;
- Για τρομοκράτες, μιλάς;
- Ποιος μίλησε για τρομοκράτες.
- Επειδή, συγκεκριμένοι από αυτούς, το είπαν αυτό;
- Δημοκρατία έχουμε, χαμογελά. Και οι πολίτες ξέρουν να βαράνε.
- Είσαι σίγουρος που θέλεις να πεις, περισσότερα; Ακούει και ο χαφιές, απέναντι, που μου είπες.
- Αυτόν τον κάνουμε μαύρο, όποτε θέλουμε. Αυτόν ή….
- Νομίζεις ότι οι αστυνομικοί, σας φοβούνται; Για τόσο κορόιδα, τους έχετε;
- Τότε γιατί δεν μπαίνουν στα Εξάρχεια;
- Είσαι σίγουρος; Ρωτώ τώρα, εγώ. Υπάρχει και η παρακολούθηση από αέρος.
- Blogger, blogger, κάτι τέτοιο, δε δείχνει φόβο;
- Δεν ξέρω τι λες, ή λέτε, ή κάνετε, εσείς. Αλήθεια, τι λέτε για κείνο που σας αποκάλεσε, θρασύδειλους;
- Ο καθένας θα πάρει πίσω, τα λόγια του, με τον ανάλογο τρόπο. Εξάλλου, σου είχα πει, την προηγούμενη φορά, πως δεν τα ξέρεις όλα.
- Μήπως θα μου πεις, τελικά, πως σας χρηματοδοτεί καμιά ξένη δύναμη, για να τα σπάτε στην Αθήνα; Ή να καίτε τα δάση, που μου φαίνεται και πιο πιστευτό.
- Ήθελα να ‘ξερα, ποιοι διαδίδουν αυτές τις μαλακίες.
- Τότε πως καταφέρνετε να ζείτε;
- Εσύ, πως λες; Ο καθένας παίρνει σήμερα, αυτό που θέλει, με διάφορα μέσα. Ή εκβιάζοντας συναισθήματα. Εξάλλου υπάρχει τόσο χρήμα εκεί έξω. Έτσι διαφημίζουν. Τι περιμένουν; Πως δε θα πάμε να το πάρουμε; Μου φαίνεται τελικά, πως ζεις όντως, στη κοσμάρα σου. Όπως και οι υπόλοιποι blogger, που κυκλοφορείτε έξω, πιστεύοντας πως δεν παρακολουθείστε. Αλλά είπαμε, ο κάθε μπάτσος θα φάει της χρονιάς του. Κι ας λέει ο Πολύδωρας ότι θέλει. Σκατά ευνοούμενη Δημοκρατία!! Για τους λίγους. Παπαριές, υπουργού.
- Μου φαίνεται πως άκουσα, πως έγινε ζήτημα τιμής, να σας πιάσουν.
- Θα μας κλάσουν τα αρχίδια. Εμείς δικαιολογούμε το μισθό τους. Εξάλλου, οι περισσότεροι μπάτσοι, είναι μαλάκες. Θα είδες τα βίντεο, χαμογελά. Εμένα μου άρεσαν εκείνα με τις λεσβίες αστυνομικίνες, στο θάλαμο. Και το άλλο βίντεο game, είχε πλάκα, με το όπλο, που “σκοτώνοντας” μεταξύ τους. Ααααα –κάθεται πιο άνετα- δε θα ήταν ωραία, να είχε αληθινές σφαίρες, αυτό το όπλο. Το φαντάζεσαι;
- Όχι. Δεν είμαι τύπος που επιθυμώ να φαντάζομαι, τέτοια πράγματα. Εκτός κι αν εσείς δε ζείτε, σε κάποια γειτονιά. Ή σας αρέσει να καταστρέφετε τη γειτονιά, των Εξαρχείων, όπου χτυπάνε ενέσεις στα γεννητικά τους όργανα.
- Δεν είναι γκέτο. Ιδέα τους είναι, ειρωνεύεται. Γιατί, μας κατηγορούν, ότι δεν αφήνουμε τους μπάτσους, να μπουν; Αυτοί δεν έρχονται; Φοβούνται τα αντίποινα. Αλλά δικτατορία έχουμε, εκτός κι αν δεν το ξέρεις κι αυτό. Είδες που χτυπήσανε εκείνον, τον πολίτη, που σε μια διαδήλωση, βιντεοσκοπούσε, πρόσωπα αστυνομικών.
