Άλλον ονειρεύονται,

Άλλον παντρεύονται

Τον τελευταίο καιρό, προσπαθώ για πρώτη φορά, να σκέφτομαι πως οι του φύλου μου, άνθρωποι, που τα καλά τους στοιχεία, καθορίζουν το ποιόν της ζωής του: είναι περισσότεροι από τους αγενείς, είρωνες ή ορισμένους που είναι ανίκανοι να αντιληφτούν ποια είναι η σωστή συμπεριφορά των αντρών: ιδιαίτερα απέναντι στις γυναίκες. Το θέμα δηλαδή για το οποίο έτυχε τώρα η επιθυμία, να θέλω να πω, δυό λόγια.

Μια μικρή απορία, μια υπερασπιστική θέση υπέρ των γυναικών, που δεν εννόησαν ή δεν εννοούν, πως δεν είναι δυνατόν να είναι μαζί με κάποιον άντρα, που δεν τις εκτιμά. Ως οντότητα. Αν τον παντρεύτηκαν γιατί τις ολοκλήρωνε στο κρεβάτι –στο δύσκολο, σωματικό επίπεδο, ικανοποίησης της γυναίκας (όπως διαφημίζεται). Παραμένοντας όμως, ένας σύζυγος, κατεξοχήν αθλητικοφάγος, τεμπέλης σε θέματα καθαριότητας. Λείποντας το αισθητήριο από αυτό το είδος αρσενικού, που θα του προκαλέσει μια μικρή έκλαμψη: ένα ..όραμα: μιας συζύγου στο πλάι, που διατηρεί ακόμα, στοιχεία της προσωπικότητας της, όταν τη γνώρισε, την ..έκανε δική του. Ούτε τότε, όμως, τον πρώτο καιρό, δεν είδε ο χ, την λογική της ψ, ενόσω η ψ, αντιμετώπιζε τα γνωστά και τα άγνωστα, γύρω. Αυτό το αρνητικό παράδειγμα, αντρός, συζύγου, που π.χ. ενώ εκεί έχει ένα μκρό κατάστημα, αυτός ενόσω τη βοηθά είναι σα τον στήνουνε στα 10 βήματα. Επίσης την κοροϊδεύει, ενόσω του λες, πως της χρειάζεται ξεκούραση. Δεν της μαγειρεύει, καν, κάθε τόσο.

Τέτοιες στιγμές διαισθάνομαι το απύθμενο κενό του θεσμού που ένωσε τα χ ψ άτομα, ως συζύγους. Πιθανόν γιατί βολεύτηκαν και οι δύο, πως είχαν πάντοτε, φαγητό στο σπίτι ή τα κουτσοκατάφερναν –σαν συμβόλαιο γάμος- σε χρηματικές υποχρεώσεις. Ή πως τα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα, δεν το καταλαβαίνεις, βαριέται ο ένας τον άλλο, ανέχονται ο ένας τον άλλο, γιατί ποιος χωρίζει τώρα. Ποιος θέλει να θυμάται πως δεν εκτιμήθηκε ποτέ. Ένας βίος αδιάφορος προς τις ανάγκες άλλων οντοτήτων, για το λόγο πως ούτε αυτός, ούτε αυτή, εννόησαν, πως προσωπικότητα σημαίνει κάτι περισσότερο, από την ικανότητα να συνευρύσκεσαι ερωτικά. Κυρίως αυτό ενώνει το ζευγάρι. Όχι η αληθινή αγάπη: επειδή σ’ ετούτη τη σπάνια ατομική συναίσθηση, σέβεσαι τις πτυχές του αντίθετου σου φύλου, που η φύση όρισε να σε ελκύει. Από το πρώτο στάδιο της προσέγγισης, ή έστω αν εσύ αποτελείς φιλικό άτομο, που σ’ εμπιστεύονται.

