Τι εστί, επάγγελμα

Έπεσε στην αντίληψη μου, πρόσφατα, η δικαιολογημένη κατάληξη των ανθρώπων, που πιστεύουν στην εφήμερη ..δόξα.. ή αλλιώς, σε μια προβολή, που οι ίδιοι, νομίζουν, πως θα κρατήσει για πάντα.
Πρώτο παράδειγμα, ο νικητής του πρώτου Big Brother, ποιος ήταν, ο Πρόδρομος; Τελευταία, κάνοντας ζάπιγκ, κάποια πρωινά, είδα, πού κατέληξε η πορεία του, όσο αφορά τα προς το ζειν. Να αποτελεί μέρος μιας ομάδας, σε πρωινή εκπομπή, στο ALTER, περνώντας άσκοπα την ώρα του, κάνοντας αστεία, φορώντας κάποια άνοστα ρούχα, παριστάνοντας την νοικοκυρά, για 1 λεπτό, διαγωνιζόμενος με ένα άλλο μέλος, της ομάδας, του πρωινάδικου. Ποιος από τους δύο, π.χ. θα ολοκληρώσει πρώτος, κάποιες απλές οικιακές εργασίες, όπως το να τοποθετήσει ρούχα, σε μια απλώστρα. Κι όλα αυτά, για να κερδίσει ένας από τους δύο τηλεθεατές που περιμένουν στο τηλέφωνο, κάποιο δώρο.
Παρόμοιο πρόγραμμα, ακολουθούν και άλλα κανάλια, και αναρωτιέσαι εν τέλει, τι εστί επάγγελμα. Πως είναι δυνατόν, μια ομάδα ανθρώπων, σε κάποια πρωινή εκπομπή, να κάνουν αστεία, να παίζουν παιχνίδια, και να μιλούν περί ανέμων και υδάτων, άσκοπα, και αυτό το αποκαλούμε, εργασία; Ρουτίνα;
Μάλλον έχει παρεξηγηθεί η έννοια, εργασία. Έτσι δούλευα κι εγώ. Να περνάει η ώρα, δίχως κόπο, με τους μύες ή με το μυαλό. Να ξέρεις πως θα περάσεις ένα οχτάωρο, στην καλύτερη περίπτωση, με ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, εργασίας. Έχοντας έναν αντιπαθητικό προϊστάμενο, πάνω απ’ το κεφάλι σου. Αυτοί στα πρωινάδικα, τι σόι προϊστάμενο, έχουν; Εκτός κι αν εννοούν άγχος και ρουτίνα, να βρίσκονται συνεχώς, με μια χαρούμενη διάθεση, που πρέπει να μεταδώσουν στους τηλεθεατές, ώστε να παίρνουν ποσοστά τηλεθέασης. Μήπως και χάσουν αυτόν τον ανέμελο τρόπο διαβίωσης. Που σίγουρα πληρώνεται καλύτερα, από τους κοινούς, θνητούς, μισθούς.
Το χειρότερο παράδειγμα ανθρώπων, που πιστεύουν, πως μια ζωή, θα βρίσκονται σε μια τραλαλά, διάθεση, απασχολούμενοι σε εκπομπές στην τηλεόραση, βγάζοντας εύκολα λεφτά, είναι οι νικητές των παιχνιδιών επιβίωσης, όπως το survivor. Λαβαίνοντας αργότερα, μέρος, ως παρουσιαστές, σ’ εκείνη την εκπομπή του STAR, στο κάστρο, με τα λιοντάρια, και τα διάφορα παιχνίδια, που τελούνται εκεί. Θυμάμαι, μία νικήτρια του survivor, που είχε πάρει, νομίζω, 200 χιλιάδες Ευρώ. Κι αργότερα, έκανε μήνυση στην εκπομπή, γιατί λέει, είχε κακοπάθει.
Τι είχε πάθει;
Απλά είχε κακομάθει, με όλα αυτά τα χρήματα. Καλομάθει σε πλούσιο πλέον, τρόπο διαβίωσης, οπότε, κάποιος άλλος έπρεπε να πληρώνει διαρκώς, τα χούγια της.
Που πολλοί άλλοι επίσης, προβάλλουν. Το εφήμερο πρότυπο, φυσικά, της επιτυχίας. Οι νικητές των τηλεοπτικών προγραμμάτων: ακαδημίες… ταλέντων κλπ, που κανείς δεν τους θυμάται, μετά από δύο ή τρία, χρόνια. Και κανείς δεν τους προσλαμβάνει σε αληθινά, ρουτινιάρικες, δουλειές. Με συγκεκριμένο ωράριο, και έναν αντιπαθητικό προϊστάμενο, πάνω από το κεφάλι σου.
Υπάρχουν πολλά ακόμη παραδείγματα, τηλεοπτικών εκπομπών, ακόμη και ραδιοφωνικών, που δεν προσφέρουν απολύτως, τίποτα, εκτός από το να μην απασχολούμε, να μην εκπαιδεύουμε το μυαλό μας. Να μην κυριαρχεί η εγρήγορση (σκεφτείτε εσείς, πότε και γιατί).
Κλείνοντας, θέλω να πω, πως όσο καλός άνθρωπος και να είναι, ο τάδε ή η τάδε, που παρουσιάζει μια εκπομπή, πιο πολύ, στην τηλεόραση, αυτό, δεν τους δικαιολογεί, να απασχολούν την ώρα μας. Περισσότερο τις νοικοκυρές, απασχολεί, ακόμη και τις γιαγιάδες, που φυλάνε τα μωρά των ανθρώπων, που πιστεύουν πως είναι έτσι, ανεξάρτητοι.
Αλήθεια, δεν άκουσα ποτέ, το ΕΣΡ, να επιβάλλει πρόστιμο σε κανάλι, σε τηλεοπτική πρωινή εκπομπή, σε μια ζώνη που βλέπουν και παιδιά, όταν διαφημίζονται ..μαγιό.. –το λέω πιο κομψά- τελείως ακατάλληλα, όμως.
Θα μου πείτε, πως οι συντελεστές των πρωινάδικων, παρουσιάζουν και εκδοχές της καθημερινότητας, της ανθρώπινης δηλαδή, πολυπλοκότητας.
Δεν μπορεί όμως, αυτό, να αποτελεί πρότυπο, για τους νέους. Να μην πιστεύουν, πως έτσι πρέπει να είναι η ζωή. Τραλαλά και χουχουχού.
Κάτι παρόμοιο έχουν υπόψι τους και όσοι πάνε και σπουδάζουν ψυχολογία. Με οικονομικό βέβαια, κριτήριο, να βγάζουν 400, 500 ή και 600 Ευρώ, την ημέρα. Ώστε να χαλάνε χρήματα, κάθε μέρα, όπου τους καπνίσει. Κοροϊδεύοντας τους άλλους, στη λαϊκή, που επιστρέφουν σπίτι τους, με μία ή δύο σακούλες, τραβώντας ένα άδειο, τελικά, καρότσι. Κοροϊδεύοντας τις τιμές, αγοράζοντας ότι θέλουν, όποτε θέλουν. Πιστεύοντας πως αυτό είναι η ζωή.
Η καλοπέραση. Δίχως στερήσεις.
Μόνο, μέσα από τις στερήσεις, γίνεσαι χρήσιμος άνθρωπος, στην Κοινωνία.

Γεράσιμος Μηνάς 2006