- Από πότε σε ενδιαφέρει για τους πολίτες; Τα νεύρα τους, σπάτε. Περιουσίες. Κατά τ’ άλλα, υπάρχει ελευθερία στα Εξάρχεια, ε; Σας είναι εύκολο να χαλάτε ότι βρίσκετε. Για ποιο λόγο;
- Για να μην έχουν πολλά χρήματα, ορισμένοι.
- Δηλαδή άμα κάψεις εσύ, την χ ψ τράπεζα, θα φτάσει η φλόγα ως το θησαυροφυλάκιο; Σοβαρολογείς; Χαμένη ενέργεια καταναλώνετε. Πρόσεχε, μας ακούνε, του κάνω.
- Ψυχολόγοι υπάρχουν παντού. Αυτιά που ακούνε.
- Εγώ τώρα, γιατί πιστεύω, ότι χάνω το χρόνο μου;
- Τι στον κόρακα ειδήσεις βλέπεις, ήθελα να ‘ξερα.
- Τόση ώρα προσπαθώ να καταλάβω τι θέλεις εδώ. Χάλασες το κέφι, με την ξαδέλφη μου, κυριακή πρωί.
- Ήρθα, αν θες να ξέρεις! –σα να θυμώνει- για να κάνεις ένα σχόλιο στο Blog σου, για τη βία της αστυνομίας, στα τμήματα.
- Τη δικιά σας βία, την ξεχνάτε. Αλλά τι λέω τώρα. Είστε και ποτέ, ήρεμοι; Μάλλον μόνο όταν φεύγετε για διακοπές. Αλλά διακοπές, κάνετε, συνέχεια, χαμογελώ. Δεν ξέρω ποιος σου είπε ότι με ενδιαφέρει η άποψη σου.
- Ηρέμησες τώρα; ξεσπάθωσες; Δε τα βάζεις εσύ, με την Κυβέρνηση; Όλα όσα γράφεις. Ή σε φόβισαν κι εσένα, οι χαφιέδες;
- Εγώ τουλάχιστον ψάχνω για δουλειά. Απλά είπα να προσγειωθώ.
- Blogger, αφήνεις τα πιστεύω σου, πολύ εύκολα.
- Απλά θεωρώ άχρηστο να μιλάω σε τοίχο. Κανείς δεν ακούει, κανείς δεν συνομιλεί.
- Η αλήθεια είναι πάντοτε, δύσκολη.
- Όπως των αναρχικών; Υπάρχει τέτοιο πράγμα; Δεν βαρεθήκατε ακόμη;
- Το θάρρος των μπάτσων; Να χτυπάνε.
- Ποιους, τους λέει, να χτυπάνε;
- Οι πλούσιοι. Οι πολιτικοί.
- Για ποιο λόγο;
- Για ποιο λόγο –χασκογελάει. Αδαής είσαι. Χτυπάνε για να φοβάται ο λαός.
- Που προστατεύουν.
- Κατά το κατάλαβες, Blogger.
- Τη βία, ποιος τη προκαλεί; Εμένα μου φαίνεται, όλα είναι αντίδραση.
- Δηλαδή άμα δε καίμε, θα ηρεμήσουν οι μπάτσοι.
- Ο χαφιές στο αυτοκίνητο, που ακούει.
- Βέβαια! Πως θα βρει, αυτός, δουλειά; τεμπελομισθό; Γέμισε άχρηστους η Γ.Α.Δ.Α.
- Εμφύλιος λοιπόν, μιλώ. Ενδοοικογενειακός.
- Παρέδωσες τα όπλα, Blogger.
- Εμένα το “όπλο” μου, είναι τα λόγια μου. Αυτή είναι η χαρά της δημοκρατίας.
- Εμένα, μου φαίνεσαι, στερημένος ιδεαλιστής.
- Από τι;
- Από τρόπο πίεσης ν’ αλλάξουν, πράγματα.
- Προς το χειρότερο; Με τη δική σας βία;
- Η βία γεννάει βία.