Το άτομο-γυναίκα-σύζυγος, που βαριόταν ανέκαθεν να σεβαστεί τον εαυτό της, κατά το σύνηθες, τα δίνουν όλα στη καριέρα. Ακόμη όμως και τότε, δεν ακούνε ούτε ένα μπράβο, ουσιαστικό: γιατί κυριαρχεί ακόμα, η αδιαφορία του συζύγου για το ποιον της. Ξεκινώντας να την απατά, να την υποτιμά, να τη χτυπά κλπ.

Η μοναδική στιγμή, που μια κοπέλα, θα πω, τώρα, που σε …αφήνει… να την πλησιάσεις, είναι όταν κάθεσαι πλάι της στο διπλό κάθισμα ενός αστικού λεωφορείου. Ακόμη όμως και τότε, ενόσω η έλξη πιστεύεις, πως τη συγκεκριμένη στιγμή είναι δυνατή (το παρατηρείς, πως κρυφά κι όχι κρυφά, κοιτά τα χέρια σου, το πρόσωπο από το πλάι), τελικά δεν προχωράει, δεν γεννιέται η γνωριμία. Γιατί προσωπικά, είμαι διακριτικός, σέβομαι.

Οραματίζομαι ένα κοινό μέλλον, με διάρκεια, έως τέλους, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού, μια Α αίσθηση συμβιβασμού, πως το δέρμα, το δικό σας, δεν θα ‘ναι πια, λείο. Όπως το επιβάλλει η φθορά σε κάθε τι, στη φύση.

Τώρα αν, πρακτικά, υπάρχει κάποια νέα εκεί έξω, που αντιμετωπίζει με ισότητα, όποιον της αρέσει, ας γράψουν κάτι δικό τους, όσοι το έζησαν (γιατί δεν είναι όλοι εκεί έξω, σαρκοεθισμένοι, έχουν μυαλό). Ακόμη μαθαίνει το ένα ταίρι, το άλλο. Με αγάπη. Ακόμα. Βέβαια, υπάρχει μια παρεξήγηση στο θέλημα: εντάξει, δεν ψάχνω το τέλειο, να είναι νορμάλ. Το τέλειο θες, που δεν θα σου εμπιστευτεί ποτέ, τα αδύναμα στοιχεία. Υποκρισία δηλαδή. Αδιαφορείς να σεβαστείς τις πτυχές των ενδιαφερόντων του άλλου ατόμου. Αν ωριμότητα εννοείτε: σταματώ να έχω όνειρα πια, εφόσον παντρεύτηκα. Οπότε, είτε αντιμετωπίζω με μη ηρεμία, τα παιδιά ή τα εγγόνια μου. Είτε δημιουργώ ψεύτικες φιλίες στη γειτονιά, μόνο για το κουτσομπολιό: ο ολοκληρωμένος άνθρωπος, που σταυρώνει ζωές, που αγνοεί τα πως και τα γιατί. Συνήθως προσωπικότητες ατόμων, κουτσομπόληδων εγωιστών, από εκείνο το είδος, μάλλον.. που δίνει συμβουλές, επειδή είναι καλοκαίρι: φτιάξε τα με κάποιον, και μόλις γυρίσει ο πολυαγαπημένος φίλος σου από την επαρχία, παρατάς τον άλλο. Άτομα που μόνο να παίρνουν, ξέρουν. Έτσι είναι συνήθως οι ολοκληρωμένοι εγωιστές γείτονες που διαφημίζουν πως ολοκληρώθηκαν: κοινωνικοί, κατ’ άλλα, κενή μάζα. Άτομα που έχουν θεοποιήσει τα πιο απλά αγαθά που κατέχουν. Θεωρώντας τα, δείγμα πνευματικού επιπέδου. Ήμαρτον.

