Μην απορείς άνθρωπε

Ζούμε σε μια εποχή, ξεκινώντας από τη δεκαετία, 1990-2000, έως σήμερα, όπου οι γυναίκες μπορούν να αυθαδιάζουν όσο θέλουν, και να βρίζουν κατάμουτρα, τους άντρες, επειδή ξέρουν πως δεν πρόκειται, κανείς, να κάνει κάτι γι’ αυτό.
Όπως και η ύπαρξη οποιουδήποτε απόρρητου μέσου, που κυκλοφορεί και κάνει κακό σε απλούς πολίτες –βλέπε Αμερικάνοι.
Εκεί λοιπόν που πίστευα, πως η Ελλάδα είναι γεμάτη προδότες, παρακολούθησα ένα ντοκιμαντέρ για τη Νιγηρία (εκπομπή Εξάντας), όπου κυριολεκτικά, τη χώρα την διοικούν οι εταιρείες άντλησης, πετρελαίου. Οι μεγαλύτερες παγκοσμίως. Αφήνοντας η κυβέρνηση εκεί, το λαό να λιμοκτονεί. Να ψαρεύει σε μολυσμένα ποτάμια και στο δέλτα της περιοχής, προκειμένου να επιβιώσουν.
Εγώ πάλι, γιατί απορώ, πώς είναι δυνατόν, όχι να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του άλλου από το χρήμα (και δημόσιο), απλά απορώ, πως είναι δυνατόν, ορισμένοι άχρηστοι, ανά τον κόσμο, να καταστρέφουν, ζωές και χώρες, τόσο εύκολα, και κανείς, ιδίως Εκείνος που έχει την υπέρτατη Εξουσία, να μην προστατεύει τους απλούς πολίτες, οι οποίοι ζουν μες την άγνοια, τι έρχεται και τους χτυπάει ξαφνικά. Είτε η μόλυνση, είτε ένα ψυχοτρονικό όπλο, (είτε η μηχανή που σταματά το χρόνο), είτε οι βόμβες που διαμελίζουν, νέους και παιδιά. Επειδή οι γείτονες θέλουν να εκπαιδεύουν το στρατό τους: βλέπε Ισραήλ εναντίον Παλαιστίνης. (Μερικές φορές, αναρωτιέμαι αν η Παλαιστίνη, είναι επαρχία του Ισραήλ!!).
Όλοι οι απλοί πολίτες που μοχθούν τη μια μέρα, για τον επιούσιο, και την άλλη, παύουν να υπάρχουν.
Γενικά, παρατηρείς, ότι κανένας δεν δίνει δεκάρα, για κανέναν. Μπροστά σε μια εμφανή αδικία –σκεφτείτε ένα δικό σας, τρανταχτό, παράδειγμα.
Βιώνοντας ένα κλίμα, όπως δεν ξέρεις πια, τι να φας. Εισαγωγές μεταλλαγμένης ή μολυσμένης τροφής. Ντομάτες άγουρες, πράσινες, που τις βάφουν κόκκινες, και μετά τρέχεις στην τουαλέτα, ιδίως αν έχεις φάει πίτσα. Όλα για το εύκολο χρήμα. Ασυδοσία παντού, όπως να παρακολουθούνται υψηλά πρόσωπα της κυβέρνησης, και οι τελευταίοι, να μην δίνουν δεκάρα –τέτοιο ρεζιλίκι. Αλλά είναι το γνώρισμα του προδότη, αυτό, να μην αντιδρά.
Το γνώρισμα του καλοβολεμένου, πλούσιου δημοσιογράφου, ο οποίος πιστεύει, με φωνές και πυροτεχνήματα, α) πως εξυπηρετεί την αλήθεια, ίσως και να αντικαθιστά την δικαιοσύνη, και β) να πιστεύει πως επιτελεί έργο, όντας επιτυχημένος, ή επιβεβαιωμένος, επειδή παντρεύτηκε μια κατά πολύ, νεότερη του, γυναίκα.
Μέσα σε όλη αυτή τη τρέλα, η προσφορά και η ζήτηση, σε αγαθά, να έχει τελείως εξομοιωθεί. Με δάνεια ή βοήθεια τοκογλύφων.
Οι τοκογλύφοι έχουν όνομα, οι τράπεζες, μια επιγραφή.
Απορώ με την κρύα καρδιά των ανθρώπων, στο ίντερνετ, ειδικά εκείνοι που θέλουν μόνο να παίρνουν, κι ούτε να μπαίνουν στον κόπο να συζητάνε. Όντας γενικά ανίκανοι για οτιδήποτε, επομένως, άλλο, ουσιαστικό.
Όπως το να απέχεις από την υπευθυνότητα. Επειδή βαριέσαι ν’ ασχοληθείς με τον άλλο. Ιδίως όταν τους εμπιστεύεσαι κάτι δικό σου, ως δώρο, δικό τους για πάντα. Και ύστερα, είτε στο πετάνε στα μούτρα (όλο σου τον κόπο), δήθεν πως δεν έχουν χώρο να το αποθηκεύσουν. Παρόλο που είπαν, με ειλικρίνεια: σε εκτιμώ ως άνθρωπο, όπως και τα γραπτά σου. Παρόλ’ αυτά, σου πετάνε στα μούτρα τον κόπο σου. Κι ύστερα καυχώνται, πως πάνε στο τάδε σύλλογο, αυτογνωσίας. Ειλικρινά, τέτοια υποκρισία, και απαξίωση, είτε να σου πετάνε στα μούτρα, ότι εκτίμησαν, είτε να το εμπιστεύονται σε τρίτους, εκείνοι να χάνουν την περιουσία τους, και μετά: αδιαφορία!!
Κατά τ’ άλλα, αυτογνωσία…..
Να θυμώσεις μαζί τους;
Με ανακατεμένα μυαλά;
Άχρηστος χαμένος κόπος και χρόνος.

Ν’ απορείς; Ρωτάς.

Αν και στη δική σου χώρα, υπάρχουν σιλό, με πυρηνικούς πυραύλους, άρα, γιατί να φοβάσαι τους Τούρκους;
Αν όλα αυτά που αναφέρουν κατά καιρούς, σε βραδινές εκπομπές, για περίεργα φαινόμενα και προγράμματα, είναι αληθινά.
Γνωρίζεις μόνο, πως Έλληνας δεν κυβερνά την Ελλάδα.

Ειλικρινά, αυτή η Κοινωνία, θα ήταν ισορροπημένη, μόνο αν κάθε άνθρωπος, έπραττε ότι ήθελε. Εννοείται, όλοι. Όχι μόνο οι κατέχοντες μέσα και δύναμη. Τότε, όλοι εσείς που αδικείτε και καταστρέφετε, θα λουζόσασταν, τον κόσμο που προετοιμάζετε. Μόνο που πλέον, δεν θα υπήρχαν σκλάβοι. Αλλά δισεκατομμύρια μαχητών.

Γεράσιμος Μηνάς 2006