- Ωμά λοιπόν, πως μόνος ένας φταίει.
- Η πλουτοκρατία φταίει, που βάζουν τους μπάτσους να φοβίζουν τους πολίτες. Όσοι δεν αρέσουν στο Κράτος, τοποθετούν κοριό στο όχημα του πολίτη, για να τον εντοπίζουν. Κάτι υπηρεσιακά, πολιτικά, αυτοκίνητα. Λευκά βαν, με τον απαραίτητο εξοπλισμό, μέσα. Τζιπ ιδίως, και άλλα αμάξια, με φιμέ τζάμια. Η περίφημη ηθική και πολιτική, απομόνωση, του Πολύδωρα. Κάποιος της παρέας μου, θέλησε να πιάσει δουλειά, και έμαθε, από γνωστό του, συγγενή, στην εταιρεία, πως κάποιος πήρε τηλέφωνο και απείλησε τον προσωπάρχη, να μην τον προσλάβει. Αυτό εννοεί ο Πολύδωρας: ολοκληρωτική εξόντωση, του πολίτη.
- Με κουράζεις, το ξέρεις; Άκου κει, πράγματα!! Εμείς οι πολίτες είμαστε, που φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε στα Εξάρχεια. Μη μας δείρετε, ληστέψετε. Αλήθεια, δεν ξέρω ποιανού τα συμφέροντα προστατεύετε, οι αναρχικοί. Τα δικά σας, μου φαίνεται. Ξάπλα, τσάμπα ζωή, κάτι να περνάει η ώρα. Αλήθεια δεν ξέρω, τι μυαλό κουβαλάτε, με το να πιστεύετε πως στη ζωή όλα γίνονται χωρίς κόπο. Αλλά από εσάς δεν περιμένω σεβασμό. Άρα γιατί εγώ να βγάλω τις αρρωστημένες σας, απόψεις; Άκου κει, θα φοβηθεί η αστυνομία, από εσάς –χασκογελάω. Ρε πάτε, καλά;! Που κάνετε πόλεμο με τα θηρία –γελώ.
- Ακόμη και τα θηρία, έχουν την αχίλλειο πτέρνα τους.
- Με κουράζεις. Πήγαινε καλύτερα –τον προτρέπω.
- Φοβάσαι, μου φαίνεται. Δε μιλάς ανοιχτά. Επειδή ηχογραφεί ο χαφιές.
- Κι εμένα τι μ’ ενδιαφέρει; Εγώ είμαι εντάξει.
- Φοβισμένο ανθρωπάκι, πρόσεχε.
- Τι πράγμα; Πήγαινες, νομίζω.
- Τους ύπουλους χαφιέδες. Συνήθως μπάτσους ταξιτζήδες. Δεν εγκαταλείπουν εύκολα. Παρομοίως η βία ορισμένων.
- Μου φαίνεται τελικά, πως οι κακοί αστυνομικοί και οι αναρχικοί, είστε το ίδιο πράγμα. Αλήθεια, ποιοι είστε εσείς, οι γνωστοί άγνωστοι; Που με τις πράξεις βίας, δηλώνετε εχθροί του Πολιτισμού της Ελλάδας.
- Εχθροί μας είναι.
- Όποιοι πάνε κόντρα στην παράνομη δράση σας, τον διακόπτω. Ή είστε τα καλά παιδιά, που κανείς δε σας φρόντισε.
- Πρόσεχε μη γίνεις εσύ, εχθρός μας.
- Εμένα βαλθήκαν να με φάνε, όταν άρχισαν να βγαίνουν τα πρώτα άρθρα μου, στον τύπο. Προτού σοβαρέψει η κρίση και ο λόγος μου. Απλά μου δημιουργούσαν προβλήματα, κάτι μαλάκες από την Κρήτη. Έχει πήξει η Ελλάδα από παρόμοιους μαλάκες.
- Έτσι μπράβο! Θύμωσε λίγο. Μόνο έτσι θα καταλάβεις πως είναι να ‘σαι ζωντανός. Ελεύθερος άνθρωπος!
- Μέχρι να σας κλείσουν σε κάποιο κελί, αφότου σας ξυλοφορτώσουν.
