Η κοπέλα στο τρόλεϊ

Αμέσως ξεχώρισε.
Πως μπήκε.
Πως σχεδόν κούρνιασε όρθια, στο διάδρομο, ανάμεσα στις σειρές με τα καθίσματα. Όχι, δεν συνωστίζονταν κόσμος, στο διάδρομο. Δυο τρία, άτομα, με την ίδια. Σκουρόχρωμη η περιβολή της. Περιποιημένη, μ’ έναν πανέμορφο μαύρο κότσο, τα μαλλιά της, καταλήγοντας σε μια περίτεχνη ουρά.
Μόνο εγώ την διέκρινα. Τη συστολή του σώματος της, την απέραντη γλυκύτητα της έκφρασης της, έστω και από πλάγια, στο πρόσωπο. Ανάδυε αξία. Αμέσως σκέφτηκα: τούτη είναι ποιήτρια. Ζωγράφος; Θα ‘τανε κάτι παραπάνω από 1.70 στο ύψος. Σα να φώτισε κάτι δυνατά, στη θέα των ματιών μου. Κοίτα να δεις που την πάτησα ξανά. Στην επόμενη στάση, κατέβαινα. Κοίτα να δεις που δεν είχα κάποιο βιβλίο μου, πάνω μου, να της το χαρίσω με το πιο απλό βλέμμα μου, λέγοντας της: το αξίζεις. Κι ύστερα να φύγω, να χαθώ. Χάρη στην τόση ευγένεια της, που μόνο σεβασμό, επιδεχόταν.
Γιατί ‘ναι, ναι, σπάνιες εκείνες οι ενήλικες, νέες κοπέλες, που αναδύουν, αξία. Μια αύρα, σα άρωμα λουλουδιού, τις καλύπτει. Προχτέ, τα μάτια μου συνάντησαν, ανάλογης περίπου, απλότητας, μάτια, μιας οδηγού που περίμενε στο φανάρι, προκειμένου να στρίψει σε μια διασταύρωση. Ήταν μια συνάντηση, στιγμιαία, ψυχών. Κείνη στο τιμόνι, με κοίταξε απλά και όμορφα, με σεβασμό –μου άρεσε- ενόσω ο ίδιος θα διέσχιζα την διάβαση των πεζών. Στιγμιαία επικοινωνία. Επαφή. Μια στιγμή στην αιωνιότητα. Ενόσω δεν τυχαίνουν οι συγκυρίες για περαιτέρω ανάπτυξη, μιας τόσο πολύτιμης απλότητας.
Έλα μου όμως, που εκείνη η κοπέλα στο τρόλεϊ ήταν ακόμα πιο ιδιαίτερη.
Τόση ευαισθησία. Όλη, μια ευαισθησία.
Ύστερα σκέπτομαι, κάθε κλικ, κοιτώντας κάποια, που είτε η ψυχή της ήταν ο πιο ισχυρός μαγνήτης, μια αύρα κοινής έλξης, η ενημέρωση ότι υπάρχουμε στη γη, έστω και ανώνυμοι. Η αίσθηση πως δεν συναντάς το άξιο, ψάχνοντας το, ή ότι δεν θα παντρευτείς ανάλογα πρότυπα ευαισθησίας.
Όχι, δεν έδειχνε ερωτευμένη.
Ευτυχισμένη πιότερο, επειδή ανάδυε αγάπη και τρυφερότητα. Ολόκληρη. Εκεί, σχεδόν κολλημένη με το εμπρός μέρος του σώματος της, στον λεπτό κορμό ενός καθίσματος. Ελάχιστα ελαφρά, χαμηλωμένο το κεφάλι. Κοίτα να δεις, που μου έφυγες. Για τέτοιες στιγμές, αξίζει η ζωή (το θέμα είναι να έχεις κάτι τέτοιο, στα του βίου σου). Πολύτιμη, μου φάνηκε. Έπρεπε να μιλήσω για τα χρώματα της που εισέβαλαν στον καμβά μιας καθημερινότητας, με ανυποχώρητες στάσεις ζωής, που μας δηλητηριάζουν, σκεπτόμενοι: πως επειδή δεν έχουμε κάτι, και μας λείπει, ως συντροφιά, ..καταλήγουμε να το μισούμε στους άλλους, που το ‘χουν.
Πόσο χρονώ ήτανε;
Έ, μάλλον, 23, 21, 24. Συνήθως δεν συμβαδίζει η όψη με την ηλικία.
Έπρεπε να την τιμήσω με ένα άρθρο. Γιατί ‘μαι ρομαντικός, και πιστεύω πως θα βρει τρόπο η αγάπη, να ‘ρθει σ’ εμένα. Γιατί έχει αποθηκευτεί, πολύ φροντίδα, στοργή, προστασία, για κείνη τη μία. Αν υποχωρήσουν λίγο οι συμπτώσεις, να συναντώ κάποια, ενόσω οι δρόμοι μας, αναγκαστικά, στην πόλη, χωρίζουν.
Δεν ξέρω τι κάνουν οι γυναίκες, ενόσω διασταυρώνονται με κάποιον, που τους αρέσει. Κι είναι εκείνα τα 2, τα πιο κρίσιμα δευτερόλεπτα, που είτε πρέπει να σκαρφιστείς κάτι, να γνωριστείτε, είτε απλά να κρατήσεις την ανάμνηση, γλυκά, μες την καρδιά, σα φωτοστέφανο που φυλάσσεις από γουρούνια.
Αν αντέχεις άλλο ένα προσπέρασμα.
(Γλυκά κρατώ στη θύμηση μου, κι εκείνες που με πλήγωσαν ή δεν με συγχώρεσαν. Ορισμένες ελάχιστες, στην προηγούμενη δουλειά, που δεν συντονίστηκα με την αμοιβαία συμπάθεια ή οικειότητα, επειδή δεν ήξερα πως δημιουργείς, σχέση. Συγχωρέστε με, αλλά τέτοια ήταν η διαπαιδαγώγηση μου).
Γλυκά σκέπτομαι κάθε μια που αξίζει λεπτούς τρόπους. Κάπου εκεί έξω πάντα. Είναι κι αυτό μια ευλογία να συναντάς ανάλογες φιγούρες, γυναικών.
Αν αποφασίσουμε να είμαστε ο εαυτός μας.

Γεράσιμος Μηνάς 2007