Ο κατ’ αρετήν, πολίτης

Διαβάζω> Ηθική: επιστήμη που διαμορφώνει κανόνες ζωής, σύμφωνα με τους οποίους τα μέλη της κοινωνίας οφείλουν να ενεργούν.
Το θέμα είναι, να σε αφήνουν να λες την άποψη σου: αν ίσχυε τούτη η θεμελιώδης άποψη, οι εκδότες θα εκπλήρωναν το ρόλο τους σε αυτό που ονομάζουμε: εξέλιξη της ανθρώπινης ενεργητικότητας, πιότερο νοητικά, όχι αποκλειστικά να αναφέρεις τι ωραία που περνάς σε μια εποχή, τεχνολογικής επανάστασης.
Παρακάτω διαβάζοντας, συμπεραίνω πως οι κανόνες είναι ευπροσάρμοστοι, εννοείται σε σύγχρονη εκδοχή, ως προς τι είναι πλέον, δίκαιο. Όπου θεωρείται κοινωνική συνοχή, να αποδέχεσαι να ξεχνιούνται τα Κρατικά σκάνδαλα, περαιτέρω ως απαξίωση, της παρουσίας μαζικών, λαϊκών, κινημάτων, περί της πραγματικής ιδέας: να συμπεριφέρονται όλοι, ως άνθρωποι. Ειρηνικοί.
Γι’ αυτό το λόγο δεν δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση; Ώστε να μην προκύψουν νέοι πόλεμοι, σ’ ετούτη την ήπειρο.
Άλλο βέβαια, αν η Ε.Ε. επικροτεί κρούσματα ανεξαρτησίας, επαρχιών, Κρατών. Προς εύκολη… εκδημοκράτηση τους. Αν ως πολίτης της ένωσης, προσαρμόζεις με ένα τέτοιο σύστημα, λαούς και φυλές, σε μεταξύ τους ισορροπία.
Άραγε, συλλογίζομαι, αν το αποκαλούμενο D.N.A. συμπεριφοράς κάθε λαού, ξεχωριστά, είναι απλά μύθος ή πάτημα, για να υποτιμούνται οι υπόλοιποι. Όχι φυσικά, πως οι ήδη, τωρινοί άνθρωποι, του δυτικού πολιτισμού, με τα κτίσματα και τη σύγχρονη οργάνωση, ήταν δυνατόν να μην πιστεύουν πως δεν υπερέχουν: λαών που ζούνε σε σπίτια πρόχειρα, συνήθως από φυσικά υλικά. Ή ως κάτοικοι, άγονων περιοχών, που όμως καταφέρνουν να επιβιώνουν. Έστω και σε απομονωμένα χωριά, ψηλά σε βουνά. Τους υποτιμούν γιατί πιθανόν κοπιάζουν να φέρουν πόσιμο νερό, ή επειδή αυτοί ότι τρώνε, το παράγουν μόνοι.
Εδώ τίθεται το θέμα, αν οι γύρω από την Ε.Ε. θεωρούμενοι υπανάπτυκτοι λαοί, υφίστανται μόνο για να τους θαυμάζουμε ως φωτογραφικό άλμπουμ –οπότε μην περιμένουν βοήθεια. Μειώνοντας την πνευματική τους διαύγεια –συλλογιζόμαστε- γιατί δεν είναι ικανοί ν’ ακολουθήσουν τους φρενήρεις ρυθμούς της ανάπτυξης…
Όπως λέμε: μπορώ να σε παρατηρώ, αλλά ως εκεί: κάπως έτσι φτιάχνονται οι ρατσιστές. Ιδίως οι Έλληνες ρατσιστές, –σημερινή γενιά των 30 και κάτι- που χλευάζουν εκτός από τη σωστή διαπαιδαγώγηση των γονιών τους, επεκτείνουν την ειρωνεία ως ότι επέζησε διαχρονικά, προερχόμενο από τους αρχαίους μας δασκάλους. Ιδιαίτερα όσων βρίσκονταν υπό την επιρροή των απόψεων του Αριστοτέλη. Γιατί ο σημερινός άνθρωπος έχει ήδη αρκετά προβλήματα ώστε να ζαλίζει έναν εαυτό, στο τι σημαίνει τελικά, ισορροπημένος: άλλο το καθήκον, πρακτικά, προς την Κοινωνία, και άλλο προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Μα αν ήμασταν ένα, κατ’ αρετήν, πλάσμα, θα μας δείχνανε ως συντηρητικούς, γραφικούς, ή μη ελεύθερους ως προς την ιδιότητα μας, ως όντα, ικανά εξίσου, προς αναπαραγωγή.