- Μπα. Μας χρειάζονται. Θυμάσαι που σου ‘χα πει, πως αποτελούμε πολιτικό μέσο, ας πούμε, για να βάζουν κάμερες στα κτίρια, ώστε να παρακολουθούν ανυποψίαστους πολίτες.
- Τι θα ‘λεγες για τους ειδικούς, που λύνουν προβλήματα;
- Οι ψυχολόγοι της Γ.Α.Δ.Α. που δίνουν οδηγίες στους μπάτσους, πώς να φερθούν σε συγκεκριμένους πολίτες;
- Όπως θες πέστο.
- Λοιπόν –παίρνει ύφος. Είτε θα πηδήξουμε την ίδια τη ψυχολόγο, να πει τον Ανέστη, Παναγιώτη. Είτε τη γυναίκα του ψυχολόγου, στον κατάλληλο χρόνο και τόπο. Δε θα πάνε διακοπές; Θα τους την έχουμε στημένη. Υπάρχει και δικαιοσύνη.
- Ώστε κάποιος σας χρησιμοποιεί, έ –κουμπώνομαι τώρα, με αυτά που ακούω. Προσπαθώ να αλλάξω θέμα συζήτησης.
- Ξέχασες επίσης –μιλά- πως δεν στα λέω όλα. Παντού υπάρχουν χαφιέδες. Πιόνια για διάφορους σκοπούς. Άτομα που χρηματίζονται να φέρονται ποικιλοτρόπως. Βγάλε συμπεράσματα.
- Ποιος σας είπε, ότι θέλω.
- Αισθάνεσαι ελεύθερος, blogger; Σίγουρα, όταν δεν γράφεις στο ίντερνετ.
- Και που ξέρω εγώ, πως δεν είσαι, εσύ, χαφιές του παρακράτους; Διαφορετικά, πως θα με έβρισκες;
- Με προσβάλλεις, blogger. Σκέψου, πριν μιλήσεις.
- Βαρέθηκα να σκέπτομαι. Δεν αλλάζει τίποτα, τελικά.
- Αυτό θα είναι το βάραθρο σου.
- Δεν ξέρω, ποιο θα είναι, των γνωστών αγνώστων.
- Κανένα! Είδες εσύ, να τους συλλαμβάνουν;
- Γιατί απευθύνεσαι σε τρίτο πρόσωπο;
- Για να μπερδέψω το χαφιέ –ψιθυρίζει.
- Ά, είναι κι αυτός. Σε διασκεδάζει να τα βάζεις μαζί τους, έ;
- Κάποτε θα το φάει το κεφάλι του, ο τεμπέλης.
- Τουλάχιστον αυτός πληρώνεται απ’ το Κράτος. Εσείς δεν ξέρω. Ή κάνετε ανταρτοπόλεμο, πόλης; Λένε, θα φτιάξουν ειδικό σώμα, στην ΕΛ.ΑΣ. για να σας αντιμετωπίσουν. Αλλά αφού κάνετε όλο αυτό το κακό, μες τη πόλη, δε θα μπορούσα ποτέ, να πειστώ, πως το κάνετε, επειδή αρκετοί νέοι και νέες, δε βρίσκουν, δουλειά. Δεν είδα να χτυπήσετε κανέναν εργοδότη.
- Δε θα γίνουμε τρομοκράτες.
- Συμφωνώ. Εκείνοι άνοιξαν πόλεμο, με την ΕΛ.ΑΣ. Φορές σκέπτομαι, μήπως οι αναρχικοί είναι οι σφαίρες των τρομοκρατών.
- Μόνο οι σφεντόνες, -χαμογελά.
- Σε εξιτάρει να γίνεις, τρομοκράτης; Ρωτώ.
- Δεν ξέρω ποιος τους χρηματοδοτεί. Εγώ θέλω την ελευθερία μου.
Οξύμωρο, σκέπτομαι.
- Θα πάει μακριά η βαλίτσα; Σηκώνομαι να φωνάξω τη σερβιτόρα, να πληρώσω.
- Κάθισε! Δεν είμαστε παιχνιδάκια να μας κάνουν ότι θέλουν.
