Σε τρίτο πρόσωπο

Η παρουσία του είναι καταλυτική, σε μια παρέα, γιατί ο λόγος του κυρίως, φέρνει καίρια πλήγματα, σε όποια δείγματα υποκριτικής συμπεριφοράς, διαφημίζοντας ..αξιώματα.. ή πρότυπα ντυσίματος. Καταφέρνει με ευγενικό τρόπο να τους βάζει στη θέση τους, περισσότερο μάλλον για το καλό τους, επειδή η ειλικρίνεια ολοένα σπανίζει –πέρα από το δήθεν: υπάρχουν καλοί άνθρωποι, γύρω μας. Τουλάχιστον από τη συναναστροφή, μαζί του, διακρίνεις σημάδια καθαρότητας στη σκέψη, που τελικά, χρησιμοποιεί για λίγους, επειδή ελάχιστοι αφήνουν να κατακάθεται η καλοσύνη, στην αυθεντική της μορφή. Ακόμη λιγότεροι, αντέχουν να αξιοποιήσουν τον ήπιο χαρακτήρα, που πιθανόν κρύβεται πίσω από φράσεις που παρεξηγούνται, επειδή η συζήτηση πρέπει να περιστρέφεται πάντα, γύρω από πονηρά θέματα. Οπότε ονομάζεται κρετίνος, όποιος δεν αφήνεται ν’ ανακαλύψεις την ικανότητα του, να μιλήσει φιλοσοφημένα, εννοώντας με εκείνη τη ζεστασιά που εκπέμπει το πρόσωπο του Έλληνα, που υφίσταται εδώ. Ως συνομήλικος συχνότερα. Επειδή ότι συμβαίνει, αφορά όλους. Φορές η λέξη: λάθος, είναι απλά οι συνήθειες κάποιου: τη στοργή την φέρνεις σιμά, με διάφορους τρόπους. Που ίσως ζηλέψεις αν ανοιχτεί η συζήτηση, αφήσεις τον άλλο να σου χαρίσει τον ήπιο χαρακτήρα του. Όταν σου λείπει η στοργή της μάνας, κάνεις, άλλη, μάνα σου. Αν αντέξεις όλη την περιποίηση, μετά από ένα μικρο-ατύχημα, ως το μόνο πρόσωπο που τόσο καιρό δεν ήθελες ούτε κι εσύ, να αποδεσμευτείς από το κουκούλι σου. Είναι βαρύ το φορτίο, της φιλίας, της κοινωνικότητας, της αποδοχής εγκεφάλου και αξιοπρέπειας, πίσω απ’ όποιο φέρσιμο, στον άλλο. Βαρύ γιατί ξεβολεύεσαι. Δεν επιθυμείς τελικά, την αγάπη. Σε συγκινεί, και τούτο σε φέρνει θαρρετά εμπρός σε όποια σου σφάλματα, ή στην πραγματικότητα: πλημμυρίζεις από θέλω ν’ απομακρυνθείς. Γιατί πιότερη η αξιοπρέπεια, στο χαρτί ή τα φτηνά υποκατάστατα, παρακολουθώντας άλλους, να ζουν, παρά να αποκαλυφθεί η φθαρτότητα σου. Στην περιποίηση, απλά φάνηκε ο άνθρωπος. Το δικαίωμα καθενός, να υπάρχει. Ζηλεύοντας προσωπικότητες που ‘χουν το χάρισμα να μην υποκρίνονται. Ζώντας την κάθε στιγμή, όχι ως τελευταία, απλά αυτούσιοι. Μη δανειζόμενοι στόχους που δεν συμπνέουν με την καθημερινή επικοινωνία, γιατί τούτη η ζωή είναι για όσους θα προσπαθήσουν να την διατηρήσουν. Με όποια λάθη. Είναι στην ανεξάρτητη φύση του ανθρώπου. Που όμως καταδικάζει, εκείνο το: ναι, μ’ ότι έχουμε, πορευόμαστε, ξεχνώντας να ηρεμούμε, να αφηνόμαστε πέρα ως πέρα –κι ας γινόμαστε ρεζίλι…- στην αγάπη. Όποιο περιβάλλον, να έχει δίκιο η αγάπη. Φαίνεται περιοριζόμαστε (καθένας σας ξέρει, το λόγο). Δε θα πω, οφείλεται στην αύρα της εποχής. Απλά είναι πιο σίγουρο, να μιλάς σε τρίτο πρόσωπο, λειτουργώντας ως άνθρωπος, με επιδερμική σαφήνεια, παρά να ακολουθήσεις τους δείκτες της ζωής, τον μεγάλο και τον μικρό, σα ρολόι. Που θα σε φέρει κοντά, για σένα και το καλό των γύρω σου, στη συγκεκριμένη κατάσταση του χαρακτήρα που ξεκίνησα να αναφέρω, με την πρώτη φράση, σ’ ετούτο, εδώ. Η αλήθεια δεν πονά ούτε περνά αδιάφορη. Απλά είναι ευθύνη.

Γεράσιμος Μηνάς 2007