Τι ταίρι, θες,
να σε πλησιάσει;

Σκέψη μου που δεν συμβιβάζεται: είναι δυνατόν, να κάνω σχέση με κάποια, με σκοπό το γάμο, εννοείται, που της αρέσει να γυμνώνει σημεία του σώματος της; Προκαλώντας το ..θαυμασμό.. άλλων αντρών. Κάπως έτσι ξεκινάει μια απιστία. Παράλληλα με ένα τσακωμό, λόγω πιθανών οικονομικών προβλημάτων.
Αυτό που απασχολεί εμένα, που με στενοχωρεί πάνω απ’ όλα στη ζωή μου, είναι να βλέπω στενοχωρημένη, έστω για λίγο, μια γυναίκα. Πάει στη δουλειά, επιστρέφει από αυτή, μουτρωμένη –έχω δει, γι’ αυτό το αναφέρω. Εμένα με ενδιαφέρει να μιλώ για αισθήματα. Τρυφερά. Για τη ζωή. ειλικρινά, δίχως πολύ σκέψη.
Τη γυναίκα τη βλέπω, με τη παρόμοια αίσθηση, να χασμουριέσαι επειδή κάποιος άλλος χασμουριέται. Ως άνθρωπο, δηλαδή. Μες τον πίνακα της ζωής, στο ίσο δικαίωμα του καθενός, εκεί έξω, να περπατά, να μιλά, να γνωρίζει πως η ζωή κατοικείται κι από άλλους –κάπως έτσι ηρεμείς, π.χ. ως γείτονας. Αναρωτιέμαι, αν εκπρόσωπος αντίθετου σου φύλου, με χ ψ θάρρος, προσέγγισης σου, αν διακρίνεις με τι πνεύμα, συμβαίνει κάθε φορά. Αν είναι ικανό ένα πρόσωπο, να δείξει έλεος στο πρόσωπο που επιθυμεί να πάρει την μορφή, κείνης της αύρας που ορίζει ένα άτομο, ως ταίρι. Δείχνεις λοιπόν, έλεος. Σκέφτεσαι: δεν μου αρέσει κάτι, μα ας δώσω μια ευκαιρία. Διακρίνω στοιχεία ευγένειας. Ίσως φταίει η ζέστη, ή που είσαι ζωντανός/ή, το στοιχείο που ανεβάζει τον σωματικό πυρετό. Ή μήπως η απλή, πιθανότερο, ανάγκη, εκείνης της έκφανσης της χαράς της ζωής, να πλησιαστούν δύο ήρεμοι άνθρωποι, αντίθετου φύλου, ως ψυχές. Ως άνθρωποι. Μες την ομορφιά της ανθρώπινης εικόνας. Της εσωτερικής εικόνας που ελάχιστοι δείχνουν σημάδια, τούτης της αναζήτησης, ή απλά περιμένουν, το κατάλληλο άτομο, να επιχειρήσει την προσέγγιση. Αλήθεια, πόσοι έχουν την απαραίτητη υπομονή; Πόσοι μπορούν να είναι μόνοι. Το τέλειο δεν βρίσκεται πουθενά. Ούτε είναι δυνατό, συνεχώς να εξωτερικεύουμε καλή διάθεση. Τούτο σημαίνει ψυχρότητα. Εγώ έτσι το βλέπω.
Πως μπορεί να ζει κανείς, χωρίς την ανάγκη να φροντίζει τρυφερά, εκπρόσωπο αντίθετου του, φύλου. Λαβαίνοντας φυσικά, κι εσύ. Ως μνεία στην αγάπη. Τούτο σημαίνει τελειότητα.