- Καταρχήν, καλή τύχη, με το μονόδρομο που διαλέξατε, εύχομαι, που καταλήγει σε γκρεμό. Έτσι κι αλλιώς, είστε εκτός πραγματικότητας. Σας έφαγε το άγχος της παρακολούθησης, από χαφιέδες. Ξύπνα και μύρισε τη ζωή, μήπως ηρεμήσεις λίγο. Αν και μου φαίνεται πως για το σινάφι σας, είναι αργά.
- Εμείς δεν τα παρατάμε. Είδες; Δεν κέρασες; Έχεις και τρόπους, λες.
- Θα βαρεθείς, κάποτε. Πίστεψε με. Λοιπόν γειά σου και μη με ξαναενοχλήσεις. Εμένα η ψυχή μου είναι εύφορο δάσος, που κοιτά με αγάπη, τα πάντα.
Απομακρύνομαι.
Αφήνω πίσω μου ένα κεφάλαιο αντιπαράθεσης.
Ίσως φταίει το καλοκαίρι. Η πολύ ζέστη. Η ευχαρίστηση που αντλώ από άλλες ασχολίες, όπως το ποδήλατο. Ή να πιστεύω μετά από μέρες, που με εγκαταλείπει η έμπνευση, πως ποτέ δεν ασχολήθηκα με το γράψιμο. Δεν είχα ταλέντο. Διαφορετικά, αν υπήρξε ποτέ, τάλαντο απ’ τον Θεό, σ’ εμένα, κι αυτό είναι η αληθοφάνεια στην έκφραση, θα ‘πρεπε τόσα χρόνια, να ‘χε βρει το δρόμο του στα βιβλιοπωλεία –αφού οι Έλληνες μισούν τη τεχνολογία, ώστε να χρησιμοποιούν το ίντερνετ.
Θα μου πει, κάποιος, έπρεπε να το παλέψεις, να αποκτήσεις πείσμα στη ζωή, να γίνουν πραγματικότητα, τα κοινά με τους άλλους, τα προσωπικά. Διαφορετικά κάνεις το χατίρι εκείνων που ξεκίνησαν τον πόλεμο, μαζί σου, με τα υβριστικά στις εφημερίδες.
Τάλαντο τελικά, πιστεύω, αν το σώμα, είναι ναός του Θεού, να εννοήσεις κάποτε, πως μόνο η σωτηρία της ψυχής, αξίζει. Κατά τ’ άλλα, απλά δουλεύουμε, κοιμόμαστε, τρώμε, συνευρισκόμαστε. Κάπου τελικά, παρατάς τα παράπονα, σα να ξεχάστηκαν ήδη, τα παλιά. Όταν ο καιρός είναι ώριμος. Σα τα λουλούδια που μυρίζουν έντονα, συγκεκριμένη περίοδο. Έτσι απλά.
Αν άξιζε να μείνει κάτι από μας, τότε θα ‘πρεπε να ζούμε 200, 250, 300, χρόνια, κι όχι 80, 85 το πολύ, στην καλύτερη περίπτωση.
Εξάλλου ο άνθρωπος είναι ελεύθερος απ’ τον Θεό, να κάνει ότι θέλει. Ο Θεός βοηθά ή προστατεύει τον άνθρωπο, μόνο όταν κινδυνεύει.
Είναι πραγματικά ηλίθιο, κάποιος που δεν θέλει τον Θεό, να ζητάει να ευλογηθεί απ’ τον Θεό!
Ο δυνατός είναι πάντοτε ύπουλος, ξεπερνώντας φορές, τα εσκαμμένα, ανά περιπτώσεις, παίρνοντας πίσω όποια δικαιώματα δίνει.
Αυτός είναι ο νόμος του σύμπαντος.
Εγώ απλά ενεργοποιούμαι όταν το θέλω, όχι από ζήλια, με αντίδραση, επειδή βλέπω ζευγάρια στο δρόμο ή επειδή έχω άγχος που δεν έχω ολοκληρωμένη σχέση. Φυσικά…. Προτού επαληθευτούν κάποιοι μαλάκες, για το τέλος του κόσμου, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Που καγχάζουν πως αγαπούν τους ανθρώπους.
Γεράσιμος Μηνάς 2007
posted by GerasimosGR @ 1:22 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home