Το καθήκον μας προς τον όρο: Κοινωνία, είναι να αντιδράσουμε στην ακρίβεια, μποϋκοτάροντας την αγορά προϊόντων, εγχώριων και μη. Μα για κάτι τέτοιο, απαιτείται λυτή ήδη, διαβίωση. Που μόνο μία πτυχή της ηθικής, η εγκράτεια, βοηθά να διδαχτούμε τι σημαίνει, επιβιώνω. Ώστε να σταματήσουμε να χρεωνόμαστε.
Καθήκον τώρα, των πόρων που παρήχθησαν, μέσω της οργάνωσης της πολιτείας, με νόμους, είναι να προάγει ισότιμους όρους, αναμεταξύ των πολιτών, ώστε όλοι να απολαμβάνουν τον κόπο των προηγούμενων, που συμφώνησαν για ειρήνη. Αρχικά.
Κατά τ’ άλλα, θριαμβεύει η φαυλότητα του κέρδους: η αποκαλούμενη σε σύγχρονη μετάφραση, ηθική του αγαθού. Παράγωγο της ανθρώπινης απληστίας.
Μόνο που μας έχουν κοιμίσει –ίσως φταίει και το καυσαέριο- με αβέβαιες ελπίδες, πως κάτι θ’ αλλάξει: σε σύγχρονη μετάφραση, γάμος με άνεση στα χρήματα. Αναμονή κερδών από τζόγο. Πάτα με να σε πατώ, μήπως και εξελιχτώ. Η επιδίωξη της αρετής, αποκλειστικά ως ηδονή, σαρκικά ή ως επιτυχία. Καμία σχέση φυσικά, με τους χαμηλούς τόνους, της αρετής: εννοείται να τηρείς κάτι τέτοιο. Με αυστηρότητα φορές, εκεί που το έλεος παύει να έχει σημασία: οι υποχωρήσεις έχουν και τα όρια τους.
Η κατάκτηση της αρετής, προϋποθέτει περιορισμούς και σαφήνεια στις ανάγκες μας, επομένως. Μα για τούτο απαιτείται, συνειδητοποίηση της φθαρτότητας ή να μην τσουβαλιάζω, διαφορετικά μόνο ο εγωισμός τονώνεται.
Φυσικά και δεν υφίσταται ισορροπία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης, όχι μόνο αγαθών, κυρίως συναισθημάτων. Πιθανόν επειδή είμαστε οι πρώτοι που αρνούμαστε αυτό που έχουμε ανάγκη, ως υποστήριξη, με αγάπη, όχι με συμβουλές. Ο πολιτισμός του: τα καταφέρνω μόνος, μη με βοηθάτε και σας έχω υποχρέωση! Εγώ είμαι ανεξάρτητος, λέει, και πάει παραδίπλα να υπερηφανευτεί. Φάλτσα. Υποχείριο του συστήματος των δυνατών: μην αντιδράς, ζήσε όπως τα βρίσκεις. Ή, οι Bloggers δεν είναι δημοσιογράφοι: εννοούν, δεν έχεις δικαίωμα σε προσωπική άποψη. Δεν στο λένε στα μούτρα, γιατί θα ήταν αντισυνταγματικό. Τι είναι τελικά ελευθερία ή ατομικά δικαιώματα, στον δυτικό πολιτισμό. Όπως η παρουσία των καμερών, ένα πράγμα. Ή ποιος εφαρμόζει τους νόμους: προσωπικές αρχές ή όποιο θέλουν να προστατεύσουν τις ατιμίες τους, που βγαίνουν ως Κρατικά σκάνδαλα.
