Δεκέμβρης

Μίλησε μου για σένα, τις τελευταίες ημέρες, που το θάρρος μου, είναι απλά το θράσος των επιμελώς, τολμηρών, που ονομάζουν κοινωνικότητα. Ίσως να ‘ναι η αύρα των εορτών που πλησιάζουν, προτού τα Χριστούγεννα, όπου θα ξεχυθούμε στα μαγαζιά, να καταλάβουμε εορταστικό κλίμα. Τελείως ξέγνοιαστοι και καθαροί στο νου, απ’ ότι πετάμε σε κάποιο κάδο, απορριμμάτων. Καθαροί από τα αναλυσοπαράθυρα και τις ενοχές για ότι χρωστάμε. Νόστιμα ρούχα. Να ελκύουν. Βλέμμα σπινθηροβόλο, συντροφικότητα, και τάση –μόνο- απλότητας. Θα φύγουμε στα στενά που οδηγούν σε εμπορικά κέντρα. Γιατί η ζωντάνια ξεχνά, τι συγκρατεί από κάτω, το δέρμα.
Παρήγγειλε μου σπανακόπιτα. Μετά, μια σαλάτα μαρούλι, κάτι τηγανητό. Εσύ πιες κρασί, εγώ χυμό από διάφορα φρούτα. Πιάσε μου το χέρι, μήπως αφήσω το πιρούνι. Μ’ αρέσεις, γιατί είσαι ζωηρή –θα φταίει η καρδιά που ποτέ δε παύει να χτυπά. Μίλησε μου για σένα.
Κοίτα να δεις, τι θυμήθηκα. Τον καιρό που δεν ξεχνούσες τους αντικοινωνικούς, γιατί ήταν οι μόνοι ταπεινοί άνθρωποι. Αυτοί που γνώριζαν τι σημαίνει διακριτικότητα και προσωπική ζωή. Θαρρώ καλπάζω στην κοσμικότητα και το χαίρομαι που αρπάζω τις ευκαιρίες, αφού είναι δωρεάν –και δεν το γνώριζα- το προϊόν: ταίρι. Κανένας δισταγμός. Σε θέλω, με θέλεις, τελείωσε. Να σε πάω μετά, σε ένα νέο σχήμα, νυχτερινό, να δεις, εκεί, ατμόσφαιρα φιλική. Παρέες που δεν ντρέπονται να είναι ζωντανοί άνθρωποι. Αυτάρκεις. Λες και φύτρωσαν απ΄ το μηδέν. Μα μη νοιάζεσαι. Οι σκέψεις είναι για τους συντηρητικούς που βαρέθηκαν να ‘ναι άνθρωποι. Πάμε να σε ποτίσω κρασί, να με μεθύσεις με λόγια σου. Μίλησε μου για σένα. Εμπρός στα φωτάκια, στους τοίχους, που φτιάχνουν διάθεση, να μ’ ακούς μες το πλήθος, να μιμούμαι φωνές και να ξεκαρδίζεσαι. Αλήθεια, τι δύναμη που έχει το χαμόγελο. Να αποκρίνεσαι μ’ ένα τέτοιο χαμόγελο. Το πέτυχες! Σημαντική που ‘ναι η φιλία. Που να μπλέκεις τώρα, με δέσιμο και παροδικές, λεκτικές αναφορές, που ορισμένοι χάνουν το χρόνο τους, σε βιβλία και φυλλάδες διάφορες. Θού κύριε, στην εποχή μας. Πιες λίγο ακόμα, και πρόσεχε τους πονηρούς, στα δίπλα τραπέζια.
Αλήθεια δεν πίστευαν οι γείτονες στο νέο μου θάρρος, γιατί ζωντάνια χωρίς πώληση θάρρους, δεν νοείται. Τι ζωντανός που αισθανόμουν. Κανένας δισταγμός. Τα φωτάκια αναβόσβηναν προς τα έξω, γιατί χωρίς θάρρος, τι ‘ναι η ζωή, κι εγώ είχα αποφασίσει να αλλάξω. Να ‘χω θάρρος, να διπλαρώνω ότι θέλω και με φτιάχνει ζωντανό. Σα την όψη και την ζεστασιά των ρούχων μας. Αλήθεια είσαι πολύ όμορφη, σήμερα. Πεινάς ακόμη. Πολύ ωραία η κουπ στα μαλλιά σου. Κατσαρά πυρόξανθα. Χαμογέλα. Φωτίζεσαι. Το ξέρω, αισθάνεσαι άνετα. Ωραία βραδιά, να ‘σαι ανεξάρτητος.
Ωραίο περιβάλλον. Άξιοι όλοι. Τους εμπιστεύεσαι. Φοβερό μουσικό σχήμα! Όλοι φοράμε τα καλά μας. Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Έχεις περασμένο το βραχίονα, στο λαιμό μου. Τραγουδάμε έξω καρδιά. Ωραίο πράγμα να ‘σαι ζωντανός. Ξέγνοιαστος. Ξέρω, έπρεπε να ξυριστώ. Μα το μούσι στον άντρα, είναι ιδεολογία, όπως και να το κάνουμε.
Αν θέλεις να καλλωπιστείς στο μπάνιο, πήγαινε όποτε θες. Τόση ζωντάνια, ανακατεύει. Συγνώμη. Μίλησε μου, μη τραγουδάς μόνο, με όλο το μπουλούκι. Τολμηροί στη ζωή είναι μόνο όσοι δεν δίνουν δεκάρα. Ωραία που είναι η ζωή. Και μόνο που το λες, αρκεί. Εμείς δε θα γεράσουμε ποτέ.

Η νύχτα θα φέρει τ’ αστέρια. Θαρρώ βαρέθηκαν στη ντουλάπα της μέρας, του φωτός, κι είπαν να αυτοδιαφημιστούνε.
Μύριζε το άρωμα της, ενόσω χορεύαμε κολλητά. Χάιδευε το μάλλινο μου. στιγμή, μουσική, ολόκληρη.
Θαρρώ δεν είχαμε, καθένας, γονείς.
Μόνο τη στιγμή και τη ζωή, εμπρός μας.
Μου χαμογελά.
Γεράσιμος Μηνάς 2007