Φωνή, Βλέμμα

Τα μάτια είναι πιο δυνατά, από μια γλυκιά φωνή, στη γυναίκα. Επειδή, για να σου παραχωρηθεί μια τόσο, λεκτική τρυφερότητα, πρέπει πρώτα να σε μάθει καλά, να σ’ εκτιμήσει, να σε βάλει στη καρδιά της. Το βλέμμα όμως, δεν χαμπαριάζει από τέτοιου είδους, αναβολές. Ιδίως αφότου το περίεργο, συνάμα, παραπονιάρικο βλέμμα της, προσπάθησε να ανιχνεύσει το πρόσωπο του άντρα, έστω οπτικά. Δεν συμβιβάστηκε, εκείνη αφέθηκε να το δείξει. Πες πως είναι καλοκαίρι, κι η θέληση γεννά περιπάτους στην εξοχή ή βουτιές σε γαλαζοπράσινα νερά, χέρι χέρι, όλα τούτα. Αν είσαι ικανός να ερωτευτείς μια νέα γυναίκα, με το πρώτο, επειδή δεν ανέβαλλε την αλήθεια της. Μήπως θυμηθείς κι ο ίδιος, το σκίρτημα της καρδιάς, αληθινά όμως, έστω και μετά από 14 χρόνια, καθυστέρηση. Τότε που η αγάπη δεν γνώριζε από σαρκική επιθυμία, μα δινόταν αδιαπραγμάτευτα. Ως να προτιμήσει εκείνη, όχι έναν ναύτη, όπως εσύ, μα έναν πενηντάρη με κούρσα.

Η γλυκιά φωνή, η δική της, χτες, έστω κι αν ιδιαίτερα νωρίς, συναντώντας την, δεν σου έκανε κλικ, αποτελεί η συγκεκριμένη χροιά μια ιδιότητα, που όταν παραχωρηθεί, είναι ένα κελαριστό ψιθύρισμα, κτύπος διακριτικός, στη θύρα του σπιτιού της ψυχής. Όσοι είναι ικανοί να δουν τη γυναίκα ως παιδί της γόνιμης γης. Τρυφερά, σου μιλά, αφήνοντας λεκτικά, καλοκαιρινά κοχύλια, στο τύμπανο του αντρικού σου αυτιού: που σημάνει αρμονικά, σαν καλοκουρδισμένες ακτίνες, άρπας. Γιατί και ο άντρας πρέπει να θέλει, χωρίς όρους, να δοθεί. Επειδή η αγάπη δεν είναι η συμφωνία για το πορτοφόλι: η δυναμικότητα του, εμπρός στην άϋλη ευαισθησία ενός αρσενικού. Για τα περιστέρια, για οτιδήποτε ευγενές που δίδεται δίχως σκέψη.

Ήταν όμως πιο ισχυρό, εκείνο το παράπονο στο βλέμμα της άλλης, σα κοσμήματα που λάμπουν, σ’ ένα γυναικείο φόρεμα. Πολύτιμοι λίθοι, οφθαλμών, ένας κόσμος ολόκληρος. Κάτι που αποσπά όμορφα, απ’ οποιαδήποτε καθημερινή χρεία, περί επιούσιου, δηλαδή να πιάνεται ο πνιγμένος στην ακρίβεια, από την ίδια του τη κόμη. Τόσο θηλυκά όμορφη, αυτή. Μη αναβάλλοντας.

Εμείς απλά προσπαθούμε προς το παρόν, να συμβιβαστούμε με τον βασικό μισθό: εν τω μεταξύ συλλογιζόμαστε στην κρεβατοκάμαρα, πως αγκαλιάζουμε κάποια. Όπως προσέχεις μη σπάσει κάποιοι πέταλο λουλουδιού. Μας μιλά, μας προσέχει, γεμίζει τη καρδιά επικοινωνιακές εμπειρίες. Ταπεινά όλα αυτά. Μήπως τούτες οι προσφορές αντισταθμίσουν την παραίτηση μας από διασκεδάσεις ή θερινά ταξίδια, εκεί που φτάσανε οι τιμές.

Η ανθρώπινη τιμή.

Ήταν ένας αντρικός ήχος, περπατήματος, πάνω στο μάρμαρο του δαπέδου. Κει όπου το θήλυ, είπε με το βλέμμα: όχι άλλη αναβολή. Ήταν μερικοί στίχοι μόνο για κείνη. Πάνω σε κάτι κουτιά, με είδη προς πώληση. Δυό τρία τριαντάφυλλα, σκόρπια, την ώρα που δεν κοιτούσε η άλλη. Η παρουσία του ως ευχαριστώ για το δικό της: υπάρχω.

Γεράσιμος Μηνάς 2008