Το λυπηρό είναι, πως αν διαισθανθείς πρακτικά, πως ο σύζυγος της τάδε –που είστε φίλοι- δεν την εκτίμησε ποτέ, δεν μπορείς να της το πεις. Αρκεί η χ ψ γυναίκα, που εννόησε την κατάληξη της, ως εδώ, ως ένα κενό που δεν συμπληρώνεται πια, με τίποτα: τούτη η αίσθηση που τη μετέβαλλε σε ένα δύστροπο ον: που επιτίθεται στους άντρες. Και δη, νεότερους: εκείνο δυστυχώς το αστείο… περιστατικό που ως υστερία μόνη της προκαλεί μια κενή αντίδραση: ένα ποδηλάτης στη λαϊκή που επιστρέφοντας περνά απ’ τον τομέα των οικιακών, συναντώντας αυτήν την υστερική για δεύτερη φορά: νάτη, εκδηλώνεται: φωνάζει, νομίζει ότι ο ποδηλάτης ακολουθεί τον ποδόγυρο της. Θλιβερή κατάληξη ανθρώπου που ως πιθανότερη εκδοχή, την καταλαβαίνεις: ως άτομο που σταμάτησε γρήγορα, στο γάμο, να κάνει έρωτα, αλλάζοντας σε ένα ον που νευριάζει χωρίς λόγο.

Άραγε πως είναι δυνατόν ο βίος από πάντοτε, να ήταν συμβιβασμός, ενός ανθρώπινου πλάσματος που βαριέται, εαυτό. Να μην είναι η ζωή κάτι άλλο, εκτός από επαναλήψεις: ξενύχτια, κουτσομπολιά, καλοπέραση –πάντα με το φόβο της εκδήλωσης κάποιας απιστίας από το άλλο μέλος ενός τόσο ώριμου γάμου: άτομα, που, όπως γράφω σε ένα νέο διήγημα μου, δεν σέβονται τις κοινές ώρες ησυχίας, κάνοντας σα τα ζώα στη ζούγκλα που φωνάζουν για την κυριαρχία. Μάλλον εκδήλωση νευρασθένειας: υπάρχω, με ακούτε;

Κάπως έτσι οι γύρω κενοφάγοι άντρες, δίνουν το δικαίωμα να τους τσουβαλιάζεις.

Τώρα αν φταίει και το θηλυκό φύλο, που άλλον ονειρεύεται ακόμα ή ονειρευόταν νεότερη, προτίμησε το βαρβάτο… αρσενικό, που ποτέ δεν βοηθά στο σπίτι, στο σούπερ μάρκετ, δεν ασχολείται με το παιδί και τις όποιες του υποχρεώσεις. Αν οι περισσότερες ποιοτικές γυναίκες, δικαιολογείστε αυτή τη στιγμή, πως απλά κάνατε το λάθος, επιλέγοντας έναν τέτοιο τύπο, συζύγου. Τι έγινε άραγε εκείνος που σας είπε, έστω και με ένα αγνό βλέμμα, πως είναι έτοιμος να σας λατρέψει; Μη συγχέοντας φυσικά, το νορμάλ, με το τέλειο. Αν είναι δυνατόν να διαρκέσει κάτι, ενόσω το, μόνο κοινό στοιχείο, είναι ένας κρυψίνους χαρακτήρας. Ένα ανθρώπινο ον που θεώρησε την επαγγελματική ανεξαρτησία, επιτυχία ζωής.

Έτσι, για διαφήμιση.

Εκείνο το μικρό όνειρο να αγαπήσεις ως εαυτό, πάει, παρασύρθηκε από την πριονισμένη άγκυρα. Της ομογενοποίησης.

Αυτά για τους απλούς πολίτες, που μη έχοντας χρήματα, χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλο. Είπαμε, μόνο να παίρνουν ξέρουν.

Ορισμένοι άλλοι, βλέπε ποδοσφαιριστές, μαζί με τα εκατομμύρια ευρώ που κόστισε η μεταγραφή τους από τη μία ομάδα στην άλλη, πουλήσανε και τη ψυχή τους.

Γεράσιμος Μηνάς 2008