Ανάμεσα στους ανθρώπους

τους ευγενικά φερόμενους (που καμία σχέση, δεν έχει η φυλή ή τα ρούχα, στους χώρους που ‘ναι δημόσιοι), γι’ αυτό και, τους συναντά, οποιοσδήποτε. Είναι αυτοί, που τους αποδέχονται, είναι ευπρόσδεκτοι παντού, έστω κι αν η διάθεση λείπει, λόγω υπερκόπωσης. Είναι όλοι αυτοί που κέρδισαν, το σεβασμό αρχικά των δικών τους. Κατόπιν στις αναμεταξύ τους συναναστροφές. Είναι όλοι αυτοί με τα ίδια χέρια: με οφθαλμούς, ενόσω παρατηρούν πως κινούνται. Που πατά κάθε συνολικής μάζας, βάρος. Είναι όλοι αυτοί, καθένας μόνος, αγνοείς, πότε κατάλαβε τι είναι ζωή: Ποιο βάρος, αντέχει ποιο. Αρκετά σπάνια αναρωτιέται κανείς, τι δουλειά κάνουν, τι φτιάξανε στο βίο το προσωπικό, αν ακούγονται τα ενδιαφέροντα: ως όψη, στη γλώσσα του σώματος. Πριν και που, παρατηρείς και παρατηρείσαι, ενόσω διαχέονται αντίθετα χημικά, οικεία κατ’ άλλα, στοιχεία. Πως έγινε έτσι η επικοινωνία, να μην γνωρίζονται πια τα αδέλφια, μεταξύ τους. Τι υφή να ‘χει η επικάλυψη. Δεν διακρίνεται η λάμψη στο πρόσωπο που τιμά το βάρος, μέσα και έξω. οι άνθρωποι ανήκουν σε υπηκοότητες, σε συνήθειες παραγόμενες από εθνικότητες. Μετακινούμενοι στο πρότυπο του ασυγκίνητου. Γιατί δεν πουλά η αθωότητα. Οι διαφημιστές παίρνουν στ’ αστεία, τις δυνάμεις του κακού: για δες, που ξαφνικά αυξήθηκε ο αριθμός. Οι επικυρωμένοι, του συστήματος, άγνωστοι μόνοι εν μέσω αγνώστων, κοιτώντας μόνο. Εκεί που απέτυχαν τα κενά σημεία, από εκδορές –να είσαι ο εαυτός σου- στην επικάλυψη. Τι χαρακτηρίζει την αγάπη: η ικανότητα ορισμένων κατοικίδιων, να τη προσφέρουν χωρίς δήθεν: αφού η πηγή της ενέργειας, τιμά, ότι είναι. Αυτά τα μάτια, δεν λένε ψέματα.
Τ’ ανθρώπινα γυαλίζουν: απ’ το κρασί, τις απολαύσεις, τα πωλητήρια πνευματικής ισχύος. Ραγίσανε τα γόνατα, μα επιμένουν.
Η ποιότητα των σχέσεων μας, πρέπει να είναι ξεκάθαρη; Ένα άτομο να θεωρούμε ή να είναι, συγγενής. Ένα άτομο που το κρατάνε αγκαλιά, ως επίσημο είδος συντρόφου, για μια ζωή. Ένα άτομο να συζητάς τα προσωπικά, αφού στέκει αμέτοχο από δικαιώματα, πάνω σου. Ένα άτομο που εκτιμάς, κι όλο, κάθε τόσο, επισκέπτεσαι, έστω φραστικά. Ένα άτομο, αυτό το ίδιο άτομο, ανάμεσα σε τόσους δισεκατομμύρια πνεύμονες, που ανάπνευσαν τον αέρα του πλανήτη.
Τι να είναι πολιτισμός;
Μήπως η φιλοξενία σ’ ένα κομμάτι γης, κάπου όπου το ρεύμα, το τρεχούμενο νερό: είναι δυσεύρετα (εκτός από την αγάπη).
Οι πόρτες από το τρόλεϊ κλείνουν. Άνθρωποι στο πεζοδρόμιο, διαβάζουν φυλλάδια. Όρθιες προσωπικότητες, με τύπους ενδυμάτων. Αύρα σεβασμού. Ανάμεσα τους.
οι άνθρωποι που δεν έχουν περιοριστή ταχύτητας (μόνο ορισμένες εταιρείες το πράττουν αυτό, καθ’ υπαγόρευση κρατικών δακτύλων. Εκβιαστικοί μηχανισμοί των …υπεραμυνόμενων της διεστραμμένης τους δικαιοσύνης, ν’ αφήνει το ίδιο το σύστημα, τέτοια δίποδα, στη θέση τους: πάραυτα τη βγάζουν καθαρή, π.χ. μετά το ξυλοκόπημα εγχώριου πολίτη ή μετανάστη). Είναι το σύστημα που καταστρέφει, απευθείας. Αυτά πράττουν οι διεστραμμένοι.
Αλλά τέτοιες οδηγίες, έχουν.
Είδες το ευρώ;
Ελάχιστοι, ξεχωρίζουν αγνά.
Ελάχιστοι διαβάζουν τον δίπλα, σαν ποίηση. Είναι τρυφεροί με τα ζώα. Με την ιδέα, συνομιλία. Να υφίστασαι. Να είσαι φλέβα στο ποίημα. Στα καθημερινά διάσπαρτα κομμάτια των αναμνήσεων.
Η ομορφιά είναι στα μη δήθεν.

Γεράσιμος Μηνάς 2008