Εδώ

Η δυσκολία να μην πεις, είμαι εδώ, και απλά να ‘ρθώ να σου κάνω παρέα. Δίχως να μιλάμε, δίχως ακρότητες. Απλά εδώ, απλά υφίστασαι. Απλά ότι είσαι μέσα σου. Κι εσύ να μην σηκωθείς να θυμώσεις για κάτι. Ή να περιμένεις λεκτικό ευχαριστώ, αφού η συντροφικότητα, τρώγοντας μαζί, το αποδεικνύει.
Αν αντέχεις να μην κοιτάς το ρολόι, ούτε τώρα, που δεν είναι ένα, το άτομο, στο ένα σπίτι, με ένα συνήθως χαρακτήρα, κάθε δωμάτιο. Με όλα τα υλικά, που λες μέσα σου, ταιριάζουν, εδώ.
Αφήνοντας, καθένας, να είναι ένα ταξίδι, που σταματώντας σ’ ετούτο το σταθμό, μόνο χαρά εκδηλώνεται, φυσικότητα, για τούτο το γεύμα, μεσημέρι. Ζωντανοί, ακούγοντας το νερό να κυλά στους σωλήνες, σα βρύσες που στάζουν, όσο να μη θες να σηκωθείς να τις σφίξεις. Ν’ αφήνεις δηλαδή να είναι ότι είναι. Δίχως πείσμα στο ύφος ή πνεύμα, ένας να είναι ο σωστός, μόνο.
Αν είναι αλήθεια, ότι ξέρεις να συγχωρείς.
Ή πως δεν υποτιμάς ότι ελευθερώνει, καθέναν.

Τα άσαρκα λόγια, που πάει, τα πήρε η αποχέτευση του χρόνου.
Ποιος βάζει το δάκτυλο του, εκεί;

Κάθε τι στην ατμόσφαιρα του. Δίχως επιβεβαιώσεις.
Ξέρεις.
Όπως το θέλω της βόλτας. Της παύσης.
Της ευγένειας σ’ ετούτο το τραπέζι.
Το τραπέζι των αναμνήσεων.
Το τραπέζι της αποδοχής.
Το βήμα που σκουπίζει γύρω και πίσω, την ένταση. Τα σκορπιοχώρια.
Το τραπέζι της οικογενειακής ηρεμίας. Το αποτύπωμα το μοναδικό, ανά οικογένεια. Όλα όσα δεν παραδέχεσαι στα λόγια της ειρήνης, που ενδέχεται να ‘ναι το μόνο θηλυκό, που ‘ρθε να πιάσει την τρίτη καρέκλα. Που είδε χωρίς να ακούσει και σκέφτηκε χωρίς να αντιληφτεί. Έτσι είναι η διακριτικότητα.
Ο μεγάλος να μην λέει: άκουσε με. Κι ο μικρότερος να μην χαρακτηρίστηκε ποτέ, από το βλέμμα που αγνοούσες.
Εδώ.
Δίχως: σου επιτρέπω.
Εδώ. Όσο ζω.
Άλλη μια μέρα.
Άλλη μια μέρα.
Άλλη μια αδαπάνητη προσπάθεια.
Άλλος ένας αποχωρισμός.
Άλλο ένα συναίσθημα που δεν έγινε πράξη. Ισοτιμίας.
Εδώ ως άνθρωποι. Όχι ως σελίδες κόμικ, που σκίζεις, κόβεις, φωτογραφίες που σου αρέσουν, μόνο.
Εδώ. Σε κάθε περιστροφή της γης. Αφού όλα κινούνται.
Όλα αγνοούνται.
Εδώ. Στην υπερ-λιτή διακόσμηση. Ξεχνώντας τις άστεγες πληγές που ολοένα μεταμορφώνονται, σίγουρα όχι για καλό, όπως κατάντησαν τα ξένα από εμάς.
Εδώ. Για όσους γνωρίζουν τη ληξιαρχική πράξη, γέννησης σας, ή ότι κάποιοι άλλοι κοιτούν τον ήλιο, ή έχουν δικαίωμα να αναλώνονται στα λιτά.
Με άδεια σκέψη, τελείως.
Εδώ.

Γεράσιμος Μηνάς 2008