Οι απόψεις και τα παχιά λόγια για ένα καλύτερο αύριο, αλήθεια πόσο δίκαιους καρπούς θα ανακαλύπταμε, αν πρακτικά ακολουθούσαμε τις θεωρίες εκείνων που ως φιλόσοφοι, δεν υπάρχουν πια. Μα τότε δεν θα είχαμε την ανάγκη Κράτους: υγιών απόψεων που γίνονται πράξεις, ως ένα εναρμονισμένο σύνολο. Όπου η υπακοή είναι τόσο φυσική όσο η ίδια η αναπνοή. Όμως τότε θα μιλούσαμε για ένα δίκαιο κόσμο. Πράγμα που δεν ισχύει, ενόσω ο πλούσιος ή ο δυνατός δεν δικάζεται ποτέ: η δική τους λογική είναι σαν τις επιστήμες περί αγνώστου ή υπερφυσικού, όπου δεν ανακαλύπτονται ποτέ, αποδεικτικά στοιχεία.
Ο κατ’ αρετήν, πολίτης, δεν δοκιμάζει εμπειρίες για την εμπειρία. Όπως τα στρεβλά παραδείγματα, γονέων με μικρά παιδιά, που έχουν κρεμασμένους στους τοίχους, πίνακες με γυμνά. Είτε παρουσιάζεται με τέρμα ανοιχτό το ντεκολτέ η μάνα, εμπρός στα παιδιά. Διαμορφώνοντας ηθική με τη συμπεριφορά της.
Του κάνω ότι θέλω, και κανείς δεν πρόκειται να με ελέγξει. Η αρετή των πολλών: ανεξαρτησία έως εσχάτων. Επόμενο να ‘χουν αγριέψει οι νέες γενιές. Αφού επίσης δεν τους υπολογίζει κανείς: κρατήστε τους νέους αποχαυνωμένους στα πάθη τους: είναι το φρέσκο, ανασφάλιστο υλικό, στην κρεατομηχανή της πλουτοκρατίας.
Η αρετή των πολλών που κοροϊδεύουν τους ΕΜΟ: όσοι από αυτούς είναι πραγματικά ευαίσθητοι και χαμηλών τόνων. Τους χλευάζουν, γιατί είπαν: ως εδώ. Δεν μας αρέσει η Κοινωνία σας.
Τέλος, αν αρετή κατέχει μόνο η ψυχή, στη γέννηση της, σ’ ετούτο τον ανθρώπινο κόσμο, τότε υπεύθυνος για το βιασμό της αθωότητας της, ας θεωρηθεί ο χ ψ γονιός, που σκέφτηκε: δεν εξηγώ με αποδείξεις, ότι δεν βλέπω, άρα δεν υπάρχει. Άρα ακολουθώ μια διαπαιδαγώγηση, πάνω στα πρωτογενή ένστικτα: ατόμου που είναι ευχαριστημένο να μη το ταράζουν, με απαγορεύσεις ή περιορισμούς. Όποιος δεν υπακούει στα ένστικτα του, πρέπει να παραμερίζεται: μια ζωή την έχουμε, κι αν δεν την γλεντήσουμε… Δουλειά, φαί, ξενύχτι, απολαύσεις. Το κορόιδο που καθαρίζει το μωρό ώστε να μην περιορίζονται ούτε τώρα, οι νέοι γονείς.
Η αρετή του: πρώτα ζω και μετά γράφω: μη με λένε και κομπλεξικό που δεν πηδάω ότι κινείται. Ζήσε το σήμερα, λένε. Κατά τ’ άλλα φέρονται απάνθρωπα.
Όταν λέγανε μερικοί.. για μια σκληροκαρδία.
Όσο για αληθινή ευδαιμονία, μηδέν.
Δικαιοσύνη, μηδέν.
Ο κατ’ αρετήν, πολίτης, δεν συμβιβάζεται, θεωρώντας ρόδινο, κάθε τι στην κοινωνία. Μερικοί θα μιλήσουν.
Πρέπει να αναφέρεις την καταπάτηση, κάθε δικαίου.
Καλή μέρα, να έχουμε.

Γεράσιμος Μηνάς 2007