Καλοκαίρι

Έτσι λοιπόν, με δροσερή και καθαρή καρδιά, θα υποδεχτούμε τα χρώματα του καλοκαιριού. Κει όπου οι πατούσες μας, θα διαμορφώσουν ένα ίχνος σε μη στέρεο έδαφος. Υποκύπτοντας στην αίγλη της θέας, διαδρομών που θα έπρεπε να καλυφθούν ως εκεί, αφήνοντας πίσω μας κήπους με λουλούδια. Συναντώντας το θηλυκό βλέμμα, ένα παρόμοιας ξεγνοιασιάς, αντρικό, να μοιράζονται οι αισθήσεις, να ομολογούνται. Εδώ στη παραλία, που ο άνθρωπος αποδέχεται τη συνηθισμένη φιγούρα, σε κόπιες, το ανθρώπινο D.N.A. Εδώ, που το φλέρτ είναι χαρούμενα άμεσο, ίσως γιατί οι κινήσεις είναι ζωηρές, το χρώμα των οφθαλμών μοιράζεται το φάσμα μιας καθαρής θάλασσας, στα ρηχά. Κάτω από τα δέντρα, ένας μικρός γκρεμός. Τα βράχια είναι απότομα. Λιγοστά τα αντικείμενα του πολιτισμού, κάπου πιο πίσω, όπου το πράσινο πυκνώνει με το οξυγόνο των συναισθημάτων, το ζευγάρι. Η ευκολία, δύο αντίθετης σωματικής διάπλασης-πλευρές-της-φύσης, να χαίρονται ένα κοινό όνειρο, πλημμυρίζοντας η μνήμη, ευωδιές, χρώματα, αισθήσεις. Μια ποιοτική παρέα. Σα να ‘ναι όλος ο τόπος στα παράλια, μόνο φύση. Για όσους τολμούν να θεωρούν χρήσιμα τυχερό, εαυτό, αφού υπάρχει. Το μπάνιο ήταν αναζωογονητικό. Τα τάπερ, σύντομα θα ανοίξουν. Η παγοκολώνα στο πλαστικό της περίβλημα, εξασθένησε. Ματιές ολοένα ανταλλάσσονται. Πλάτες, χέρια, πόδια, αλείβονται με προστασία. Η χαρά να αγγίζεις κάτι γυαλιστερό, ακόμα. Όχι, είμαστε νέοι ακόμα. Στα πρώτα άντα. Αν και σε περνάω εφτά, οχτώ, χρόνια. Γιατί γλυκιά μου, είσαι ένα θαύμα της φύσης, κι ετούτη η σχέση οφείλει να παραμείνει ζωντανή, δεκαετίες, ως αντάλλαγμα όποιου χαμένου χρόνου. Ενόσω το καλοκαίρι είχε μεν χρώμα, ήταν χαλασμένος όμως ο ήχος. Τα λουλούδια τα μύριζες, μόνο όμως στα σπάνια, όμορφα, ύπνου, όνειρα. Ή ότι έχτιζε φρόνιμο, το χαρτί, γλύκανε λίγο, κάθε θερινή περίοδο. Τότε που υφίστανται πράγματα στις παραλίες, όχι άνθρωποι. Πάντα πίσω από κάποια μάντρα, η παραλία. Λείποντας τα χρήματα, έστω για μοναχικές διακοπές. Ξέρεις: για να θυμάσαι πως κάτι έκανες στη ζωή σου. Υπήρξες, υφίστασαι τώρα, ενόσω ο άρχων της φύσης προστάτευε παράδοξα τη προσφορά αγάπης μου προς μια γυναίκα και μόνο, λες και εκείνη δεν άξιζε να τη λάβει –κοίτα μόνο. Γιατί αυτή η μία ήταν σπουδαιότερη από τις τρελές μου απαιτήσεις, να προφέρω εμένα ολόκληρο. Βλέπεις τον ανεπάγγελτο τον θεωρούν πως έχει κάποια ανίατη ασθένεια, ακόμη κι αν αξίζεις. Τις άφηνα επομένως και εγώ, στην ψεύτικη τους, αξιοπρέπεια, επειδή φαινόταν πως δεν εκτιμούσαν τα χρώματα: απλά είχαν τον ήχο στη διαπασών.

Θυμάμαι τότε που ήμαστε παιδιά, ενόσω δαπανούσαμε άπλετο χρόνο, σε παιχνίδια ή κατασκευές. Πλέον συνεχίζουμε μ’ εκείνο το μεράκι, να χτίζουμε κάτι ωραίο. Τυχερό το άτομο, που ενηλικιώθηκε, μόνο αφότου, είδε πως ήταν γραφτό να έχει το φύλο που φορά ως όλο, γιατί μόνο έτσι θα ευτυχούσε, λατρεύοντας το αντίθετο. Που μετακινείται ή σέρνει το πινέλο της σκέψης στον πίνακα της ζωής. Κάθε ημέρα. Ένα καλοκαίρι που ομοιάζει με έκθεση ζωγραφικής, προσθέτοντας μόνο για δύο, φωτό, αναμνήσεις, χρόνο να επιλέξεις από κοινού, τη θέση και το συνδυασμό, που δεν μειώνει τη νοημοσύνη του άλλου.

Γεράσιμος Μηνάς 2008