Αν επιβιώνει μια σχέση με εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες. Δε μου φαίνεται πως είναι δυνατό. Που τα βρίσκουν; Στο κρεβάτι; Ξεγελάνε τον εαυτό τους. Δήθεν είναι φίλοι. Επικοινωνούν. Που πήγε εκείνη η ιδέα να μην θέλεις να εντυπωσιάζεις με περίτεχνα λόγια, το υποψήφιο άτομο, που θέλεις να γίνει ταίρι σου. Σε μια πόλη, όπου οι άνθρωποι, σπαράζουν μέσα τους γι’ αγάπη, ειρήνη με τους γύρω. Ανάγκη για ευγένεια. Χαμόγελο.
Αυτό που αγαπάς, να είναι η κάθε μέρα που ξημερώνει, συνοδευμένη με την ανάγκη να ερωτευτείς κείνο το πρόσωπο, με την ίδια ένταση. Στέλνω τη γνώμη μου σε άτομα που το αντιλαμβάνονται. Αποτελεί πεποίθηση τους. Το περιμένεις. Χαίρεσαι τη ζωή, με τούτη την ολοκλήρωση. Αγαπάς την παρουσία όλων των ηλικιών. Μια εσωτερική πλήρωση, της έννοιας ζωή, που δυνατά αισθάνεσαι να σε αποδέχεται.
Άλλες φορές, διαλέγουμε ταίρι, με χαμηλότερο μορφωτικό δείκτη, επειδή πιστεύουμε πως θα καταφέρουμε να ελέγξουμε αυτό το άτομο. Έτσι, για να αισθανόμαστε δυνατοί, κι εμείς. Το πιο τραγικό είναι να αποδέχεσαι σε μια σχέση, να σου φέρεται άσχημα, το ..ταίρι σου.
Δεν ξέρω. Ίσως να φταίει ακόμη και η διατροφή μας. Στο πως φερόμαστε.
Υποτιμητικά ως επί τω πλείστον, για άλλο άτομο. Τι σχέση είναι αυτή αν δεν ξεκινάει με ειλικρίνεια στα μάτια του άλλου ατόμου. Έλεος. Ο καθένας έχει ζήσει τα δράματα του. Τότε γιατί, τα ψέματα; Αν δείξω έλεος, κάπου μπορεί να το δω, να επιστρέφει σ’ εμένα. Πάλι επανέρχεται εκείνη η στάση ζωής μου: να μη θέλω να τα φτιάξω με κοκέτα, που γυμνώνει σημεία του σώματος της. Εμένα με ενδιαφέρει το ισχυρό, συναισθηματικό, δέσιμο. Η χαρά της ζωής. Στα μικρά πράγματα. Ας μη χοντραίνουμε, είτε τα ελαττώματα μας, ή τα παράπονα.
Αγαπώ πολύ. Λατρεύω, δεν αγαπώ απλά. Εκείνη τη μία. Έτσι λειτουργώ. Θέλει και λίγη θλίψη, για να μπορείς να αγαπάς. Χαμηλούς τόνους. Ανάγκη να λες: ας έρθουν οι καταστάσεις, βλέπουμε τότε. Όλοι κάνουμε λάθη. Δίχως ανάγκη για ψυχανάλυση.
Ας μη τα ψιλολογούμε, απέναντι στο πρόσωπο που μας προσεγγίζει. Ας μη το μελετούμε. Κρίνοντας το. Περισσότερο απ’ όσο δε θα μας άρεσε, να συμβεί σ’ εμάς. Το πιθανότερο να επιστρέψει μπούμερανγκ.
Είναι εκείνες οι ώρες της μοναξιάς που περνάνε βασανιστικά, δίχως αγκαλιά που θέλεις να δώσεις. Ορισμένοι σκεπτόμαστε έτσι. Πως, βέβαια, σε μια Κοινωνία, θα το ξαναπώ, μαθημένη μόνο να παίρνει.
Η ζωή φτιάχτηκε για δύο. Όλοι έτσι φτιάχτηκαν. Αυτή είναι η χαρά, θα πω, του Ελληνικού γονιδίου.

Γεράσιμος Μηνάς 2007