Το παιδί: ο ανιψιός μου.

Ο ανιψιός μου είναι ένα παιδί που δεν πρέπει να προδώσω –όπως εμένα, μόνο το κουφάρι που γονιμοποίησε τη μάνα μου. Όχι, δεν πρέπει να το προδώσω, επαναλαμβάνει μια φωνή, μέσα μου, κάθε τόσο. Το παιδί που μου δίδαξε την αγάπη. Πάντα με τύψεις, γεννιέται η αγάπη. Το μόνο άτομο, μια ψυχή που με αγάπησε, με αποδέχθηκε ως άνθρωπο. Η μανία των ανθρώπων να μην αφήνουν ως γονείς, το παιδί τους, να αποκτήσει μια αγνή προσωπικότητα, μα χωρίς λόγο, αγχωτικά, να το πιέζουν να ‘ναι κοινωνικό, προτού καν πάει νηπιαγωγείο. Προτού μάθει η χροιά τον τόνο της φωνής, χρησιμοποιώντας την ελληνική γλώσσα, μήπως διαλέξει με λόγια, ποιους αγαπά. Όπως η γραφή επιλέγει να εξελίσσεται σύμφωνα με δικό της θέλω, κι όχι όπως θα θέλανε οι συγγενείς κάθε γραφιά.
Εμένα δεν μου δίδαξαν καν, ότι πρέπει ως ενήλικος, από τη στιγμή που φοιτούσα στη σχολή γραφιστών, 1991-1992, πως μου ανήκε το θέλω: να κάνω μια σχέση. Θα ‘χα παντρευτεί, θα ‘χα παιδιά. Δεν θα γινόμουν καν, ποιητής ή συγγραφέας, τουλάχιστον όμως θα ‘χα κάτι σημαντικότερο: την αγάπη ενός δικού μου παιδιού. Ή δύο, ή περισσότερων. (η γυναίκα είναι άνθρωπος, όχι κουνέλα, ή μαξιλάρι για να ικανοποιούνται οι σύζυγοι!).
Εγώ αν θέλω να εκφράσω κάτι, το γράφω. Αφού ορισμένοι δικοί μου…άνθρωποι, δεν εννόησαν ακόμα, το παιδί, μέσα μου: κάπως έτσι διατηρείται η αγνότητα μιας ανεκμετάλλευτης πηγής, προσφοράς και μόνο. Αν είναι να εκτεθώ, μιλώντας για αγάπη, το αφήνω. Να αφήνονται οι φουσκάλες οξυγόνου. Μεγαλώνοντας η ατομική προσωπικότητα. Ελεύθερα. Κόντρα σ’ αυτούς που γνωρίζανε τα υπέρ και τα κατά, στη δημιουργία σχέσεων, όμως δεν ενημέρωναν. Πιθανόν λόγω ανωτερότητας….
Αυτοί που τα θέλουν όλα. Ακόμη και τα ξένα.
Τέλος πάντων.
Δεν θα μπορούσα να αντέξω να μεγαλώσει ένα παιδί που με γνωρίζει, έχοντας μη καταπιεσμένη μορφή αγάπης προς τον θείο του –κι εγώ να μείνω μακριά. Να προδώσω κάτι αγνό, επειδή δεν θα το συναντώ –λόγω της διπλανής παρουσίας ενός υποκριτή, ψευτοχριστιανού, που είναι έτοιμος να αγοράσει μια θέση στον παράδεισο!!
Αυτό ας το καταλάβουν αυτοί που δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ, για τα γραπτά μου, επειδή ήσαν ανώτεροι μες τη χρήση του δέρματος τους. Αντιμετωπίζοντας με ασφαλή επιθετικότητα, κάποιον γραφιά που ακόμη δεν έλαβε περί τούτου, από πρώτο χέρι, γνώση: άρα γιατί να μας ενδιαφέρουν τα γραπτά σου; Δεν είσαι ίσος μας. Απλά δεν αποδέχονται κάθε ανόθευτο σκεπτικό-γραφιά: τα έγραψα λοιπόν. Απλά γιατί δεν δέχομαι να καταπιέζω τις γνώμες μου, όπως αυθόρμητα μου γεννιούνται. Απλά, μου μάθανε να καταπιέζω την αγάπη μου. Αν είναι δυνατόν να στο διδάξει αυτό, κάποιος που είναι περήφανος μόνο για το ένα του παιδί. Έτσι έχει η κατάσταση για όσους αγαπούν την αλήθεια. Περίπου έτσι είναι και η αγάπη ενός παιδιού, του οποίου απλά ακόμη δεν του μάθανε: πως ενήλικος θα γίνει, μόνο αν αγοράσει την αξιοπρέπεια του, δουλεύοντας: αγοράσει ωριμότητα, κάνοντας ως ενήλικος, σεξ.
Ας μείνουν μη καταπιεσμένα τα τελευταία άρθρα: από ανθρώπους που μια ζωή θεωρούσαν προσβολή για την κοινωνία, να συζητούν οι ίδιοι, με άτομα που δεν κάνανε ακόμη, σεξ.

Γεράσιμος Μηνάς 2008